Έχουν, ευλόγως, προβληθεί πολλές ενστάσεις για το αν ήταν γνήσια ή υποκριτική η συμμετοχή δεκάδων ηγετών, από όλο τον κόσμο, στη μεγάλη πορεία, στο Παρίσι, κατά του αποτρόπαιου εγκλήματος των τζιχαντιστών. Για το αν πράγματι δικαιούνται να ισχυρίζονται «είμαστε Charlie» κάποιοι από αυτούς. Εκπρόσωποι καθεστώτων όπου η λογοκρισία, άλλοτε προληπτική και άλλοτε κατασταλτική, οργιάζει. Είναι μια συζήτηση που έχει βάση. Και θα συνεχίζεται για καιρό. Ιδίως όσο συνεχίζονται τα φαινόμενα όχι μόνο διώξεων με φυλακίσεις, αλλά ακόμη και με δολοφονίες δημοσιογράφων από διάφορα καθεστώτα.

Εκείνο, όμως, που ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων, εκείνο που γεννά την ελπίδα, την πραγματική αντίσταση στον ισλαμικό φασισμό, δεν είναι η παρουσία του ενός ή του άλλου εκπροσώπου της οποιασδήποτε εξουσίας στο Παρίσι. Αλλά η τεράστια αυθόρμητη κινητοποίηση των πολιτών. Οι ηγέτες παρήλασαν και ...τελείωσαν με την «υποχρέωσή» τους. Το πολύ, κάποιοι από αυτούς, να βρουν την ευκαιρία να επιτεθούν ακόμη περισσότερο κατά των προσωπικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών, στο όνομα της προστασίας τους. Οι πολίτες, όμως, συνεχίζουν.

Είναι πράγματι εκπληκτικό ότι οι απλοί άνθρωποι έσπευσαν και έκαναν ανάρπαστη την έκδοση του σατιρικού περιοδικού, που κυκλοφόρησε σε τρία εκατομμύρια αντίτυπα, μέσα σε ελάχιστες ώρες. Έτσι ώστε τελικώς να τυπωθούν άλλα δύο εκατομμύρια αντίτυπα. Και μιλάμε για ένα έντυπο που συνήθως πωλούσε γύρω στις εξήντα χιλιάδες φύλλα την εβδομάδα.

Αυτό το μήνυμα ζεσταίνει πράγματι την ψυχή κάθε ανθρώπου που έχει ειλικρινή, ερωτική θα έλεγα, σχέση με τη δημοσιογραφία, με την ελευθερία της έκφρασης. Διότι πιστοποιεί ότι οι πολίτες αναγνωρίζουν τον ρόλο των δημοσιογράφων, εκείνων που δεν εκτελούν διατεταγμένες υπηρεσίες, που δεν ψωμίζονται από καθεστώτα και οικονομικά συμφέροντα, ως την μεγαλύτερη ελπίδα και καταφυγή τους. Ίσως μεγαλύτερη και από την δικαιοσύνη, οι λειτουργοί της οποίας συχνότατα ταυτίζονται με τις εξουσίες.

Βεβαίως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα αληθώς ανεξάρτητο έντυπο. Αντισυμβατικό. Ενίοτε προκλητικό. Κάτι που δυστυχώς λείπει από τον τόπο μας. Όπου τα εβδομαδιαία σατιρικά έντυπα, λαϊκής κυκλοφορίας, μετά την αποχώρηση του Κώστα Παπαϊωάννου από το «Ποντίκι», δεν έχουν να επιδείξουν τα καλύτερα διαπιστευτήρια ανεξαρτησίας. Γιατι δεν αρκεί να εμφανίζεσαι «αντικυβερνητικός». Πρέπει και να μη φοράς κομματικό ή επιχειρηματικό καπέλο. Γιατί «εξουσία» δεν είναι μόνον οι κυβερνήσεις.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr