Μπορεί να πει κανείς πως όλοι οι παλιοί λογαριασμοί έκλεισαν και πως ελάχιστοι πλέον έχουν μείνει ανοιχτοί. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι όλοι όσοι θέλησαν να κλείσουν τα ιστορικά κεφάλαια της δραστηριότητάς τους, το έκαναν με κάθε τρόπο και μέσον και πως προσέφυγαν στην εκπόνηση νέων σχεδίων για να τεκμηριώσουν τις αλλαγές τους. Μερικοί λογαριασμοί, όμως, δεν κλείνουν ποτέ.

Σύμφωνα με αυτά που συμβαίνουν, θα έλεγε κανείς πως ελάχιστοι πλέον μπορούν να δικαιολογήσουν την στάση τους, αλλά πάνω απ' όλα να επιδείξουν τα προτερήματά τους συγκριτικά με τις αιφνιδιαστικές αλλαγές που συντελούνται εδώ και πολλές δεκαετίες, από τότε που κλήθηκαν να ανταπεξέλθουν σε σοβαρές δυσκολίες επικοινωνίας, την στιγμή που όλος ο κόσμος άλλαζε αναφανδόν.

Η συχνότητα των αλλαγών ήταν και είναι φρενήρης, σε σημείο που οι άνθρωποι να μην μπορούν να τις παρακολουθήσουν. Συνήθως δεν προλαβαίνει κανείς να εκφράσει τις ενστάσεις του και όταν το κάνει, οι ενστάσεις αυτές είναι ελλειμματικές.

Φταίει λοιπόν, η συχνότητα και η ισχύς των αλλαγών σε κάθε επίπεδο που οι άνθρωποι δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τις εξελίξεις; Φταίνε οι επιλογές και οι στάσεις ζωής που δεν έχει απομείνει τίποτε εδώ και πολλές δεκαετίες σε ότι αφορά την ανθρώπινη επικοινωνία ή μήπως απλά οι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί στωικά την μοίρα τους;  

Τα καλλιεργούμενα πρότυπα του τύπου «βγάλτε λεφτά και μην το λέτε πουθενά», τα στερεοτυπικά κλισέ για μια «κανονική ζωή πιστή στις δοξασίες και τους μύθους για την ανωτερότητα της φυλής» δημιουργούν τις προϋποθέσεις για εκδίωξη του αυθορμητισμού που σε καμία περίπτωση ποτέ δεν αποσκοπούσε σε κάτι αλλά δημιουργούσε προϋποθέσεις.

Αυθορμητισμός κάποτε σήμαινε συναίσθημα, ομαδικό πνεύμα και εγγυημένη επικοινωνία μέσα από την διαμοίραση των σκέψεων, των εμπειριών, αλλά πάνω απ' όλα την αντιμετώπιση των στενάχωρων περιστατικών. Αυτό που διέλυε την ατομικότητα ήταν η συναπόφαση και η ομαδικότητα στον χειρισμό των γεγονότων. Αυτή η ομαδικότητα δεν υπάρχει πια. Μαζί με αυτή χάνεται και ο συνεργατισμός, αλλά και η διατήρηση της μνήμης για ό,τι άξιζε από το παρελθόν που ενίοτε πονά.

Στο τέλος αυτό που μένει, είναι τα κεφάλαια που έκλεισαν και οι δύσκολοι παίκτες σ' αυτό το απατηλό παιχνίδι. Κυρίως, όμως, παραμένει η ανυπόφορη οσμή από τους λογαριασμούς που ακόμη δεν έχουν κλείσει και μένουν ανοιχτοί.

Κανείς μα κανείς δεν μπαίνει στην διαδικασία να βάλει ένα οριστικό τέλος σε όλα αυτά. Όχι από κάποιο συγκεκριμένο λόγο, αλλά περισσότερο από περιέργεια και απορία, για το γιατί κάποιοι λογαριασμοί εξακολουθούν να  παραμένουν ακόμη ανοιχτοί.  

Αυτούς τους λογαριασμούς που κάποιος πρέπει να πάρει την τελεσίδικη απόφαση να τους κλείσει και με τον τρόπο αυτό να βάλει ένα τέλος στην νοσηρότητα της επικοινωνίας.