Το σχέδιο για τα εργασιακά ψηφίσθηκε από την κυβερνητική πλειοψηφία. Θα κριθεί στην πράξη, σε δυο με τρία χρόνια, αν πράγματι είναι «για καλό», όπως υποστηρίζει η παράταξη που κυβερνά, ή «ολέθριο» όπως υποστηρίζουν όλοι εκείνοι που συνασπίστηκαν σε μια πανστρατιά που έδωσε και έχασε- την «μητέρα όλων των μαχών» κατά τον Αλέξη Τσίπρα. Αλλά, επειδή η μεγαλοστομία δεν υποχωρεί ευκόλως στον δημόσιο βίο μας, κάποιοι μας ενημερώνουν ότι μια νέα «μητέρα όλων των μαχών» μας περιμένει το φθινόπωρο. Ως απάντηση στις επιχειρούμενες αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Με αιχμή του δόρατος την πάγια άρνηση των εργατοπατέρων των εκπαιδευτικών, όλων των βαθμίδων, να αποδεχθούν την αξιολόγηση. Αξιολόγηση διδασκόντων αλλά και αξιολόγηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Από το νηπιαγωγείο ως το πανεπιστήμιο.

Μια περιήγηση στις ιστοσελίδες των συνδικαλιστικών φορέων των εκπαιδευτικών, με ναυαρχίδα εκείνη της ΟΛΜΕ, θα σας διαφωτίσει πλήρως για το ακριβώς πρόκειται να δούμε να εξελίσσεται στους χώρους της εκπαίδευσης αλλά και στους δρόμους. Την απόλυτη άρνηση οποιασδήποτε αλλαγής κυρίως δε της αξιολόγησης. Από συνδικαλιστές που αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες στον «ευρύτερο προοδευτικό χώρο».

Αν όλα ήταν «ωραία και καλά» με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, και εγώ μαζί τους θα ήμουν. Ως προοδευτικός ...συντηρητικός. Που αρνείται κάθε αλλαγή. Γιατί να αλλάξει κάτι που δουλεύει ρολόι, παράγοντας υψηλού επιπέδου επιστημονικά στελέχη για την κοινωνία; Αλλά είναι έτσι;

Πάμε πίσω στο 2014. Ο Βρετανικός εκδοτικός οίκος Pearson ανέθεσε στο περιοδικό Economist μια έρευνα για την αξιολόγηση των καλύτερων εκπαιδευτικών συστημάτων, παγκοσμίως. Και ποια ήταν τα «χαμπέρια» για το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα; Στον πάτο. Τελευταίο από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και πολύ πιο πίσω, μαζί με την Ινδονησία και το Μεξικό, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Είναι λοιπόν, «προοδευτικό», ή αθλίως συντηρητικό και οπισθοδρομικό να δίνουν, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί φορείς, την «μητέρα των μαχών», για να μην αλλάξει μια τέτοια θλιβερή πραγματικότητα; Να μη θιγούν, διότι είναι «κεκτημένα δικαιώματα» κάποιων κλάδων, αυτά που περιγράφονται ως «κακώς κείμενα»;

Δεν θέλω να λαϊκίζω. Αλλά θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουμε πόσοι από αυτούς στέλνουν τα δικά τους βλαστάρια, όχι στα δημόσια σχολεία που δεν θέλουν να αλλάξουν, αλλά σε «καλά» ιδιωτικά εκπαιδευτήρια στην Ελλάδα και σε «μη δημόσια» πανεπιστήμια στις ΗΠΑ και την Βρετανία. Γνωρίζω αρκετούς.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr