Κάποιες φορές σου έρχεται να τραβάς τα μαλλιά σου για το πώς είναι δυνατόν, κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, να επιμένουν να ζουν με τις ψευδαισθήσεις τους, αν και τα γεγονότα κραυγάζουν. Αναρωτιέσαι ας πούμε, αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι τάχα θα μπορούσαμε να βρούμε «άλλη λύση». Που πιστεύουν ακόμη στα παραμύθια ότι τάχα θα μπορούσαν να μας είχαν σώσει από τα μνημόνια και τα νύχια των «κακών Ευρωπαίων» δανειστών, χώρες όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν, η Βενεζουέλα, η Λιβύη, στις οποίες είχε, ως υπουργός ακόμη, αναφερθεί ονομαστικώς ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Και, όμως, υπάρχουν.

Σε όλους αυτούς και ανάμεσά τους στον φίλο μου τον Γιώργο, του πρωινού καφέ- αφιερώνω το παρακάτω απόσπασμα από συνέντευξη του τέως αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, που ήταν και υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, στην ιστοσελίδα «Euro2day»:

«Κάναμε μια παγκόσμια προσπάθεια για να δούμε αν μπορεί να συγκεντρωθεί ένα κεφάλαιο από τρίτες χώρες, ώστε να αντιμετωπίσουμε τρέχουσες ανάγκες (...) Δεν υπήρχαν τέτοιες δυνατότητες».

Το εξοργιστικό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι η όψιμη ομολογία του κ. Δραγασάκη. Αλλά το ότι αυτοί οι άνθρωποι, που μας κυβέρνησαν επί επτά μήνες, έπρεπε να φτάσουν στο «μη παρέκει» για να καταλάβουν ότι πίστευαν σε μπούρδες. Σε μπαρούφες. Το να πιστεύει σε αυτές ένας απλός πολίτης σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο. Αλλά το να πορεύονται με τέτοιο σχέδιο πτήσης, αυτοί που κάθονται στο πιλοτήριο του εθνικού σκάφους, αυτοί που κρατούν το τιμόνι στα χέρια τους, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο.

Όταν τα έγραφα αυτά, κάποιοι αναγνώστες αντιδρούσαν. Προφανώς διότι ήλπιζαν ότι ο Μπαρουφάκης ως «άριστος οικονομολόγος» ξέρει τι κάνει, ξέρει πού μας πάει. Δυστυχώς η ζωή δικαίωσε εμένα και όχι εκείνους. Και τώρα βρεθήκαμε με ένα ακόμη μνημόνιο και άλλα ογδόντα εκατομμύρια να προστίθενται στο δυσθεώρητο και μη βιώσιμο χρέος μας. Ελπίζω να μην ξανακάνουν λάθος εκτίμηση και την ώρα της κάλπης, περιμένοντας πότε θα έλθουν τα ρούβλια, τα γουάν, τα ριάλια και τα μπολιβάρια. Τα οποία επιμένουν να υπόσχονται οι Λαφαζάνηδες, που, φευ, δεν υπάρχουν μόνο στο κόμμα του Λαφαζάνη.

Όχι άλλους ...Μανώληδες, που «κτίζουν ανώγια και κατώγια», με τα λόγια.
 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr