Παρακολουθώντας όσα διαδραματίζονται μετά την παραίτηση της κυβέρνησης και την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία παρακολουθεί και ολόκληρος ο κόσμος, διερωτώμαι αν μας αξίζει αυτή η εικόνα.

Μας αξίζει η γελοιότητα μετατροπής της Βουλής των Ελλήνων σε θεατρικό σανίδι, στο οποίο δίνει ρεσιτάλ μονόπρακτου με ακατάσχετους μονόλογους η μεγάλη επιλογή του κ. Τσίπρα, κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου; Με όλα τα κόμματα να περιφρονούν τα παιγνίδια της, να γυρίζουν την πλάτη στις μεθοδεύσεις της, αλλά εκείνη να επιμένει ότι «υπάρχει απαρτία», με παρόντες μόνον τους εκπρόσωπους της «Λαϊκής Ενότητας», στην οποία προφανώς θα καταφύγει επιδιώκοντας την επανεκλογή της;

Μας αξίζει ο διεθνής διασυρμός, με την άλλη μεγάλη επιλογή του κ. Τσίπρα, τον Γιάνη Μπαρουφάκη, να περιφέρεται ανά τα ξένα μέσα ενημέρωσης απειλώντας  ότι «θα ανοίξει το στόμα του» και ότι «θα τους ξεσκεπάσει όλους», αλλά ...μόνον εάν τον παραπέμψουν σε ειδικό δικαστήριο; Για τον συγκεκριμένο «αστέρα» της πολιτικής, όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μου, είχα, λίαν ενωρίς, προειδοποιήσει ότι θα αποδειχθεί μοιραίος, ότι θα τον πληρώσουμε ακριβά. Τώρα τον λούζεται και αυτός που τον επέλεξε. 

Λυπάμαι, αλλά θα σας στεναχωρήσω. Δεν έχω μάθει να κολακεύω. Να λέω ή να γράφω άλλα από εκείνα που πιστεύω. Θα ήταν εύκολο να γράψω ότι δεν μας αξίζει. Ότι είμαστε, ως λαός, ως πολίτες, υπεράνω όλων αυτών. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Δυστυχώς, στην περίπτωσή μας, ισχύει το «τοιούτοι έπρεπον ημιν αρχιερείς». Αυτούς επιλέγουμε, αυτούς ψηφίζουμε, αυτοί μας αξίζουν.

Μακάρι να αισιοδοξούσα ότι στις εκλογές που έρχονται θα κάνουμε τις βέλτιστες επιλογές. Ότι θα στείλουμε «στον κάλαθο της ιστορίας», όλους αυτούς τους κάκιστης ποιότητος θεατρίνους της πολιτικής. Όλους αυτούς που θολώνουν μονίμως το πολιτικό τοπίο με τα παραμύθια τους. Αλλά από όσα ακούω και από όσα οσμίζομαι, φοβάμαι ότι και πάλι ένα τμήμα του εκλογικού σώματος, το μεγαλύτερο, θα εκφρασθεί μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις και «οράματα» που δεν έχουν καμια σχέση με την πραγματικότητα.

Αν εμείς δεν αλλάξουμε, αν δεν βρούμε την δύναμη να απαλλαγούμε από τις αυταπάτες με τις οποίες μας «εκπαιδεύουν» χρόνια τώρα οι πολιτικοί ταγοί μας, αν δεν μπορέσουμε να βάλουμε «τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του», θα είμαστε πράγματι άξιοι της μοίρας μας. Και τις επιλογές μας θα τις πληρώσουν τα παιδιά μας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr