Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

O πόνος στην ανθρώπινη ψυχή είναι ισχυρός όταν τα χτυπήματα είναι αλλεπάλληλα και οι πιέσεις από όλες τις πλευρές προκαλούν απανωτά πλήγματα, η ένταση των οποίων ομοιάζει ως να ήταν η πρώτη φορά που τα πλήγματα αυτά διαπέρασαν την άμυνα του καθενός και προσέβαλαν την ισορροπία του χαρακτήρα του.

Πραγματικά είναι ασύλληπτο το πώς λειτουργεί η καθημερινή παραφροσύνη που διαπιστώνει κανείς σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης επικοινωνίας, και δεν φταίει προφανώς ο κορωνοϊός που τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Οι άνθρωποι, λέω, με την κίνηση που κάνουν να δεχθούν την κάθε άνωθεν εντολή λες και πρέπει απλά να συμμορφώνονται χωρίς αντιρρήσεις, δίνουν το δικαίωμα πρώτα απ' όλα στους επικριτές της ελεύθερης σκέψης να επιβάλλουν καθεστώς συντήρησης και  «στημένης» συμπεριφοράς. Και αυτό συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις επαφές και τις συναλλαγές, το ίδιο όπως και στις συνεστιάσεις και τις μαζικές συγκεντρώσεις.

Ο πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος όταν γίνεται και μια άλλη διαπίστωση, ότι οι αντιστάσεις έχουν μειωθεί και η ερωτοτροπία με τον συμβιβασμό κυριαρχεί.

Οι μάζες έχουν πάψει πλέον να λειτουργούν ακόμη και σαν αγέλη, με ό,τι αυτό την συνόδευε σε κάθε διαμαρτυρία, πρωτότυπη ή μη. Τουναντίον, η αγέλη αυτή δεν έχει αντικατασταθεί από δημιουργικές συνεργατικές ομάδες στα πλαίσια της αλληλεγγύης και της κοινής προσπάθειας. Αποτέλεσμα, η οριστική απώλεια της ανθρώπινης επικοινωνίας που περιορίζεται στην αθρόα έκφραση επτασφράγιστων μυστικών εν είδει κουτσομπολιού, μυστικά αναίμακτα, αλλά πάνω απ' όλα φτηνά και περιττά.

Απουσία γόνιμης ανταλλαγής απόψεων και σκέψεων σημαίνει τεράστιο κενό, αλλά πάνω απ' όλα ρητή ψυχρότητα και ενοχλητική κρυψίνοια στις ανθρώπινες σχέσεις και θα το ξανατονίσω, για να αποκρυβούν σε τελευταία ανάλυση ασήμαντα και περιττά μυστικά.

Τα χτυπήματα λοιπόν, είναι όχι μόνο πιο ισχυρά την σημερινή εποχή, αλλά ηχηρά σε τέτοιο σημείο, που η προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο, που έχει γίνει καθημερινή συνήθεια, να συνδυάζεται άψογα και με την κενότητα της ψυχής.

Πιέσεις από παντού, εντολές, διατάγματα και νομοθετήματα που αναιρούν το ένα το άλλο και στο τέλος καταπίνουν τα όποια δικαιώματα κατακτήθηκαν με τόσο κόπο και θυσίες.

Η συμπεριφορά του καθενός μας λοιπόν διαμορφώνεται από αυτή την αποξένωση και την απομόνωση, από τα συνολικά πλήγματα που δεχόμαστε καθημερινά σε ένα αντιδημοκρατικό περιβάλλον, η αλλαγή του οποίου εκλαμβάνεται μάλλον ως ανάμνηση αλλοτινών εποχών, τότε που η έννοια του κράτους δεν διανθιζόταν από ποικίλα διακοσμητικά επίθετα ωραιοποίησης και παραδειγματισμού. Εν ολίγοις, τότε που ο εχθρός ήταν εχθρός και ο φίλος φίλος.

Τα χτυπήματα σε όλους εκείνους που δεν υπογράφουν συμφωνίες μετάνοιας, που δεν σηκώνουν λευκή σημαία μετά το αλλεπάλληλο κυνηγητό συνειδήσεων και απόψεων, είναι σε μεγάλο βαθμό ανυπόφορα, χτυπήματα κάτω από την μέση που φιλοδοξούν να μετατρέψουν τον καθένα σε μάρτυρα κατηγορίας κατά του ίδιου του εαυτού και όλων αυτών που πρεσβεύει.

Αδυνατεί κανείς να προβλέψει πάντως, το τελικό αποτέλεσμα, την τελική έκβαση αυτής της σκληρής μάχης. Ο πόνος, όμως, είναι ισχυρός και οι επιπτώσεις τεράστιες. Κάποιος θα έλεγε μάλιστα, πως άδικα γίνεται όλη αυτή η φασαρία, πως καλύτερο θα ήταν να υπάρξει αποδοχή και συμβιβασμός, πως οι εντολές θα πρέπει σε τελική ανάλυση να αφομοιωθούν.

Εξαρτάται, όμως, από τον καθένα, από το πώς ορίζει κανείς αυτή την ασκούμενη πίεση και τα χτυπήματα που την συνοδεύουν. Γιατί πάνω απ' όλα, είναι και θέμα ισορροπίας του χαρακτήρα και των διαθέσεων του καθενός. Είναι τρόπον τινά και κύρια ανάγνωση ζωής.