Για όσους δεν πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν περιμένουν να «φωτισθούν» από τις πληκτικές τηλεμαχίες. Έχουν ήδη καταλάβει πολύ καλά ότι έχουν να κάνουν με δυο ξεκάθαρες επιλογές.

Επιλογή πρώτη: Γουστάρω να έχω στην κυβέρνηση ανθρώπους που τους αρέσει το τζέρτζελο και ο χαβαλές. Που μου υπόσχονται γενναίες συγκρούσεις. Ακόμη και ηρωική αυτοκτονία σε ένα «Κούγκι» τύπου Καμμένου. Ή αργό θάνατο με επιστροφή στις εποχές του δελτίου διανομής τροφίμων, καυσίμων και άλλων αγαθών, όπως μου τάζει ο Λαπαβίτσας. Και πανηγύρια με νταούλια και ζουρνάδες, να κάνω χάζι την Άνγκελα να χορεύει πεντοζάλη.

Το ξέρω βεβαίως ότι οι «μαγκιές» και οι πολιτικοί «τσαμπουκάδες» σε ευρωπαϊκό επίπεδο πληρώνονται ακριβά. Είδα που κατέληξαν τα προεκλογικά και τα επτάμηνα «νταηλίκια» της απελθούσας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε άτακτη υποχώρηση. Που θα είχε ήδη επιφέρει την οριστική καταστροφή, αν κάποιοι άλλοι δεν έβαζαν πλάτη, ώστε να υπάρξει μια συμφωνία, ιδιαιτέρως οδυνηρή, που απέτρεψε την πλήρη χρεοκοπία και την λεηλασία των καταθέσεων των νοικοκυραίων.

Το είδα καθαρά ότι όλη η «ηρωική διαπραγμάτευση» κατέληξε σαν τις επιδόσεις του Καραγκιόζη: «Μας δώσανε ξύλο, αλλά ...φάγαμε κιόλας». Αλλά «γουστάρω» και ας με φόρτωσαν με νέα χρωστούμενα, για τα οποία θα πληρώσω ακόμη περισσότερα. 

Το βλέπω καθαρά ότι είναι αδύνατο να υπάρξει κυβέρνηση μακράς πνοής με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν με νοιάζει. Το πολύ να ξανάπαμε σε εκλογές. Και τι έγινε;

Επιλογή δεύτερη: Επειδή χόρτασα από τα πειράματα που καταλήγουν σε φιάσκο, από τους μαθητευόμενους μάγους που στο τέλος υπογράφουν ό,τι πιο οδυνηρό, βαφτίζοντάς το  «υπερήφανη πολιτική», αποφάσισα. Θα δώσω την ψήφο μου σε ένα από τα κόμματα που μου εγγυώνται ότι μετά τις εκλογές θα μπορέσουν να δώσουν σταθερή κυβέρνηση τετραετίας με καθαρό ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Το ξέρω ότι με περιμένουν δύσκολες μέρες. Αλλά δεν θα αφήσω να με παραμυθιάζει κανένας, με ψεύτικες υποσχέσεις που μπορούν να οδηγήσουν, όπως αποδείχθηκε ήδη, στο χάος.

Το χρωστώ και στον εαυτό μου. Αλλά χρωστώ πρωτίστως στα παιδιά μου να μην παίξω με το δικό τους αύριο. Γιατι εκείνα θα πληρώσουν τις «μαγκιές» που καταλήγουν σε άτακτες υποχωρήσεις. Και δεν σηκώνει άλλες πια ο τόπος. Τσάμπα μάγκες, στη δική μου πλάτη, τέλος.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr