Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η τρέχουσα κοινωνική παρακμή θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλου τύπου λύσεις για να διασωθεί η ανθρώπινη επικοινωνία, επειδή αυτή ακριβώς η παρακμή, δημιουργεί ενίοτε τις προϋποθέσεις για επανεκκίνηση των αξιών και των ιδανικών σε έναν κόσμο που βρίθει από το παράλογο. Όμως δεν γίνεται έτσι. Η τωρινή παρακμή μπολιάζεται από την παρατεταμένη αυθαιρεσία σε όλα τα επίπεδα και αυτό λογιάζεται ως κανονικότητα, ως φυσιολογική συνέπεια πολύπλοκων ζωτικών συνθηκών.

Αυτό ακριβώς είναι που καλείται ο σκεπτόμενος άνθρωπος να αντιμετωπίσει, αυτή την πολυπλοκότητα σε όλα τα επίπεδα, πάνω απ΄όλα όμως αυτή την διάχυτη σκοτεινιά που επικρατεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Θα μπορούσε άραγε κάποτε να υπάρξει ένα διαφορετικό μοντέλο επιβίωσης σε έναν τόσο ακατανόητο κόσμο; Θα ήταν δυνατόν οι άνθρωποι να επανεκκινήσουν την ζωή τους, εμπλουτίζοντας την με αξίες και πάνω απ΄όλα δημοκρατία, όλα αυτά που στερήθηκαν επί τόσα συναπτά έτη;

Και σε τελική ανάλυση, είναι εφικτή μια πανηγυρική επιστροφή σε νοήματα που χρωματίζουν την ζωή και την αλλάζουν προς το καλύτερο, απομακρύνοντας αυτή την σκοτεινιά από τις ανθρώπινες σχέσεις; Απάντηση σ' αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει και δεν πρέπει να παραπέμπει στην μαντική. Οι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους αναπαράγουν στερεοτυπικές συμπεριφορές και θεσφατικά νομοθετήματα. Έχουν μάλλον λησμονήσει το γεγονός ότι πρέπει να καταβάλλουν προσπάθεια να ζήσουν καλύτερα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι χάθηκαν και οι ελπίδες. Γιατί η πραγματική  δημοκρατία και  ελευθερία όταν και όποτε έλαβαν χώρα, προέκυψαν μετά από σκληρούς αγώνες και θυσίες. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός ότι αυτό μπορεί να ξανασυμβεί.

Για να αλλάξουν όμως τα πράγματα χρειάζεται και η θέληση από τους πολίτες να δημιουργήσουν κάτι άλλο από αυτό που βιώνουν καθημερινά. Σε εκείνους λοιπόν πέφτει ο λόγος ν' αλλάξουν τα δεδομένα, να δημιουργήσουν τις βάσεις και τις προϋποθέσεις για έναν κόσμο πιο δίκαιο αλλά πάνω απ΄όλα ανθρώπινο. Η τωρινή παρακμή, σαφώς και δίνει την εικόνα ενός κατεστραμένου κόσμου, ενός κόσμου που παραληρεί από την ανασφάλεια και τον προφανή παραλογισμό σε όλα τα επίπεδα.  Ο στόχος λοιπόν είναι ένας και μοναδικός: να πάψει αυτή η παραφροσύνη, αυτός ο εγωισμός στα πάντα, αυτό του ρουφιάνεμα της ζωής του άλλου, η χαιρέκακη στάση για τα βάσανα του διπλανού.

Θα έλεγα πως η κοινωνία μπορεί ν' αλλάξει, αρκεί οι άνθρωποι να βάλουν την σκέψη τους να δουλέψει και ειδικά την στιγμή που τους σερβίρονται και λανσάρονται καταστροφικά πρότυπα και εφιαλτικά μοντέλα ζωής, άμεσα συνδεδεμένα με το ατομικό συμφέρον και την εγωπάθεια. Αν όλα αυτά δεν γίνουν αντιληπτά από τους πολίτες, αν οι εναπομείναντες σκεπτόμενοι άνθρωποι δεν καταβάλλουν την ύστατη προσπάθεια για να χαλιναγωγήσουν την φιλαυτία και τον ατομισμό, αν η επανεκκίνηση αξιών και ιδανικών δεν γίνει πρώτη προτεραιότητα στις σχέσεις αλλά και τις ενέργειες των πολιτών, η τρέχουσα παρακμή θα καταπνίξει κάθε απόπειρα αναπτέρωσης του ηθικού σε έναν κόσμο βουτηγμένο στην ανηθικότητα.

Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει ούτε Κάφκα, ούτε Καμύ, ούτε Όργουελ, μπορεί τα περιθώρια να έχουν στενέψει απελπιστικά. Όμως αυτός εδώ ο παρηκμασμένος κόσμος, μπορεί ν' αλλάξει. Ας τον μπολιάσουμε λοιπόν με νέες ιδέες, με οράματα που δεν έχουν δοκιμαστεί, με ενέργειες ποιυ θα μπορούσαν να εκπλήξουν τον κάθε υπερόπτη κομφορμιστή. Η ίδια η τωρινή παρακμή είναι από μόνη της μια μοναδική αφορμή για την επανεκκίνηση πραγμάτων που έχουν λησμονηθεί. Αν μη τι άλλο ο λόγος για τον οποίο αξίζει να αφιερώσει κανείς τον χρόνο του μήπως και αλλάξει κάτι πραγματικά και ξαναμπεί το φως στην ζωή μας. Μέχρι τότε, μην αφήνουμε τις στιγμές ανεκμετάλλευτες, αλλά πάνω απ΄όλα μην διυλίζουμε τον κώνωπα λες και ο χρόνος είναι παντοτινά διαθέσιμος. Δημοκρατία και ελευθερία απαιτούν θυσίες για να κατακτηθούν.