Φως, μες τη νύχτα φως

βγαίνω πα' στο κατάρτι

να' ταν χαρταετός.

Φως, μες τη νύχτα φως,

μόνο γω δα σε βλέπω

γιατί είμαι μοναχός.

Πώς, πώς να γίνεται πώς,

με μαγεύει το βράδυ;

Στα νερά ένα φως...

Πως, δεν κρατιέμαι ο μικρός

μες της λάμψης τη ζάλη

βουτώ στο κύμα Θεός.

         Καρδιά μου να ξέρεις (δις)

         το δρόμο μου παίρνεις (δις)

         αλλάζεις πορεία, είσ' η μόνη αιτία

         μια νέα Σειρήνα (δις).

Φως, μες τη νύχτα φως,

με κοιτάς και αστράφτω

κολυμπώ σα τρελός.

Φως, τ' άστρο συνοδηγός,

πάμε γι' άλλα ακρογιάλια

μας γελά ο ουρανός.

Βιος, στους βυθούς σου το βιος

βρήκα αγάπη και χάδι

σώμα μου θησαυρός!

Βιος, της καρδιάς ο ανθός,

βγήκε πάλι ένας ήλιος

της ζωής κηπουρός!

Ανεμογιάννης