Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι νέες γενιές μπορούν να τα αλλάξουν όλα μέσα σε μία στιγμή. Οι νέες γενιές, που σε πείσμα των προηγούμενων διατηρούν ατόφια την ελπίδα για το διαφορετικό, που αλλάζουν τα πάντα στην σκέψη και αντίληψη των πραγμάτων και ας έχουν πέσει πολλοί από αυτούς σε καινοτόμες διαφημιστικά παγίδες. Από τους νέους ανθρώπους ξεκινά και πάλι η έμπνευση, η χαρά, το αντάμωμα με την ενέργεια και όχι με την στείρα διασκέδαση και ψυχαγωγία που κάποιοι θέλουν να τους επιβάλλουν από νωρίς.

Από τους νέους ανθρώπους στο σώμα και την ψυχή θα ξεπροβάλλει και πάλι η ελπίδα για μια άλλη κοινωνία -μακράν των κάθε είδους στερεοτύπων, του ρατσισμού και της μανίας για κατανάλωση μοδάτων κλισέ- η νέα ελπίδα με εστίαση στην ομαδικότητα και την συλλογικότητα, έστω κι αν αυτή καταστρέφεται με το τεχνητό σπρώξιμο της ενηλικίωσης.

Δεν είναι οι νέοι σαν νέοι που το επιβάλλουν αυτό, είναι η αγνή δοτικότητα στις καταστάσεις και τα γεγονότα, η αυθεντική αναπαράσταση της ανθρώπινης ποιοτικής ζωής. Για τον λόγο αυτό, πολεμούν κάθε φορά τους νέους, θεωρώντας τους ανώριμους και έτοιμους να συμβιβαστούν με τον πρώτο κουτσουρεμένο μισθό.

Όχι, οι νέοι δεν θα αφήσουν και πάλι τα πράγματα στην τύχη τους. Εξάλλου, αυτό είναι το μότο κάθε εποχής: ενέργεια θάρρος και αναζήτηση στους ωκεανούς της γνώσης. Αυτό ακριβώς είναι που ενοχλεί τα χρηματιστήρια των κατεστημένων ιδεών, όλους αυτούς τους ιδεοληπτικούς, που δεν χάνουν την ευκαιρία να επιτεθούν ποικιλοτρόπως στη νεολαία με τα δήθεν «κακά» ήθη και τις ανύπαρκτες αξίες.

Για το τελευταίο φροντίζουν κάθε φορά αυτοί ως απόμαχοι της ζωής, τα «κουρασμένα παλληκάρια» που αναζητάν μανιωδώς κουτούκια της συμφοράς για να θυμηθούν τα παλιά, ακριβώς τότε που ήταν και αυτοί νέοι, με την συνοδεία αλκοόλ, προκειμένου να ξαναζήσουν στα κλεφτά τις «ζαβολιές» της νιότης που στην καθημερινότητά τους επικρίνουν ως γνήσιοι εκφραστές του νεοσυντηρητισμού αλλά πάνω απ' όλα επιτηδευμένου παλιμπαιδισμού.

Όχι, οι νέοι σε καμία περίπτωση δεν θα τους κάνουν το χατίρι, δεν θα τους επιτρέψουν για μια ακόμη φορά να ελεεινολογήσουν στο πτώμα της ουρανομήκους ιδιοτέλειάς τους. Και αν και αυτή η γενιά κάποτε ξεπουληθεί και πάλι, θα ακολουθήσουν άλλες με ακόμη περισσότερη ενέργεια και ισχύ, νέοι που δεν θα φοβηθούν τα ισχνά πολεμοφόδιά τους στον αστερισμό της απόλυτου διαφημιστικού διασυρμού των πραγματικών αξιών. Αυτές τις αξίες που πολλοί νέοι τις διατηρούν ατόφιες επειδή και μορφώνονται και ενημερώνονται και προβαίνουν στην δημιουργία συλλογικοτήτων, στο όνομα ενός τραγουδιού, ενός ποιήματος ή μιας ρομαντικής νουβέλας.

Δυστυχώς, αγαπητοί αναχωρήσαντες πρώιμα από ετούτον το σύντομο βίο, εσείς που κλείσατε με βιασύνη τα χωρία των εμπειριών σας από τα παλιά τα χρόνια, δυστυχώς για εσάς υπάρχουν ακόμη νέοι στο σώμα και την ψυχή, άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω επειδή έτσι είθισται από ένα σημείο και μετά, λαμπερές προσωπικότητες που κάποια στιγμή θα αποτινάξουν το βάρος της ευθύνης για το κοινωνικό κατάντημα που δεν τους αναλογεί.

Δυστυχώς, για όλους εσάς, οι νέοι είναι και πάλι εδώ παρόντες να μην ανεχτούν την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, τα νομοσχέδια του ποδιού και τις παντός είδους καθεστωτικές διακηρύξεις.

Είναι και πάλι εδώ για να συμμετάσχουν και πάλι σε συναυλίες και αντισυμβατικά θεάματα, σε τέχνης έργα και αφήγηση ιστοριών από τα στόματα προβληματισμένων ανθρώπων, που αν μη τι άλλο ανησυχούν για το αύριο.

Προφήτες δεν είμαστε ούτε υπήρξαμε. Ξέρουμε, όμως, ότι ο ρόλος των κομμάτων έχει πλέον διασυρθεί με το χειρότερο τρόπο, πως οι εποχές που τα τσιράκια της ψευτο-πολιτικής έκοβαν βόλτες στα προαύλια των ΑΕΙ και των ΤΕΙ έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Οι νέοι δεν θέλουν πια να ζήσουν στιγμές ψευτοαπόλαυσης και καθοδηγούμενης ψυχαγωγίας και το εννοώ αυτό σε πείσμα της λύσσας των διαφημιστικών εταιρειών να καπελώσουν κάθε νεωτερισμό, με την καλή πάντα έννοια.

Δεν επιθυμούν πλέον να στοιβάζονται στα γραφεία των κάθε είδους εταιρειών, με τους προϊσταμένους που σερβίρουν σεξιστικά σχόλια στην κάθε καλλίγραμμη κοπέλα. Δεν θέλουν και καταγγέλλουν ευθέως τον κάθε τυχάρπαστο του δημοσίου θεάματος που εκμεταλλεύεται την αγάπη των νέων ανθρώπων για κάποια εργασία που τους εκφράζει.

Όλα αυτά είναι πλέον παρελθόν, αν δεν το έχετε ήδη καταλάβει.

Γι' αυτό υπάρχει πάντα ελπίδα. Και το βλέπεις αυτό στην χαρούμενη ματιά του νέου ανθρώπου που εξακολουθεί να ερωτεύεται, να κάνει όνειρα και σχέδια, αποδοκιμάζοντας παράλληλα την καθήλωση των μεσήλικων.

Εδώ είναι η ζωή, το θάρρος, η αυταπάρνηση, η θυσία και η αλληλεγγύη. Εδώ το νέο στοίχημα που και ακόμη και αν χαθεί, θα υπάρχει πάντα κάποιο άλλο νέο, για να κερδηθεί.