Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να μετάσχω στους πανηγυρισμούς για τα πρώτα γενέθλια της εξουσίας σας. Όχι μόνο για πολιτικούς λόγους. Αλλά και για αυστηρώς προσωπικούς. Διότι η σημερινή ημέρα είναι μαύρη για μένα. Κακή, ψυχρή και ανάποδη. Λίγες ώρες πριν, αφού «γιόρτασε» σε κατάσταση καταστολής τα 73α γενέθλιά του, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο παιδικός μου φίλος Βαγγέλης Καραγεωργίου.

Πάλεψε σκληρά τον καρκίνο, διαψεύδοντας τους γιατρούς που του έδιναν μόνον έξι μήνες ζωής μετά την πρώτη επέμβαση. Τα κατάφερε να ζήσει έναν χρόνο επιπλέον. Και όχι μίζερα. Γεμάτος ζωντάνια. Αγωνιστής. Όπως ήταν πάντοτε. Από τότε που πρωτοσυναντηθήκαμε στο σχολείο, στην τετάρτη εξαταξίου γυμνασίου.

Τώρα βέβαια, μέσα στη μέθη των πανηγυριών για την διπλή κατάληψη της εξουσίας, τι σας νοιάζει εσάς η ιστορία του Βαγγέλη;  Και όμως. Είναι μια κλασική ιστορία, επιτομή του «δαιμονίου του Έλληνος». Που μπορεί «από το τίποτε» να μεγαλουργήσει. Μια κλασική ιστορία δημιουργικότητας που χάνεται. Αυτής ακριβώς που έχει ανάγκη ο τόπος για να προκόψει. Να ξαναδεί «άσπρη μέρα». Γιατί οι καλύτερες μέρες δεν έρχονται με πολιτικάντικες αερολογίες και ακροβασίες, οποιοδήποτε χρώμα και αν έχουν. Έρχεται μόνο από τη σκληρή δουλειά των δημιουργικών ανθρώπων. 

Παιδί Μικρασιατών προσφύγων, γεννημένος στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένος στις γειτονιές του Αιγάλεω. Όπου, τις ελεύθερες ώρες μας, μαζί με όλη την οικογένειά του, φτιάχναμε «μαμουδάκια», από ξέφτια των γουναράδων, (ευρεσιτεχνία του πατέρα του), τα οποία εν συνεχεία πουλούσαμε στα πανηγύρια: «Πηδάει, γελάει, χορεύει, με ένα τάλιρο».  Μετά τις σπουδές του στην «Ανωτάτη Βιομηχανική Πειραιώς», ξεκίνησαν με τα αδέλφια του μια μικρή βιοτεχνία τυποποίησης οσπρίων. Για να φτάσουν στον επιχειρηματικό γίγαντα «Τρία Άλφα».

Είναι μια ακόμη ιστορία αυτοδημιούργητου που δεν καβάλησε καλάμι. Η κλασική ιστορία ανθρώπων σαν τους αείμνηστους Αριστείδη Δασκαλόπουλο της «Δέλτα», Σπύρο Σκλαβενίτη, τον Πίτσο και τόσους άλλους, μη κρατικοδίαιτους. Ανθρώπων σαν αυτούς που έχει ανάγκη ο τόπος, στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται. Να ριψοκινδυνέψουν. Να επενδύσουν. Γιατί χωρίς ιδιωτική επένδυση στην παραγωγή, όλα αυτά που υπόσχεσθε, με τους πανηγυρικούς δεκάρικους της επετειακής ομιλίας σας, είναι λόγια του αέρος. Και δεν ξέρω σε ποιους απευθύνονται, αφού εμφανίζεσθε να δηλώνετε ότι «ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο». Προφανώς όχι στο λαό λοιπόν. Αλλά μόνο σε ένα στενό κομματικό ακροατήριο. 

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr