Μετράς τις πληγές καθημερινά, τις απώλειες και τις κρίσεις πανικού στην θέα ενός κόσμου που θρυμματίζεται από τις λανθασμένες(;) επιλογές των ηγετών ανά τον υφήλιο. Δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι σημαίνουν π.χ. οι αποφάσεις τύπου Τραμπ που αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από την Συρία, μία χώρα που εξακολουθεί να σπαράσσεται από τον εμφύλιο, μια περιοχή όπου ο ISIS εξακολουθεί να δραστηριοποιείται ενεργά, τι σημαίνει η εγκατάλειψη των Κούρδων, αλλά πάνω απ' όλα τι νόημα έχει η απειλή του πλανητάρχη για επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας που είναι έτοιμη να εισβάλλει στην Συρία.

Οι φωνές διαμαρτυρίας ακόμη και μέσα στο κόμμα των ρεπουμπλικάνων φαντάζουν περιττές, όταν η απόφαση έχει ληφθεί και ο χάρτης της Μέσης Ανατολής τείνει να αλλάξει. Σκέπτεσαι μάλιστα, ότι αυτή η απόφαση μπορεί να είναι άμεσα συνυφασμένη με την κρίση ΗΠΑ - Ιράν, με την συγκέντρωση δυνάμεων στο στενό  του Ορμούζ. Νέα πολεμικά μέτωπα; Νέες συρράξεις και νέα προσφυγικά κύματα;

Όλοι αυτοί που βαυκαλίζονται για το «μεταναστευτικό» και όχι προσφυγικό, όλοι εκείνοι που εμμένουν στην άποψή τους πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν από τα πολεμικά μέτωπα είναι «υποψήφιοι τζιχαντιστές», καλύτερα να σιωπήσουν και να αναλογιστούν τις συνέπειες μια νέας πολεμικής σύρραξης.

Σκέπτεσαι πως τα παιχνίδια που παίζονται είναι πολλά και κυρίως ανεξέλεγκτα. Οι πληγές που μετράς λοιπόν, αυξάνονται αλματωδώς και η θέα ενός κόσμου σε διάλυση, σου προκαλεί πανικό. Ποιες αξίες έχουν απομείνει σε αυτό τον κόσμο; Γιατί οι ηγέτες αφήνονται ασύδοτοι να πράττουν ό,τι θέλουν, προκειμένου να προστατευτούν τα κάθε λογής οικονομικά συμφέροντα; Και τελικά ποιος είναι ο δικός σου ρόλος στην παγκόσμια σκακιέρα;

Τα ερωτήματα πολλά, το ίδιο όπως και οι κρίσεις, για έναν κόσμο σε νοητική παράλυση. Οι αντιδράσεις για την κλιματική αλλαγή ήταν αρκετές. Για τους πολέμους, όμως και τις δολοφονίες αθώων παιδιών, από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Το 1991 ο κόσμος βγήκε στους δρόμους για την συμμαχική επέμβαση στο Ιράκ. 28 χρόνια μετά, οι πληροφορίες για τον ξεσηκωμό του ιρακινού λαού κατά του καθεστώτος είναι μηδαμινές. Κανείς δεν νοιάζεται πλέον αν στην χώρα αυτή οι κάτοικοί της δεν έχουν πόσιμο νερό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν τα παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν από ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης.

Νομίζει κανείς ότι τα γεγονότα επαναλαμβάνονται με τον καιρό. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, όπου τα εκατομμύρια των νεκρών δεν έφταναν για να οδηγήσουν τους λαούς σε γενικό ξεσηκωμό κατά των καθεστώτων εκείνων που οι ηγέτες τους σφύριζαν αδιάφορα.

Οι ομοιότητες είναι πολλές. Τώρα η τηλεόραση και πάνω απ' όλα το διαδίκτυο, τα προσφέρουν όλα, βία, δολοφονίες και ασύλληπτης τραγωδίας εικόνες. Σήμερα σε live μετάδοση αποκεφαλίζονται άνθρωποι, βομβαρδίζονται πόλεις ολόκληρες, η απώλεια ζωής ευτελίζεται και το πιο τραγικό απ' όλα, συνηθίζεται.

Οι απορίες εξακολουθούν να είναι πολλές. Ποιοι θα αναλάβουν να σηκώσουν το βάρος της δυσφορίας απέναντι στις επιλογές των πλανηταρχών; Ποιοι θα ορθώσουν το ανάστημά τους στις προσχεδιασμένες οικονομικές συγκρούσεις και τα σικέ χρηματιστηριακά παιχνίδια;

Περιμένουμε κάποιες απαντήσεις ασφαλώς, μια δικαιολογία για την σημερινή κατάντια, για την οδυνηρή κατάληξη της ανθρωπότητας. Απάντηση, όμως, δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν, για όλους αυτούς που έχουν λαμβάνειν από την παγκόσμια κρίση. Τρικούβερτο γλέντι για όλες αυτές τις ηγεσίες που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν σε πλήρη καταστροφή την ανθρωπότητα.

Θέλουμε πραγματικά αυτό τον κόσμο; Μας αρκεί ένα καινούργιο smartphone ή το ενσωματωμένο GPS στο καινούριο μας αυτοκίνητο; Μπορεί. Το θέμα, όμως, δεν έχει τακτοποιηθεί, για τον απλό λόγο ότι οι νέες γενιές δεν έχουν δώσει ακόμη οριστική απάντηση. Και από τους νέους ανθρώπους γεννιέται πάντα η ελπίδα και επουλώνονται οι πληγές.