Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δεν παραδίδει τα όπλα αυτός που έχει βάλει στόχο στην ζωή του να ζήσει αξιοπρεπώς και με ειλικρίνεια. Δεν είναι και τόσο εύκολο να κοροϊδέψεις ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην αλληλεγγύη και την ανατροπή των κοινωνικών τελμάτων ειδικά τώρα που οι φωνές του συντηρητισμού έχουν πληθύνει αφάνταστα και λόγω του ότι ο καθένας πια έχει την δυνατότητα να σχολιάζει τα λόγια των άλλων μέσα από τα περίφημα «κοινωνικά δίκτυα» και πολύ περισσότερο να αποκαλύπτει τις πιο κρυφές πτυχές της προσωπικότητάς του.

Η πανδημία και η ακολουθούμενη άλωση των social media από όλους αυτούς, οι οποίοι θεώρησαν ότι το διαδίκτυο είναι ο μόνος τρόπος για να επιβεβαιώσουν την παρουσία τους και να εκφραστούν επί παντός επιστητού, όταν όλοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και έψαχναν τρόπους να ανακτήσουν τον χαμένο χρόνο, όλη αυτή η παρατεταμένη βοή από απελπισμένους και ταυτόχρονα αποπροσανατολισμένους κάποτε θα κοπάσει και αυτοί που θα μείνουν όρθιοι θα είναι όσοι διαχρονικά έκαναν πάντα δεύτερες σκέψεις.

Το πρόβλημα είναι λοιπόν, σε αυτούς που ορίζουν χαρτογραφώντας την πορεία των μαζών, σε εκείνους που βλέπουν ότι δεν τους βγαίνει και πάλι τα κρυφό χαρτί. Γιατί κάποτε και οι πλασματικές εικόνες και ειδικά αυτές που παίρνουν την μορφή των επιφανειακών αλλά πάνω απ' όλα ψευτοδιαμαρτυριών, αποκαλύπτουν την γύμνια, αλλά πάνω απ' όλα το ζωτικό ψεύδος που μεταλαμπαδεύεται γοργά, κάνοντας τον καθένα να νομίζει ότι ζει σε παράδεισο.   

Τι εννοώ με όλα αυτά; Ότι κάποια στιγμή είναι σχεδόν σίγουρο πως ο κόσμος θα καταλάβει τους ολισθηρούς δρόμους που έχει επιλέξει και ακολουθήσει, πως η αλήθεια δεν ανήκει στην αναγκαστική και υπό όρους επιβίωση και πως και πάλι θα υπάρξει επιστροφή στην μη κανονικότητα.

Αν αυτό που αποκαλούν ζωή, είναι να επαναλαμβάνεται καθημερινά το ίδιο τροπάριο, με τους ίδιους και απαράλλακτους παίκτες, αν το να διανύσει κανείς την ζωή του μέσα σε κυκεώνες και οι μικρές στιγμές εικονικής απόλαυσης να αποκαλούνται ευτυχία, τότε είναι σίγουρο πως κάπου υπάρχει ένα τέλος. Και εννοώ με αυτό το τέλος των ψευδεπίγραφων δημοκρατιών, το τέλος του ολοκληρωτισμού και της απαξίας των ιδεών, και πολύ περισσότερο την παύση των ψευδαισθήσεων για τον κόσμο της υλικής ευμάρειας.

Στην πορεία, όμως, προς αυτό το τέλος, πρέπει να μείνουν όρθιοι όλοι αυτοί που ακόμη επιθυμούν να ζήσουν, εκείνοι που δεν πτοούνται από καμία πανδημία και κανέναν πόλεμο ως γεγονότα που θα μπορούσαν θεωρητικά να πλήξουν την ανθρώπινη αλληλεγγύη. Μάλλον όλοι αυτοί που έχουν δοθεί ψυχή τε και σώματι στην αλλαγή και δημιουργική πρόοδο της κοινωνίας, που εξακολουθούν να έχουν πίστη και ελπίδα πως η ζωή δεν θα κυλά πάντα με το ίδιο μοτίβο, έτσι βαρετά και ανούσια, προς τέρψιν του κάθε διψασμένου για εξουσία και κυριαρχία.

Εν κατακλείδι, δεν μπορεί να πει κανείς ότι «καθάρισε με την σκέψη», πως μάντρωσε μια και καλή τον κόσμο πίσω από ταμπέλες και ονόματα ή φθηνά και ακριβά gadgets, πως η αναμέτρηση πήρε τέλος σαν έπεσε οριστικά και αμετάκλητα η αυλαία της φλογερής από πάθος και ιδέες βιωματικής παράστασης.

Το παιχνίδι το σκληρό αυτό παιχνίδι συνεχίζεται από την στιγμή που πέρα από την μάζα, δεν καταβάλλεται μια όχι και τόσο ισχνή μειοψηφία που περιλαμβάνει είτε στοχαστές, είτε ποιητές είτε λογοτέχνες και γενικότερα ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν και όχι μόνο να καταναλώνουν.

Ένα ερώτημα βέβαια είναι και το αν η τέχνη και η δημιουργία έχει γίνει αναλώσιμο είδος. Είναι σωστό. Σε όλη της έκτασή της, όμως, η δημιουργία, το επονομαζόμενο «τσαγανό» της αμφισβήτησης κατεστημένων αξιών, συνηθειών και πάνω απ' όλα θεσμών μπορεί ενίοτε να παίρνει την μορφή της διαφήμισης, όμως πάραυτα δεν παύει να μην κάνει άβολη τη ζωή των κάθε λογής κρατούντων, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και όλοι όσοι έχουν να πουν και να εκφραστούν επί παντός επιστητού.

Δεν πιστεύω ότι η μάχη έχει κερδηθεί από κάποιους και πως υπάρχουν εκατομμύρια ηττημένων. Εξάλλου, αν τους ρωτήσεις  όλους αυτούς ξεχωριστά, θα σου πουν πως το μόνο που δεν έχουν πάθει είναι να ηττηθούν, ζώντας τρόπον τινά σε αυτή την προαναφερόμενη ψευδαίσθηση, το ζωτικό ψεύδος.

Τουναντίον υπάρχουν εκατομμύρια πλανημένων και πολλών που έχουν χάσει τον δρόμο τους. Αυτό δεν αποτελεί επιτυχία ή κατάκτηση των κρατούντων συστημάτων. Χρεώνεται απλά στην διαχρονική εξαπάτηση των πολλών από την δύναμη που εκπέμπουν οι εικονικές απολαύσεις των λίγων. Κατά τα άλλα και φωνές αντίστασης υπάρχουν και η ίδια η αντίσταση δεν είναι ντεμοντέ, όπως θα ήθελαν κάποιοι.