Τόσο οι εκλογές του Ιανουαρίου, όσο και το δημοψήφισμα του Ιουλίου με διάφορα προσχήματα των πρωταγωνιστών του πολιτικού στερεώματος, υπήρξαν οι μοναδικές πολιτικές αναμετρήσεις, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, που έγιναν χωρίς ζωντανή τηλεοπτική αντιπαράθεση των πολιτικών αρχηγών. Εδώ που αποθεώθηκε ο λόγος και εμπορεύθηκε προς όλη την οικουμένη ο διάλογος, ως κύριο χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, έχουμε καταντήσει να παρακολουθούμε τους ακατάσχετους μονόλογους των πολιτικών ηγετών μας.

Υποτίθεται ότι τώρα κάτι πάει να αλλάξει. Προηγήθηκε η δημόσια πρόταση του επικεφαλής του «Ποταμιού» Σταύρου Θεοδωράκη, προς όλους, για διπλής μορφής τηλεμαχίες. Μία με όλους τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά με ζωντανό διάλογο, με δυνατότητα να απαντούν ζωντανά ο ένας στον άλλο. Και μία με αντιπαραθέσεις κατά ζεύγη. Ακολούθησε το πρώτο προεκλογικό τηλεοπτικό μήνυμα του προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας» Ευάγγελου Μεϊμαράκη, που κάλεσε τον απελθόντα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σε τηλεοπτική αντιπαράθεση «όπου θέλει, όποτε θέλει και με όποιους όρους θέλει». Και ο κύκλος υποτίθεται ότι έκλεισε με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να «σηκώνει» το γάντι και να αποδέχεται την τηλεμαχία.

Να το δω και να μην το πιστεύω. Θα το πίστευα ευκόλως αν, όπως συμβαίνει σε όλες τις πολιτισμένες δημοκρατικές κοινωνίες, την ευθύνη για την διοργάνωση των τηλεμαχιών μεταξύ των ηγετών και ευρύτερα των τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ των κομμάτων, κατά την προεκλογική περίοδο, την είχαν οι φυσικοί φορείς, οι επιφορτισμένοι με την ενημέρωση της κοινής γνώμης. Οι δημοσιογράφοι και τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά εδώ έχουμε  μια περίεργη αντίληψη για το πώς  καθορίζονται οι κανόνες του τηλεοπτικού πολιτικού διαλόγου.

Με τη λειτουργία της περίφημης «διακομματικής επιτροπής», ζήσαμε ως τώρα, στις παλιότερες αναμετρήσεις, μια παρωδία διαλόγου. Όπου ο κάθε πολιτικός αρχηγός ανέπτυσσε τον δικό του μονόλογο, χωρίς καμία δυνατότητα ουσιαστικής αντιπαράθεσης. Και με τους δημοσιογράφους που μετείχαν, προκειμένου να θέτουν τα ερωτήματα, μονίμως να αποδοκιμάζουν αυτή τη στημένη διαδικασία. (Και με κάποιους από αυτούς, δυστυχώς, να μη νοιάζονται για τίποτε περισσότερο πέρα από το πώς θα κατοχυρώσουν τον ρόλο τους ως τηλεοπτικής βεντέτας).

Φοβάμαι μήπως και αυτή τη φορά, η φαινομενική προθυμία για ζωντανή αντιπαράθεση μεταξύ των αρχηγών, εξατμισθεί στον κλίβανο της διακομματικής. Όπου θα τίθενται, προσχηματικώς, τέτοιοι όροι, από διάφορες πλευρές, ώστε, στο τέλος, το πολύ-πολύ να ...απολαύσουμε «μια από τα ίδια».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr