Δεν είναι ένα, δεν είναι δύο, ούτε πέντε, ούτε δέκα. Τα περιστατικά οικογενειοκρατίας, με διορισμούς σε θέσεις «μετακλητών» στελεχών και υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, συγγενικών προσώπων υπουργών, βουλευτών και άλλων κομματικών αξιωματούχων, έχουν ήδη γίνει καθεστώς, πριν ακόμη η κυβέρνηση αυτή συμπληρώσει ένα χρόνο στην εξουσία. 

«Μας πήραν χαμπάρι», ήδη, και στο εξωτερικό. Και το γερμανικό περιοδικό Focus, που δεν  χάνει ευκαιρία να χύσει δηλητήριο κατά της Ελλάδας, έσπευσε να καταγράψει μια σειρά από διορισμούς συγγενών ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις μετακλητών. Από τον εξάδελφο του πρωθυπουργού, ως τον σύζυγο της περιφερειάρχου Αττικής και από τα ανίψια της αναπληρώτριας υπουργού Παιδείας ως το τελευταίο περιστατικό με τον σύζυγο βουλευτού, για χάρη του οποίου κατασκευάσθηκε νέος δημόσιος φορέας, σε μια χώρα όπου περισσεύουν οι αχρείαστοι φορείς.

Αν ήταν μόνον οι διορισμοί «δικών μας ανθρώπων», σε θέσεις κορυφής, όπου ο όρος «δικός μας» αναφέρεται σε βαθμό πολιτικής και ιδεολογικής συγγενείας, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ως εύλογη την εξέλιξη. Ως φυσική, δηλαδή, προϋπόθεση για να μπορέσει μια «αριστερή» κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, χωρίς προσκόμματα από στελέχη του κρατικού μηχανισμού, που δεν συμμερίζονται την ιδεολογία και δεν συμφωνούν με το πρόγραμμά της.

Εδώ, όμως, δεν πρόκειται μόνον περί αυτού. Αρχής γενομένης από τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. Που προωθούνται πλέον σε θέσεις γραμματέων δικαστηρίων και λοιπών διοικητικών υπαλλήλων. Με βασικό «προσόν» την ταύτισή τους με το κόμμα που κυβερνά. Και συνεχίζοντας με τις ανακοινούμενες νέες προσλήψεις. Όχι εκείνες ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού ή εκπαιδευτικών, που πράγματι πρέπει να γίνουν. Αλλά εκατοντάδων «διοικητικών» υπαλλήλων στο δημόσιο και τους ΟΤΑ. Δηλαδή εκεί όπου αποδεδειγμένως υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Και οι όποιες ανάγκες θα έπρεπε να καλυφθούν με τη διαδικασία των μετατάξεων. Μια γραμματέας, ή ένας χειριστής ηλεκτρονικού υπολογιστή, την ίδια δουλειά μπορεί να κάνει είτε στο ένα είτε στο άλλο υπουργείο, είτε σε κάποιο δήμο ή περιφέρεια.

Ανδρωθήκαμε, στη γενιά μου, υπερασπιζόμενοι το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Και λοιδορώντας και μισώντας το «κράτος της Δεξιάς», που υπήρχε για τα «δικά του παιδιά». Διό και είναι οδυνηρό να «λουζόμαστε» τα ίδια σε ροζουλί εκδοχή. Αφήστε και τίποτε όρθιο, από το περίφημο «πλεονέκτημα».

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr