Όταν μπαίνεις σε «τούρκικα παζάρια» με εκείνον που τα έχει εφεύρει και τα ασκεί επί αιώνες, το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο. Ο κερδισμένος δεν μπορεί να είναι άλλος από εκείνον. Αυτό συνέβη και στην σύνοδο κορυφής. Η αλεπού Αχμέτ Νταβούτογλου κατάφερε να φύγει από το παζάρι των Βρυξελλών, έχοντας αποσπάσει ό,τι ζητούσε. Όχι μόνον σε οικονομικά ανταλλάγματα που και αυτά κάθε άλλο πάρα είναι αμελητέα και ευκαταφρόνητα- αλλά κυρίως σε πολιτικά. Με την Ευρώπη των ελευθεριών και των δικαιωμάτων να κάνει γαργάρα τους δικτατορικούς «νάρθηκες» που επιβάλλει ο Ερντογάν στα μέσα ενημέρωσης. Και αντί να του επιβάλει νέες κυρώσεις, να δεσμεύεται για «ξεπάτωμα» της ενταξιακής διαδικασίας.

Αντί, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να αξιώσουν από το τουρκικό καθεστώς να ξηλώσει όλα τα δίκτυα των διακινητών, που φυσικά και τα γνωρίζουν άριστα οι υπηρεσίες του, του προσφέρουν ακόμη περισσότερα δισεκατομμύρια ευρώ. Για να δέχεται πίσω τους πρόσφυγες και μετανάστες που αυτοί, οι διακινητές, στέλνουν στα ελληνικά νησιά.   

Υποτίθεται ότι αυτή η συμφωνία θα ανακουφίσει κάπως την Ελλάδα, στο βαθμό βεβαίως που πράγματι θα την εφαρμόσει η Τουρκία. Αλλά όποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι από την Συρία θα πάψουν να προσπαθούν να φύγουν από εκεί, είτε επειδή θα παραμένει κλειστή η «βαλκανική οδός», είτε επειδή τα πράγματα θα γίνουν δυσκολότερα στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας, προφανώς δεν είναι σε θέση να καταλάβει πώς λειτουργούν οι απελπισμένοι.

Απλώς η διαφυγή από τον όλεθρο θα γίνει ακριβότερη υπόθεση για τους κατεστραμμένους Σύρους. Διότι θα αναγκαστούν να αναζητήσουν νέους δρόμους προσπέλασης προς την Ευρώπη. Αντί για βάρκες στο Αιγαίο, θα επιστρατευτούν, από επιτηδείους, σαπιοκάραβα για την μεταφορά τους σε Κύπρο, Μάλτα, αλλά και μέσω Λιβύης προς Ιταλία.

Δεν ξέρω τι άλλες, συμπληρωματικές, αποφάσεις θα πάρουν οι ηγέτες των 28 κατά την επόμενη, τακτική σύνοδο τους, σε δέκα μέρες. Αλλά, όσο δεν αντιλαμβάνονται ότι η μόνη λύση είναι ο τερματισμός του πολέμου και η ανοικοδόμηση της Συρίας, το πρόβλημα θα διαιωνίζεται. Και όλες αυτές οι «λύσεις» και οι «συμφωνίες» δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από ημίμετρα. Απλώς θα χρησιμεύουν στην «ευρωπαϊκή νομιμοποίηση» ενός καθεστώτος «κοινοβουλευτικής δικτατορίας», όπως είναι το καθεστώς της Άγκυρας.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr