Μας συμβαίνει αυτό που η «Λωξάνδρα» της Μαρίας Ιορδανίδου περιέγραφε ως «τα ύστερα του κόσμου». Όχι μόνον διότι τα κρούσματα της πανδημίας έχουν ξεπεράσει τα είκοσι εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ οι νεκροί, από τον ιό, φθάνουν ήδη τα δυόμισι. Αλλά και διότι η ζωή, σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλάζει ρότα προς το χειρότερο.

Παγκόσμιας ισχύος διακηρύξεις δικαιωμάτων «πάνε περίπατο». Εθνικής ισχύος, ανά χώρα, συνταγματικές αρχές και πρόνοιες είτε καταστρατηγούνται πλήρως, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, φαλκιδεύονται. Και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί, με σιγουριά, ότι, ακόμη και αν περάσει αυτή η πανδημία, όλα θα ξαναγίνουν όπως τα γνωρίζαμε, όπως τα ζούσαμε.

Ευτυχείς εκείνοι που το μόνο τους πρόβλημα είναι το αν θα μπορούν να αγοράζουν νέα βρακιά. Αν θα μπορούν να ασκούν τα δικαιώματά τους ως καταναλωτές. Διότι, οι ανά τον κόσμο εξουσίες, αυτό το «δικαίωμα» θα το υπηρετήσουν με περισσότερη φροντίδα από όλα τα άλλα, ιδίως από εκείνα που συνιστούν την ουσία της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όπως η ελευθερία των μετακινήσεων ή των συναθροίσεων. Όπως το δικαίωμα στην ατομικότητα, ή στην διαμαρτυρία. Επειδή απλούστατα δεν αντέχουν το βάρος της οικονομικής ύφεσης.

Ευτυχείς επίσης, εκείνοι, οι οποίοι έχουν έτοιμη και εύκολη την απάντηση στο ερώτημα «γιατί συμβαίνουν όλα αυτά». Όπως ο Στέφανος, ένας τεχνικός επικοινωνιών της γειτονιάς μου, που όταν τον βρεις μόνο του στο κατάστημα, θα τον δεις «καρφωμένο» σε ένα ραδιοφωνάκι να παρακολουθεί τις ψαλμωδίες και τα κηρύγματα κάποιας παρεκκλησιαστικής οργάνωσης. Και πάντα έτοιμο να σου «εξηγήσει» ότι όλα αυτά που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια παγκόσμια συνωμοσία των εβραίων, των μασόνων και του Μπιλ Γκέιτς, του αφεντικού της Microsoft. Οι ίδιοι έφταιγαν για την «καταραμένη παγκοσμιοποίηση», οι ίδιοι και για το ξήλωμά της και τον απομονωτισμό. Άντε, βρες άκρη. Πάντως, όσοι δεν την αντιλαμβανόμεθα, είμεθα ηλίθιοι. Οπότε, κατ' αυτόν, δικαίως «εισπράττουμε την οργή του θεού».

Όσοι δεν είμαστε στον αστερισμό του «ευτυχείτε», οφείλουμε, μαζί με όλα εκείνα που αποβλέπουν στην προστασία της ίδιας της ζωής, της δημόσιας υγείας, τα οποία πρέπει ευλαβικώς να τηρούμε, να προβληματιζόμεθα για το πώς μπορούμε να δράσουμε ως πολίτες. Ώστε, ο περιορισμός των ελευθερίων μας, να μη γίνει... «κεκτημένο δικαίωμα του κλάδου», στα χέρια οποιασδήποτε εξουσίας. Σημερινής, ή αυριανής.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr