-Ρημαδιό τα κελιά του Αγίου Ερμογένη. Στέκουν εγκαταλελειμμένα και έρημα, αποκλεισμένα από κόσμο και παραθεριστές. Πριν μερικά χρόνια η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική. Κάθε καλοκαίρι οικογένειες πήγαιναν εκεί με το μήνα επί πληρωμής και περνούσαν στιγμές ξεγνοιασιάς. Τα καΐκια ερχόταν φορτωμένα κόσμο από την Γέρα και από τη Μυτιλήνη και γέμιζε ο τόπος.

Τώρα, όλα αυτά μόνο ως ανάμνηση.

Τα μικρά κτίσματα που έχτισαν φτωχοί και εργατικοί άνθρωποι με μεράκι και ιδρώτα, εγκαταλείφθηκαν και μέρα με τη μέρα φθείρονται από το χρόνο, την αδιαφορία, μέχρι να καταρρεύσουν και να χαθούν.

Στην γιορτή του αγίου, την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, καταφτάνει μόνο πολύς κόσμος για να προσκυνήσει. Ευτυχώς που είναι  το μικρό καφενεδάκι και ο απάνεμος όρμος με την εξαιρετική θέα και την γαλήνια όψη του, που συντηρούν την αξία της φυσικής του ομορφιάς και προκαλούν τους λάτρεις της περιοχής να την γευτούν

Εκτός από το μαύρο χάλι των κελιών σε ανάλογη και ακόμα χειρότερη κατάσταση είναι ο περιβάλλον χώρος. Η πρόσβαση στο Αγίασμα γίνεται πλέον μόνο ...κολυμπώντας, ή ακροβατώντας από τα βράχια, γιατί  η σκάλα που υπήρχε στο πίσω μέρος από το ξωκκλήσι είναι σκέτη παγίδα. Ούτε καν μπορείς να  διανοηθείς ότι θα πατήσεις στη σκάλα, γιατί πολύ απλά θα βρεθείς στο κενό

Αν και η περιοχή ήταν μια από τις πρώτες επιλογές του μεγιστάνα Ωνάση να την αγοράσει και να αποτελέσει το ησυχαστήριό του, εμείς έχουμε γυρίσει και σ' αυτό την πλάτη. Οι αρμόδιοι, είτε λέγεται εκκλησία, είτε δήμος, δεν φαίνεται να συγκινούνται αν και θα ήταν προς το συμφέρον τόσο του χωριού όσο και ολόκληρου του νησιού. Γι΄αυτό προς το παρόν ας αφήσουμε να το βλέπει το μάτι του Θεού,  η φύση να κάνει την δουλεία της και να προστατεύει την γαλήνη και την μοναδικότητα του τοπίου, και οι ευαίσθητοι που επιλέγουν ακόμα να λέγονται και να συμπεριφέρονται ως άνθρωποι, να το απολαμβάνουν.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»