Άκουσα κ. Πρόεδρε το μήνυμά σας. Την υπόσχεση για τεράστια ποσά που πρόκειται να διατεθούν. Παρήγορο μεν, αλλά όχι αρκετό. Ακόμη και αν η κυβέρνηση ανακαλύψει τίποτε λεφτόδενδρα και μοιράζει χρήμα αφειδώς, στους πληγέντες, δεν είναι αυτή η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη για την αποκατάσταση της ζωής. Ούτε οι βραδείας -ενίοτε και αμφισβητήσιμης- αποδόσεως αναδασώσεις, λύνουν το πρόβλημα. Διότι το μέγιστο ζητούμενο είναι, μαζί με την χλωρίδα και την πανίδα, να προστατευθεί και η ανθρώπινη παρουσία στις περιοχές που καταστράφηκαν. 

Κατά τούτο είναι επιτακτική ανάγκη, η μετά τις πυρκαγιές πολιτική να απαντά στο ερώτημα ενός δεκαεννιάχρονου γεωργού, από την Βόρεια Εύβοια, που μιλώντας στον τηλεοπτικό φακό αναρωτήθηκε τι μου μένει τώρα πια να κάνω εγώ; Να σηκωθώ να φύγω, να πάω και εγώ στην Αθήνα ψάχνοντας για μεροκάματο;. Ερώτημα που δεν απασχολεί μόνο τους ανθρώπους στην Εύβοια, αλλά σε όλες τις πληγείσες περιοχές. Από την Μεσσηνία και την Ηλεία ως τα Γρεβενά. Από την Μάνη ως την Κρήτη. 

Η πατρίδα του, η Εύβοια, το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας, δεν είναι μόνον ένα από τα ωραιότερα νησιά της Μεσογείου. Αλλά και από τα πιο παραγωγικά. Ο πληθυσμός της (220 χιλιάδες) συγκρατείται όχι μόνον από τον τουρισμό, αλλά από την συστηματική γεωργοκτηνοτροφική ενασχόληση των ανθρώπων. Από τα σύκα της Κύμης, ως το μέλι χιλιάδων μελισσοκόμων. Από το ρετσίνι των πεύκων, ως την κτηνοτροφία. Από τους αμπελώνες, ως τα ατελείωτα περιβόλια και τους ελαιώνες. Από την υλοτομία ως την αξιοποίηση των φυσικών πηγών μεταλλικού νερού. 

Η προστασία λοιπόν, των καμένων δασών, ώστε να μην καταντήσουν οικόπεδα, είναι το ένα σκέλος της πολιτικής που πρέπει να ακολουθηθεί. Το άλλο είναι να μην υπάρξει αποψίλωση του έμψυχου δυναμικού, ξεριζωμός, ερημοποίηση.

Όταν υπάρχει σχέδιο, πρόγραμμα, έμπνευση, και άρχοντες, κεντρικοί ή τοπικοί, με πάθος και μεράκι, μπορεί ακόμη και μέσα από μια καταστροφή να ξεπηδήσει κάτι καλύτερο. Όπως συνέβη στην Καλαμάτα, μετά τους φοβερούς σεισμούς του 1986. Όπου, μέσα από τα ερείπια, αναδείχθηκε μια νέα, πιο όμορφη, καλύτερα οργανωμένη, πόλη. 

Τα πενηντάευρα από μόνα τους δεν δίνουν ζωή. Δεν παράγουν οξυγόνο. Δεν κρατούν τους κατεστραμμένους στον τόπο τους. Χρειάζεται και σχέδιο δημοσίων επενδύσεων, που να τους δώσει σίγουρο εισόδημα, δουλειά στα χώματά τους. 

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com