Ο διαμελισμός της Συρίας προ των πυλών, μετά από ένα κατακερματισμένο  Ιράκ και ένα Ιράν που κινδυνεύει να υποστεί επίθεση από τις ΗΠΑ. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει με ακρίβεια τι σενάρια υπάρχουν στο παρασκήνιο και τι συμφέροντα διακυβεύονται στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, το γεγονός, όμως, ότι ολόκληρη η Μέση Ανατολή είναι ανάστατη από πολεμικές συρράξεις και η επαναχάραξη του νέου γεωπολιτικού χάρτη από τις δυνάμεις που διατηρούν συμφέροντα στην περιοχή αυτή, είναι από μόνο  του απόδειξη πως όλα αλλάζουν εκεί.

Αν συνυπολογίσει δε κανείς και την κάθε τόσο επιθετική  συμπεριφορά του Ισραήλ αλλά και την ταυτόχρονη περιθωριοποίηση των Παλαιστινίων, συν του γεγονότος ότι στον Λίβανο ξεκίνησαν ήδη διαμαρτυρίες κατά της κυβέρνησης, όλα είναι ρευστά και μη προβλεπόμενα.

 Η εύθραυστη ισορροπία της Μέσης Ανατολής φαίνεται από το πώς αλλάζουν οι συμμαχίες και από το πώς γίνεται η ανακατανομή των εδαφών. Στην ουσία λαμβάνει χώρα επαναχάραξη των συνόρων.

Οι βασικοί παίκτες στην Μέση Ανατολή, ΗΠΑ Ρωσία Τουρκία Ιράν, αναμένεται να δείξουν λίαν συντόμως τις πραγματικές τους προθέσεις, που είναι άμεσα συνυφασμένες με τις αλλεπάλληλες υπογραφές συμφωνιών είτε για κατάπαυση του πυρός, είτε για διαχείριση των αποκτηθέντων εδαφών.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, έχοντας απλώσει από νωρίς δίκτυ προστασίας στο καθεστώς Άσαντ και ουσιαστικά επιβάλλοντας την παρουσία της Ρωσίας στην περιοχή, κάνει πλάτες τώρα και στην Τουρκία, εξασφαλίζοντας αφενός την μη σύγκρουσή της με το συριακό καθεστώς και δίνοντάς της παράλληλα μια σχετικά περιορισμένη έκταση «ουδέτερης ζώνης» συγκριτικά με αυτή που ζήτησε αρχικά ο Ερντογάν.

Οι κινήσεις των συριακών στρατευμάτων, από την άλλη, μετά το αναγκαστικό κλείσιμο συμφωνίας των Κούρδων με τον Άσαντ, είναι προσεκτικές και αποσκοπούν στο να πιέσουν τους Τούρκους σε ανάσχεση της προέλασής τους στο συριακό έδαφος. Η συνάντηση Πούτιν Ερντογάν κατέληξε σε μια συμφωνία που αν μη τι άλλο αναδεικνύει τον ρωσικό παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Ο Πούτιν κρατά με νύχια και με δόντια την παρουσία του στην Μέση Ανατολή και παίζει περίεργα παιχνίδια με τον Τραμπ λίγο μετά την αποχώρηση των Αμερικανών από την Συρία και την εισβολή των τούρκικων στρατευμάτων.  Το παζλ αναμένεται να συμπληρωθεί και από την στάση των Ευρωπαίων που μέχρι στιγμής φαντάζει παθητική.

Ποιος, όμως, είναι ο απόηχος των γεγονότων αυτών; Πώς επηρεάζουν την παγκόσμια οικονομία; Δύο είναι τα ζητούμενα: οι χιλιάδες πρόσφυγες από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν και Πακιστάν αλλά και η επιρροή του Ιράν στους μουσουλμάνους, με την παράλληλη φιλοδοξία των Τούρκων να παίξουν τον ρόλο της προστάτιδας δύναμής τους. Ιράν και Τουρκία βέβαια «τα χαλάνε» ως προς το κουρδικό. Κατά τα άλλα, η παγκόσμια οικονομία επηρεάζεται δραματικά από την συνολική αστάθεια στην περιοχή και δέστε μόνο τι συνέβη με την τιμή του πετρελαίου μετά την επίθεση στις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας.

Διαμελίζεται λοιπόν η Συρία και αν προκύψει και κάποια αμερικανική  επίθεση κατά του Ιράν στο εγγύς μέλλον, θα μιλάμε πια για μεγάλη αστάθεια παγκοσμίως.

Το τίμημα βέβαια εξακολουθούν να το πληρώνουν οι αθώοι της ιστορίας αυτής, τα εκατομμύρια των προσφύγων που δεν γνωρίζουν προς τα πού πρέπει να κινηθούν για να ξεφύγουν από το μακελειό.

Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα θα ζήσουμε και άλλες τέτοιες εικόνες από απελπισμένους πρόσφυγες και αβοήθητα γυναικόπαιδα. Ο παράγοντας αυτός όμως αυτές ακριβώς οι εικόνες δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους κάθε είδους ηγέτες που διατηρούν στρατούς  στην περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Η επαναχάραξη των συνόρων είναι ο βασικός στόχος που οδηγεί στην όποια επίτευξη των γεωπολιτικών στόχων. Κατά τα άλλα, οι κατασκευαστικές εταιρείες θα έχουν πολύ δουλειά, το ίδιο όπως και όλες οι πολυεθνικές που θα θελήσουν να εδραιωθούν στην περιοχή, όπως γίνεται μετά από κάθε μακρόχρονη πολεμική σύγκρουση. Όταν οι άνθρωποι που θα επιστρέψουν, αλλά και αυτοί που έμειναν, θα δεχθούν να δουλέψουν για ένα κομμάτι ψωμί γιατί τα έχασαν όλα.