Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Τα συνεχόμενα περιστατικά ομοφοβίας και άρνησης στην διαφορετικότητα στην Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας, με την συμμετοχή νέων ανθρώπων που έχοντας προφανώς πάρει και την ανάλογη ανατροφή από τις οικογένειές τους -όχι βέβαια πάντα αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων- δείχνει ότι οι προηγούμενες γενιές που είχαν συνηθίσει σε δήθεν ανάρμοστα παρουσιαστικά, φαίνεται πως είτε είχαν πρόβλημα με το ορμέμφυτό τους, είτε καταπιέσει πολλές συνήθειες και γούστα και που τώρα ως νέοι γονείς  βγάζουν τα απωθημένα στα παιδιά τους.

Η εικόνα της μαζικής επίθεσης κατά δύο νέων ανθρώπων που έχουν επιλέξει την σεξουαλική τους προτίμηση, μια επίθεση που πήρε εν μέρει μαζικό χαρακτήρα, δείχνει τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας και σαφώς τα μεγάλα ελλείμματα των σχετικά νέων γονιών. Όχι ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα στο παρελθόν, αλλά τουλάχιστον τότε η αλληλεγγύη στα άτομα αυτά ήταν μεγαλύτερη και μαζικότερη και μάλλον τα προβλήματα ήταν περισσότερο με τις διωκτικές αρχές.

Σήμερα που έχουν ψηφιστεί έστω και με απροθυμία νομοσχέδια κατά του ρατσισμού και υπέρ της διαφορετικότητας, σήμερα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός και τα κόμματα του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού τόξου πλην ΚΚΕ και ακροδεξιάς υπεραμύνονται των δικαιωμάτων των κοινωνικών μειοψηφιών, έρχονται πολλοί συγκριτικά νέοι και υιοθετούν μισαλλόδοξες απόψεις αιφνιδιάζοντας με τις συμπεριφορές τους τον κοινωνικό ιστό. Έτσι φτάνουμε στο ακριβώς αντίθετο, η αστυνομία να συλλαμβάνει έστω και με απροθυμία ρατσιστές και μισαλλόδοξους και να τους προσάγει σε δίκη, και μεγάλο μέρος των πολιτών να επικροτούν τις πράξεις κατά της διαφορετικότητας. Οποίο παράδοξο συγκριτικά με παλαιότερες εποχές.

Όσο και για επικοινωνιακούς λόγους να ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, όσο και προσποιητές να φαίνονται για πολλούς αυτές οι κινήσεις, δεν παύουν να αποτελούν ένα πρώτο βήμα προόδου, ένα βήμα προς την κατεύθυνση μιας δημοκρατικής κατάκτησης. Δεν έχει και τόσο σημασία αν την κατάκτηση αυτή την πέτυχε η κυβέρνηση με την συνδρομή κομμάτων της αντιπολίτευσης, η αξία δεν έγκειται στα πρόσωπα παρά στην ίδια την μορφή της κατάκτησης.

Ναι, έστω και αργά μπορεί πλέον ένα άτομο με προτίμηση στο ίδιο φύλο, είτε είναι trans είτε απλά ομοφυλόφιλος, να διεκδικήσει το δίκιο του σε περίπτωση ρατσιστικής ή διακριτικής μεταχείρισης. Ναι, οι τελευταίες κινήσεις προς την κατεύθυνση της κατοχύρωσης των δικαιωμάτων των κοινωνικών μειοψηφιών λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων και προσανατολισμού, είναι πολύ σωστές, ανεξαρτήτου κόμματος και πολιτικών.

Η κοινωνική πίεση πέτυχε έστω και αργά τα αποτελέσματά της και πλέον αρχίζουν και σπάνε κάποια ταμπού. Υπάρχει βέβαια η εκκλησία με τις γνωστές ενστάσεις, υπάρχουν τα ακροδεξιά κόμματα που όπως ήταν αναμενόμενο αντιδρούν, υπάρχει το ΚΚΕ που δεν συμφωνεί και που παραδοσιακά τάσσεται όχι άμεσα γιατί η κατακραυγή θα ήταν μεγαλύτερη αλλά προφασιζόμενο τάχα λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων, αυτή, όμως, είναι πάντα η πάγια ρητορική ενός σταλινικού κόμματος.

Δεν μπορεί, όμως, να μην αναγνωρίσει κανείς πως το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας βοήθησε στην εν λόγω κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, και σχεδόν έσπρωξε ή παρέσυρε την τωρινή κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της προάσπισης της διαφορετικότητας.

Πρέπει να μιλάμε πλέον χωρίς αγκυλώσεις, κόμπλεξ ή καχυποψία. Το πρόβλημα, όμως, με ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας, όπως προανέφερα, που είναι μισαλλόδοξο, σκοτεινό και μη ανεκτικό, δεν παύει να είναι πρόβλημα. Δεν ζούμε δα σε κοινωνία ισότητας και ανάλογων ευκαιριών. Τα αλλεπάλληλα επεισόδια στην Θεσσαλονίκη όπου έλαβε χώρα ένα τύπου πογκρόμ, που κορυφώθηκαν μέχρι και με καλέσματα διαμαρτυρίας κατά του «άσεμνου», αποκαλύπτουν την γύμνια αλλά και την αντιμετώπιση από μέρος της κοινωνίας της διαφορετικότητας, που μπορεί να διευρυνθεί  φθάνοντας ακόμη και στην καταδίκη έργων τέχνης, κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν.

Πόσο λοιπόν, είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της να αποδεχθεί το διαφορετικό; Και τελικά τι ρόλο διαδραματίζει και σε ποιο επίπεδο η προπαγάνδα από την εκκλησία, την ακροδεξιά και τις παραθρησκευτικές οργανώσεις; Η Ελλάδα έχει αλλάξει, όχι, όμως, πάντα προς το καλύτερο. Υπάρχουν βέβαια, κάποιες κυβερνητικές αποφάσεις, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο. Υπάρχει, όμως και η μαύρη αντίδραση που εκφράζεται ποικιλοτρόπως με την πρώτη ευκαιρία.

Η ελληνική οικογένεια έχει μεγάλη ευθύνη για την διαπαιδαγώγηση και την ανατροφή των παιδιών. Οι γονείς θα πρέπει να συντονιστούν με την νέα εποχή και τουλάχιστον με όσα θετικά αυτή δημιουργεί. Σε αντίθετη περίπτωση, θα μιλάμε απλά για μεσαίωνα και μια χώρα με άρωμα Μέσης Ανατολής και Ισλάμ. Το βάρος πέφτει στην ελληνική οικογένεια, γιατί το να κρύβονται κάτω από το χαλί οι παθογένειες μόνο τις σκηνές πογκρόμ θα θυμίζουν.

Και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι εικόνα μιας χώρας που θέλει να είναι στην Ευρώπη, όπου αυτά τα πράγματα έχουν διευθετηθεί εδώ και δεκαετίες.

Αν μη τι άλλο, θα πρέπει να πάψει η υποκρισία και η διφορούμενη στάση ορισμένων γονέων. Γιατί συνήθως δεν αντιλαμβάνονται τι κίνδυνος υπάρχει, όταν εικόνες από την καταδίωξη ατόμων με διαφορετικό παρουσιαστικό κάνουν το γύρο του κόσμου, παρά μόνον όταν διαπιστώσουν ότι στον όχλο αυτό εν είδει ρωμαϊκής αρένας είναι και τα παιδιά τους.