Το κόστος των πρόωρων εκλογών δεν είναι βέβαια τα τέσσερα εκατομμύρια που μοιράζονται στα κόμματα, ως κρατική επιχορήγηση. Αν ήταν μόνον αυτό, ας κάναμε εκλογές και μια και δυο φορές τον χρόνο. Έτσι κι αλλιώς, εμείς έχουμε το προνόμιο, έναντι άλλων λαών, να μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο σχεδόν αμέσως μετά τις εκλογές. Διότι εμείς είμαστε «ξύπνιοι». Και όταν ακόμη έχουμε αυτοδύναμες κυβερνήσεις, πάλι ανακαλύπτουμε ότι υπάρχει δυσαρμονία λαού και Βουλής, αφού συνήθως την αυτοδυναμία την αποσπούν με ποσοστά μικρότερα από το 50%. Και αποφαινόμαστε ότι «η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση λαϊκής μειοψηφίας».

Το μεγαλύτερο κόστος που πληρώνουμε είναι η απόλυτη αποδιοργάνωση του δημόσιου μηχανισμού που, μονίμως, συνοδεύει σε τούτη τη χώρα τις προεκλογικές περιόδους. Και όχι μόνο κατά την επίσημη προεκλογική περίοδο. Αλλά ακόμη και όταν απλώς η εκάστοτε αντιπολίτευση φαίνεται να «στριμώχνει» την εκάστοτε κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης να δημιουργούν «κλίμα εκλογών». Μια αποδιοργάνωση που περνά και στους πολίτες, καθώς ένα τμήμα τους αποφασίζει ότι δεν είναι και πολύ έξυπνο να κάνει ετούτο ή το άλλο, που επιβάλλει ο νόμος, με την προσδοκία ότι «αυτά θα αλλάξουν μετά τις εκλογές». Κυριαρχεί το «κάτσε να δούμε...».

Δείτε τι γίνεται τούτες τις μέρες. Ένα μεγάλο τμήμα των φορολογουμένων, αποφάσισε να μην πληρώσει εκείνα που ήταν προγραμματισμένα να καταβληθούν ως το τέλος Δεκεμβρίου. Διότι απλούστατα κυριαρχούν δύο σκέψεις. Η μία είναι ότι «σιγά μην πάρουν μέτρα εναντίον μου, τώρα που ζητάνε την ψήφο μου». Η άλλη συνδέεται με την προσδοκία ότι «αν οι άλλοι καταργήσουν αυτόν ή τον άλλο φόρο, θα είμαι κορόιδο αν έχω σπεύσει να πληρώσω». Τυπικό παράδειγμα η περίπτωση του ΕΝΦΙΑ. Αφού ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι θα τον καταργήσει, γιατί να σπεύσουν οι πολίτες να πληρώσουν τη δόση τους;

Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνει η τρύπα στα δημόσια έσοδα. Και αυτό θα το βρουν μπροστά τους, όποιοι και αν είναι στην κυβέρνηση αύριο. Αλλά, εκτός από αυτούς, θα το βρούμε μπροστά μας και οι πολίτες. Διότι, όσα θα λείπουν, δεν θα τα φέρει κανένας πολιτικός από το σπίτι του. Μακάρι να τα βρουν από αλλού. Από εκεί που πάντα λένε ότι «υπάρχουν». Αλλά φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να τα βρουν, παρά μόνο στις τσέπες μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr