Επέμενα και επιμένω ότι είναι εθνική ανάγκη να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Να θέτουμε σε πρώτη προτεραιότητα εκείνα που μπορούν να μας ενώνουν και όχι εκείνα που μας χωρίζουν. Από την άποψη αυτή δεν μπορώ παρά να κρίνω ως θετική εξέλιξη το γεγονός ότι έχουμε μια συμφωνία για τον σχηματισμό κυβέρνησης που απομακρύνει τον κίνδυνο μιας παράτασης της πολιτικής εκκρεμότητας με νέα προσφυγή στις κάλπες.  Και μάλιστα μια συμφωνία, που όσο και να τη δει κανείς ως προαναγγελθείσα, δεν παύει να εκπλήσσει για το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δυο ιδεολογικώς συγγενή κόμματα, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετα.

Το ότι στον μετεκλογικό του λόγο ο κ. Καμμένος έπαψε να ωρύεται για «προδότες» και «κρεμάλες», ότι ξέχασε τις ρατσιστικές υστερίες του και καταπίνει τον αντιευρωπαϊσμό του, είναι μια θετική εξέλιξη. Ας προσθέσουμε ότι καταπίνει, αυτός ο κατ' εξοχήν θρησκόληπτος, και το γεγονός ότι ο νέος πρωθυπουργός επέλεξε να μην δώσει θρησκευτικό αλλά πολιτικό όρκο το αντίθετο θα ήταν υποκριτικό και ασυνεπές ως προς την υπόλοιπη στάση ζωής του. Είναι ένα στοιχείο που δείχνει ότι ο κ. Καμμένος ενστερνίζεται οψίμως τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού».

Όλα αυτά δείχνουν ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το εσωτερικό πολιτικό μέτωπο, τους πολιτικούς συσχετισμούς στη Βουλή, υπάρχουν οι προϋποθέσεις, ώστε η νέα κυβέρνηση να έχει όλη την άνεση να μακροημερεύσει και να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Πράγμα που θα είναι ακόμη ευκολότερο αν, όπως φαίνεται, θα έχει και την ανοχή του «Ποταμιού».

 Απομένει το μέτωπο με τους δανειστές. Και με τις περίφημες «αγορές». Αλλά εδώ έχουμε μια σημαντική εξέλιξη. Που όσο και αν ασφαλώς ενοχλεί ένα μέρος των ψηφοφόρων τόσο του κ. Τσίπρα, όσο και του κ. Καμμένου, εκείνους δηλαδή που περίμεναν τη «μεγάλη σύγκρουση», ο λόγος της νέας κυβέρνησης, είναι λόγος συνδιαλλαγής. Διαλόγου και συμβιβασμού. Όπως φάνηκε καθαρά από την επινίκια ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στα Προπύλαια.

 Όπως βάζει νερό στο κόκκινο κρασί του ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδος, όσο η νέα κυβέρνηση θα προσαρμόζεται σε ρεαλιστικές επιλογές, άλλο τόσο φαίνεται πιο πιθανό ότι θα υπερισχύσουν και στην Ευρώπη οι φωνές της μετριοπάθειας και του συμβιβασμού.

 Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr