Πριν ακόμη προκηρυχθούν οι εκλογές, το ερώτημα δεν ήταν ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα. Αυτό, όπως όλα έδειχναν, είχε ήδη κριθεί. Όχι μόνον από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αλλά, πρωτίστως, από την πλήρη αδυναμία των δύο κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού να αντιδράσουν. Από τον εγκλωβισμό τους σε κινήσεις πανικού, που έφθειραν ακόμη περισσότερο την εικόνα τους. Και τελικώς με την πιο ανόητη προεκλογική εκστρατεία της Νέας Δημοκρατίας. Που δεν στηριζόταν σε επιχειρήματα για τους λόγους που θα έπρεπε να επιλέξουμε τον Σαμαρά. Αλλά μόνο γιατι να καταψηφίσουμε τον Τσίπρα.

Κατά την προεκλογική περίοδο περάσαμε στο ερώτημα «με ποιους θα μπορέσει να συγκυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ». Για να καταλήξουμε, την τελευταία εβδομάδα, στο πόσο εφικτή είναι η αυτοδυναμία, ώστε για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας να έχουμε μια κυβέρνηση της παραδοσιακής Αριστεράς. Διότι, αριστερόστροφη κυβέρνηση ανέδειξε ο λαός, και μάλιστα με ισχυρή αυτοδυναμία, και το 1981. Όταν έδωσε ισχυρή εντολή στον Ανδρέα Παπανδρέου να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που ήταν, σε πολλά σημεία του, πολύ πιο «σκληρό αριστερό», από τις θέσεις που εξέφραζε η τότε ανανεωτική Αριστερά, εξέλιξη της οποίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ).

Το αν θα επιτευχθεί ο στόχος της αυτοδυναμίας εξαρτάται από τη «χαμένη ψήφο». Από το ποσοστό που θα συγκεντρώσουν τα κόμματα που θα μείνουν εκτός Βουλής. Αν το ποσοστό αυτό είναι πάνω από 10%, τότε το πρώτο κόμμα μπορεί, με το Δώρο του εκλογικού νόμου, να έχει αυτοδυναμία 151 εδρών. Αν είναι 8%, χρειάζεται 37,17%. Αν μπουν οκτώ κόμματα στη Βουλή και τα εκτός πάρουν μόνον 4-5 τοις εκατό, τότε η αυτοδυναμία προϋποθέτει πάνω από 38%.

Οι λευκές επιταγές που έδωσε ο λαός, κατά την μεταπολίτευση, είχαν πενιχρά αποτελέσματα. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή είχαμε το τέλος της μοναρχίας, την εθνική συμφιλίωση και την ένταξη στην Ευρώπη. Από το ΠΑΣΟΚ την αναγνώριση της Αντίστασης, το ΕΣΥ, το ΑΣΕΠ, τα ΚΕΠ και το κάψιμο των φακέλων. Από τον Μητσοτάκη την ...ανατροπή του. Και από τον Σημίτη τα έργα της Ολυμπιάδας. Από τον «Κωστάκη» το ...άσε για αργότερα. Και τον «Γιωργάκη» τα μνημόνια. Τώρα κρίνεται αν μια νέα λευκή επιταγή, θα καταγράψει στον εθνικό ισολογισμό νέα κέρδη η ζημίες.

Από Δευτέρα, κλαίνε ή γελάνε. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr