Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Tι πρέπει να περιμένει κανείς από το 2024; Να αλλάξει ο τρόπος αντίληψης των πραγμάτων και να τροποποιηθούν οι κατεστημένες θεωρίες για έναν κόσμο στατικό από κάθε άποψη, έναν κόσμο που θεωρεί την δράση αδυσώπητο εχθρό, λες και με την δράση κακοποιείται η ίδια η ζωή;

Όμως εχθρός είναι η ίδια η στατικότητα και ο αρνητισμός, η θεώρηση των πραγμάτων που παραπέμπει σε συρρικνωμένη αντίληψη της κοινωνικής θέασης, σε συναλλαγές και δοσοληψίες που μαρτυρούν μια μονοσήμαντη εν εξελίξει πρακτική στην όλη επικοινωνιακή διαδικασία, μια αδυναμία σύλληψης των εννοιών που σχετίζονται με την αμοιβαιότητα και τον αλληλοσεβασμό.

Οι άνθρωποι έχουν απολέσει την δυνητική τους ικανότητα να σκέφτονται αλλιώς, που προϋποθέτει σαφώς έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, και πάνω απ' όλα να πάψουν να υποδύονται ρόλους και μάλιστα αυτούς που δεν τους ταιριάζουν.

Η απώλεια αυτή δημιουργεί τεράστια κενά και προσθέτει περισσότερα εμπόδια κατά την διάρκεια της προσπάθειας που καταβάλλεται για να αναδειχθεί η επικοινωνία ως το σημαντικότερο αγαθό στην σημερινή ζωή.

Η στατικότητα και η αρνητική θεώρηση των πραγμάτων που προανέφερα, θέτουν τις βάσεις για ολοένα και μεγαλύτερη σύγχυση και σαφώς αποκλείουν κάθε θετικό στοιχείο που θα μπορούσε να εμπλουτίσει δημιουργικά ακόμη και την πιο τυπική συναλλαγή.  

Κάποια στιγμή θα πρέπει να εκλείψει ο μονοσήμαντος τρόπος που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι τα πράγματα, να εγκαταλειφθεί η πεπατημένη οδός και να απομονωθούν οι κλασικές συνήθειες αναπαραγωγής κατεστημένων συμπεριφορών που οδηγούν πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα.

Η φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων έχει ως άμεση συνέπεια την αποσύνθεση της ανασυνδεδεμένης επαναλειτουργίας γόνιμων κοινωνικών συμπεριφορών που επιλέγονται να αντικαταστήσουν τις ήδη καταπονημένες και ξεπερασμένες διαδικασίες διευθέτησης εικονικών συναλλαγών μέχρι και φιλικών συμπεριφορών, που παραπαίουν ανάμεσα στην πονηριά, την προσποίηση και την υποκρισία.

Μπροστά μας λοιπόν, ένα ακόμη έτος όπου επαφίενται πλείστες ελπίδες των ανθρώπων, που στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την παρανόηση και την κακοβουλία που κυριαρχούν στο υφιστάμενο επικοινωνιακό μοντέλο, μετέρχονται το κάθε τι προκειμένου να αλλάξουν άρδην τους συσχετισμούς.

Θα μπορέσουν άραγε, οι άνθρωποι να δημιουργήσουν εντός του 2024 τις συνθήκες εκείνες με στόχο την διάνοιξη της επικοινωνίας και την εξάλειψη των παθογενειών; Θα γίνει εφικτή μια νέα σκέψη που θα σηματοδοτήσει μια νέα εποχή, όπου έννοιες όπως ισότητα, απλότητα και συλλογική πίστη σε αξίες και κανόνες θα αναδιατάσσουν τις μεταξύ τους σχέσεις, οι οποίες έχουν ήδη διαρραγεί σε όλα τα επίπεδα;

Κανείς δεν μπορεί να πει αν οι άνθρωποι θα μπορέσουν να αλλάξουν τα δεδομένα για μια ζωή που κυλά στους γνωστούς ρυθμούς, με απώτερο στόχο την αναζωογόνηση των συμμετεχόντων στην διαδικασία της κοινωνικοποίησης. Για να το πει κανείς αυτό με σιγουριά θα πρέπει να έχει ήδη διαισθανθεί τον παλμό της κοινωνίας, να έχει οικειοποιηθεί τις κοσμικές δονήσεις από τα ανασκιρτήματα εκατομμυρίων ανθρώπων που δεν ορίζουν όμως ούτε στόχο ούτε χρόνο συλλογικής ανατροπής, αν με αυτή νοείται πως κάτι αλλάζει δραματικά τα ισχύοντα δεδομένα.

Δεν βλέπω, εντούτοις, αυτό τον παλμό ούτε και την διάθεση. Αυτό που διαφαίνεται, είναι μονάχα μια γενική δυσαρέσκεια και ένας μόνιμος σχολιασμός για τα κοινωνικά στάνταρτ, που δεν παραπέμπει όμως, σε κάθετες αλλαγές. Αν μη τι άλλο, είναι ορατή η συντήρηση κατεστημένων ιδεών, και μάλιστα ιδέες που δεν έχουν υποστεί την παραμικρή διαδικασία ανάλυσης και εμβάθυνσης.

Με λίγα λόγια, αν όλα κυλήσουν ως έχουν, θα προκύψει απλά ένα νέο ξόδεμα χρόνου στις ίδιες ιταμότητες και «κανονικότητες», με τους ίδιους συμμετέχοντες και τα ίδια αποτελέσματα. Κάθε χρόνος, όμως, που περνά, είναι και μια ανάσα ζωής. Αυτό είναι που κρατά ζωντανή την ελπίδα. Γιατί αν περίμενε κανείς από τις ιδέες, θα έπρεπε να γυρίσει το χρόνο πολύ πίσω.

Το 2024 θα γίνουν και πάλι σημαντικά γεγονότα και θα αλλάξουν κάποιες πτυχές της ιστορίας. Δεν ξέρω όμως, αν πλέον τα γεγονότα αυτά θα έχουν την σημασία που πρέπει. Γιατί μάλλον από ένα σημείο και μετά ο χρόνος κυλά χωρίς στοχοθέτηση μέσα σε μία αέναη επαναληπτικότητα που υποβαθμίζει την σημασιολογική αξία.