Τόση σκληρότητα ενδοσχολικής και εξωσχολικής βίας, τόσες πολλές συμμορίες ανηλίκων που θεοποιούν την βία, τον τρόμο, την ανομία, την περιφρόνηση αξιών, πού να οφείλονται άραγε; Πώς εξηγούνται όλα αυτά που παρακολουθούμε με μαχαιρώματα, ληστείες, κλοπές, σεξουαλικές κακοποιήσεις, συνεχείς εφιαλτικούς εκφοβισμούς, που φθάνουν ακόμη και σε επίπεδο δημοτικού σχολείου;

Ενδεχομένως ένα μέρος των αιτίων να συνδέεται και με την πανδημία και τους περιορισμούς που έχει επιβάλλει. Αλλά φοβάμαι ότι ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν έχουν πια την ακτινοβολία που είχαν, σε προηγούμενες γενιές, οι ιδεολογίες. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα παγκοσμίως. Την οποία βιώνουμε βεβαίως και στην χώρα μας.

Όταν κατέρρευσαν τα προπύργια του υπαρκτού σοσιαλισμού, πολλοί έσπευσαν να πουν ότι ήλθε το τέλος των ιδεολογιών. Παραβλέποντας ότι, στην περίπτωση του υπαρκτού σοσιαλισμού, εκείνο που κατέρρευσε δεν ήταν κάποια ιδεολογία. Κατέρρευσε απλώς ένα σύστημα που στηρίχθηκε στην αλαζονεία της δύναμης μιας συγκεντρωτικής εξουσίας. Μιας δικτατορίας. Που κάθε άλλο παρά ήταν «δικτατορία του προλεταριάτου». Ήταν δικτατορία της κομματικής νομενκλατούρας. Και όπως όλες οι δικτατορίες, ήταν απάνθρωπη. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο.

Οι ιδεολογίες, γενικώς, δεν πέθαναν ούτε θα πεθάνουν, παρά μόνο στα μυαλά πρόχειρων «αναλυτών» τηλεοπτικών παραθύρων. Έχουν, όμως, χάσει, οι περισσότερες, την ζωντάνια, την φρεσκάδα των ιδεών τους. Τόσο, ώστε να εμφανίζονται μαραμένες. Και τελικώς κάποιες θα ...ξεραθούν αν δεν ανανεωθούν. Διό και είναι κρίσιμο να υπάρξουν αληθινοί ηγέτες που θα εκμεταλλευθούν την ευκαιρία, για να προωθήσουν ιδέες και λύσεις που θα οδηγούν σε ανθρωπινότερη κοινωνία.

Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα νέα παιδιά, έξω από εκείνα που ενδεχομένως έχουν ενωρίς ενταχθεί στον κομματικό σωλήνα, θα συγκινηθούν, ώστε να κάνουν τον κόπο να μετάσχουν στην διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας ενός πολιτικού χώρου που θα έπρεπε να είναι πομπός ελπίδας για τους νέους; Φοβάμαι ότι, εκεί που θα πάω να ψηφίσω, διότι θα πάω βεβαίως, θα συναντώ κυρίως ανθρώπους της τρίτης ηλικίας. Τόσο που η όλη διαδικασία να μοιάζει περισσότερο με μνημόσυνο προσφιλούς παρελθόντος, παρά με πανηγύρι για τα γεννητούρια ενός πολλά υποσχόμενου μέλλοντος.

Όσο η πολιτική εκφυλλίζεται σε υπόθεση ...διαχειριστών, όσο δεν υπάρχει το στοιχείο της έξαρσης, της ανάτασης, της ιδεολογίας, τόσο θα χάνουμε τους νέους. Που παραζαλισμένοι, είτε θα βαυκαλίζονται παίζοντας τους επαναστάτες, νομίζοντας πως είναι στην Κούβα του 50, είτε θα καταντούν μικροεγκληματίες, πριν γίνουν κάτι χειρότερο.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com