Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Συχνά ο άνθρωπος αναρωτιέται για την προέλευση και την καταγωγή του, αναζητά τις ρίζες και τις πηγές απ' όπου άντλησε τις πρώτες γνώσεις, αναμοχλεύει το παρελθόν, όλα αυτά επειδή ο άνθρωπος είναι ένα βιαστικό πέρασμα στο σύμπαν του χρόνου, ένα φωτεινό άστρο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα που θέλει να μάθει τα πάντα για την στιγμιαία παρουσία του. Σμιλεύοντας την δημιουργία του Όλου, ανατοποθετώντας την θέση του στον γαλαξία, ο άνθρωπος επιδιώκει να μάθει για την πρωταρχή της δημιουργίας του Κόσμου, την εξέλιξη του χρόνου, την σημασία της κάθε στιγμής, θέτοντας πάντα όρους στην σκεπτική διαδικασία, όροι που επικαλύπτουν την ποιητική διάσταση και υφολογική ενατένιση.

Ο άνθρωπος, μια στιγμή του χρόνου, μια παρουσία απουσία στο εκτυλισσόμενο γίγνεσθαι, που δεν ξέρουμε ακόμη αν υπακούει στην κίνηση ή αν όλα αυτά που πράττει, λαμβάνουν χώρα σε κατάσταση Ελεατικής ακινησίας, δεν γνωρίζει πολλά για την ζωή του απλά μαθαίνει στην πορεία και όσο μαθαίνει, τόσο δυσκολεύεται.

Δεν υπάρχει κάποια θεωρία που να πείθει πως η ανθρώπινη πορεία είναι συνεχής αιτιακή απόρροια συμβάντων, τρόπον τινά ντετερμινιστική. Οι επιστήμες βαδίζουν σε μονοπάτια απόδειξης πως αυτός ο Κόσμος είναι σημασιοδεικτικός και όχι επαναληπτικός, με την σκέψη και το νου να εναποθέτουν χρονικά περίπου τις ίδιες σημασίες στα πράγματα και τα συμβάντα. Δεν έχει, όμως, αποδειχθεί ακόμη αν αυτή η επανάληψη είναι η απειροστική ροή που καταλήγει στο Υπέρτατο Ον στο Απόλυτο, που πίσω του βρίσκεται κάποιος αόρατος και μη αντιληπτός με την πρώτη σκέψη Θεός.   

Ο άνθρωπος για τον οποίον μιλάμε συνέχεια, ως μια απλή στιγμή μέσα στον χρόνο, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο αιτιατό και μη αιτιατό, στην Απορία και τη Νέμεση, στον παράδεισο και την κόλαση, στην θέση και την αντίθεση που ορίζουν ρητά την επικοινωνία. Σπεύδει να δώσει εξηγήσεις για την απουσία της Θεότητας ή απλά γονατίζει στον άγνωστο Θεό που δεν μπόρεσε ποτέ να προσεγγίσει παρά μόνο με την προσευχή.

Ο άνθρωπος απολαμβάνει την στιγμιαία ταύτιση με την στιγμή και επιδιώκει να την ζει τουλάχιστον στην θεωρία, γιατί στην πράξη του διαφεύγουν πολλά. Όταν ασθενεί το σώμα, ο άνθρωπος συμμαχεί με την Τυχαιότητα της στιγμής, αναζητά το τέλος του χρόνου, αντιδιαστέλλεται στην μανία της επόμενης στιγμής που ανατοποθετεί τις συνιστώσες της σκέψης, καθώς η σωματική φθορά εκλαμβάνεται ως παύση της κινησιακής διάστασης και εξήγησης του Κόσμου.

Όμως, η σωματική φθορά δεν είναι το Άγνωστο παρά το προβλέψιμο στην ανθρώπινη αντίληψη. Αυτό που δεν είναι, σχετίζεται με τις εξηγήσεις που δίνονται για την ερμηνεία της φθοράς, η συσχέτιση με την ψυχή και η ολική απόσπαση από τον Πνεύμα που συνεχίζει να κινείται. Έτσι συνηθίζουμε να αποκαλούμε το σώμα ως αρχή της κινητήριας ροπής στο πράγμα, λες και το περπάτημα, ως παράδειγμα, μπορεί να σημαίνει και ενεργός διατήρηση της ψυχικο-πνευματικής εξέλιξης, λες και μόνο ο καλλωπισμός, η ασχήμια ή η ομορφιά να ορίζουν την ύπαρξη και να την οριοθετούν.

Είναι συνηθισμένος ο άνθρωπος να ερμηνεύει τον Κόσμο, μόνο που η ερμηνεία που δίνει, είναι μονομερής. Αν ήθελε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, θα το έκανε, καθώς οι ευκαιρίες που του δόθηκαν, ήταν και είναι αμέτρητες. Όμως, δεν το επιλέγει, ούτε το αναζητά, τρόπον τινά βολεύεται μέσα στην συνήθεια και κρύβεται πίσω από επιχειρήματα που δεν ανασυνθέτουν ούτε αναδιατάσσουν την ουσία της προέλευσής του. Δεν έχει ακόμη εξαχθεί ως συμπέρασμα το γιατί ο άνθρωπος δεν αφήνει τον χρόνο παρά τον δεσμεύει για τον εαυτό του, κυνηγώντας με μανία την κάθε στιγμή και διαλαλώντας πως πρέπει να τη ζει με πάθος.

Σε όλα αυτά, δεν διαπιστώνεται πουθενά η φιλική διάθεση απέναντι στη ζωή, παρά η αγωνιώδης προσπάθεια απομόνωσής της μέσα στο γίγνεσθαι που δεν ορίζεται ως τέτοιο, όταν αποσπάται από τις στιγμές με την βιωματική ενατένιση του περιεχομένου τους που διαφεύγει πάντα με την έλευση της επόμενης στιγμής που αλλάζει τα δεδομένα και παράγει ερωτήματα.

Ο άνθρωπος, όμως, θέλει να τα μάθει όλα, θέλει να τα ζει όλα. Ξεχνά όμως, ότι ο χρόνος τον καταδυναστεύει και τον ορίζει με την αδιαλειπτότητά του, με την εξαφάνιση της στιγμής που κάνει τον άνθρωπο να ανησυχεί σφόδρα για το γιατί δεν μπορεί να τη ζήσει, εξηγώντας με  την σκεπτική πληρότητα την σημασία της.

Ο άνθρωπος για τον οποίο ομιλώ, δεν είναι παρά η συνεχής απορία που αιωρείται στο σκεπτικό διάστημα του Είναι και του δεν Είναι, μια διερώτηση στο Σύμπαν που δεν αποκαλύπτει τα μυστικά του. Όσο και αν θεωρείται ότι η επιστήμη ξεκλείδωσε πολλά από αυτά.

Είναι ο άνθρωπος η μεγάλη απορία της κάθε στιγμής που διασπά το Όλον και το τεμαχίζει με την επιστήμη, με την διαδικασία εκτροπής της χρονικής ροής και όχι την Ηρακλείτεια ταύτιση με αυτήν ακριβώς την ροή που είναι ο χρόνος. Είναι παραβάτης και όχι παρατηρητής.