Ελπίζω, οι ιστορικοί του μέλλοντος, να βρουν ενδιαφέροντα πράγματα για να περιγράψουν την κοινωνική συμπεριφορά των ανθρώπων κατά το πρώτο τέταρτο αυτού του αιώνα. Και να μη μείνουν στην παγκόσμια ιστορία, είτε η κατεστημένη, είτε η ανερχόμενη γενιά αυτής της περιόδου, ιδίως στις αναπτυγμένες και υπερκαταναλωτικές κοινωνίες της Δύσης, ως η γενιά του ...κωλόχαρτου.

Τον περασμένο Μάρτιο, όταν το πρώτο κύμα της πανδημίας θέριζε την Ευρώπη και όχι μόνον- είδαμε να καταγράφονται, από διεθνή μέσα ενημέρωσης, σκηνές πανικού και αλλοφροσύνης, με ανθρώπους να έρχονται στα χέρια, μπροστά στα ράφια υπεραγορών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την αποθήκευση ορισμένων καταναλωτικών αγαθών, λες και επρόκειτο να κλεισθούν, για άγνωστο χρόνο, σε πυρηνικά καταφύγια, ενόψει επερχόμενης ολικής καταστροφής. Και το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης: Στην κορυφή της ζήτησης δεν ήταν, όπως σε άλλες εποχές πολέμων, λοιμών και λιμών, το αλεύρι, το αλάτι, η ζάχαρη, οι κονσέρβες, το γάλα των παιδιών. Αλλά τα χαρτιά υγείας. 

Τώρα, καθώς φουντώνει, όλο και επί το αγριότερον, το δεύτερο κύμα της πανδημίας, έχουμε την έναρξη επανάληψης τέτοιων φαινομένων. Είναι ιδιαιτέρως εύγλωττα τα στοιχεία που μας έρχονται από την Γερμανία: «Με τη συνεχή άνοδο κρουσμάτων στην περίοδο 12-17 Οκτωβρίου, οι πωλήσεις του χαρτιού υγείας στη Γερμανία σχεδόν διπλασιάστηκαν (+89,9%) σε σχέση με αντίστοιχες περιόδους πριν από την πανδημία. Αυτό επιβεβαιώνουν στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που δόθηκαν στη δημοσιότητα την Πέμπτη». (Πηγή: Ντόϊτσε Βέλε).

Όπως αντιλαμβάνεστε, αυτοί που διαγκωνίζονται για το ποιος θα μπορέσει να εξασφαλίσει περισσότερα ...κωλόχαρτα, έχουν ...χεσμένη και την Ανατολική Μεσόγειο και την Αρμενία. Και το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι να λειτουργήσουν ως πολίτες, ου μόνον της Γερμανίας αλλά και γενικότερον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να ασκήσουν, δηλαδή, πιέσεις στην πολιτική ηγεσία τους, ώστε να πάψει επιτέλους να στρουθοκαμηλίζει, ενώπιον του κινδύνου, από τις επεκτατικές βλέψεις και τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις του Ταγίπ Ερντογάν.

Όταν οι πολίτες συμπεριφέρονται μόνον ως καταναλωτές, όταν δεν είναι διατεθειμένοι να δουν πέρα από τα επιούσια κωλόχαρτα, οι πολιτικές ηγεσίες έχουν λυμένα τα χέρια τους να επιλέγουν την πολιτική του αμοραλισμού. Να κλείνουν τα μάτια στην κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και να συνεχίζουν να λειτουργούν ως πωλητές όπλων και λοιπών εξοπλισμών στους νταήδες της οικουμένης.

Και μη χειρότερα, να λέμε.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr