Το στοίχημα πρέπει πάση θυσία να κερδηθεί. Οι πολίτες θα πρέπει κάποια στιγμή να αναπνεύσουν και καθαρή ανάσα δεν είναι αυτή που προσφέρεται και ερμηνεύεται με βάση τις διευκολύνσεις που τους παρέχονται για την αποπληρωμή των φόρων, ούτε με τις κάθε λογής ελαφρύνσεις που δήθεν προέκυψαν από την συνετή μνημονιακή πολιτική, που τώρα την στηλιτεύουν τα κόμματα, αλλά που τα προηγούμενα χρόνια την μνημόνευαν ή την θεωρούσαν το μοναδικό μέσον ξεπεράσματος της κρίσης.

Γιατί πράγματι, είναι τόσο μεγάλη η υποκρισία των κομμάτων που λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, τους πολίτες και τους ψηφοφόρους ταυτόχρονα. Θα μου πείτε, μετά από τόσα χρόνια λιτότητας και πάλι ένα μνημονιακό κόμμα κατέλαβε την εξουσία. Σωστό. Όμως, η ευθύνη ανήκει σε κάποιους πολίτες, όχι σε όλους. Κάποιοι πάντα αρέσκονται να πέφτουν ηθελημένα στην παγίδα ή δεν θεωρούν καν ότι παγιδεύονται, καθώς δεν ξέρουν ούτε τον θύτη, ούτε το θύμα.

Αν από την αρχή γνώριζε ο κόσμος με ποιους έχει να κάνει, με επαγγελματίες της εξαπάτησης γιατί περί πολιτικής θα αποτελούσε ύβρη πολύ πιο εύκολα θα αποφάσιζε για το καλό του, που δεν είναι άλλο από την εξασφάλιση όχι μόνο του τα προς το ζην, αλλά την ικανοποίηση των κάθε είδους αναγκών. Οδεύουμε προς το τέλος του 2019 και οι μνημονιακές πολιτικές καλά κρατούν και αυτό δεν είναι τυχαίο, αφού τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν και οι όποιες αναπτυξιακές προοπτικές θάφτηκαν οριστικά το καλοκαίρι του 2015.

Η ΝΔ ως κυβέρνηση απλά ολοκληρώνει το σχέδιο εξόντωσης των νοικοκυριών, με το να ξεπουλά και τα τελευταία παραγωγικά εδάφη της χώρας στους ξένους επενδυτές και δη τους Κινέζους, συνεχίζοντας επάξια το έργο του ΣΥΡΙΖΑ, που με την σειρά του είχε βάλει την ταφόπλακα μετά την παράδοση της χώρας στα μνημόνια από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.  

Υπάρχει ένα στοίχημα, όμως, για τους πολίτες, που πρέπει πάση θυσία να κερδηθεί, όπως είπα και στην αρχή. Και αναφέρομαι στην επιθυμία των πολιτών να ζήσουν μακριά από τις κάθε είδους ψευδολογίες και υποσχέσεις της συμφοράς, μακριά από την καλλιέργεια κλίματος πανικού και μιζέριας. Θέλει ο κόσμος σε μεγάλο ποσοστό να ξεφύγει εδώ και καιρό, αλλά παρασύρεται από τον κάθε ντελάλη ή φερέφωνο των κομμάτων πως τάχα αυτή την φορά θα υπάρξει ανάπτυξη. Και ξέρετε από πότε το λένε αυτό; Μόλις λίγους μήνες μετά το πρώτο μνημόνιο, αρκετά χρόνια πριν. Και το θέμα είναι ότι συνεχίζουν το ίδιο τροπάρι. Και δυστυχώς, ο κόσμος εξακολουθεί να  παρασύρεται.

Το πιο τραγικό, όμως, απ' όλα είναι ότι το κυβερνών κόμμα, που μαζί με το ΠΑΣΟΚ έβαλαν την χώρα στα μνημόνια, παρουσιάζεται ως σωτήρας και αναμορφωτής, ως το κόμμα εκείνο που δεν έχει σκοτεινό παρελθόν και δη κοντινό. Προφανώς απευθύνονται σε απαίδευτους και επιεικώς αμόρφωτους. Γενικότερα, το κομματικό παζάρι προορίζεται για αυτούς. Όχι, όμως, για όλους, όχι για τους εύστροφους και πάνω απ' όλα λογικούς. Αυτοί είναι, λέω, που καλούνται πάση θυσία να κερδίσουν το στοίχημα που εννοώ. Για όλους τους υπόλοιπους υπάρχει «η κακιά η μοίρα», αυτή που συνήθως επικαλούνται όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Και για να ολοκληρώσω την σκέψη μου: Μόνον εάν συμπτύξουν τις δυνάμεις τους όλοι εκείνοι που έχουν καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες τους, μόνον τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα. Μόνο και μόνο όταν αφυπνιστούν οι μάζες και ξυπνήσουν από την χειμερία νάρκη, αρνούμενοι να συμπράξουν στο παρατεταμένο έγκλημα κατά της χώρας, μόνο τότε το στοίχημα μπορεί να κερδηθεί.

Απαιτείται απλά και μόνο μία κίνηση με νόημα, ένα νεύμα, μια συλλογική αφύπνιση. Ποτέ κανείς δεν κέρδισε από την περιχαράκωση γύρω από τον εαυτό του. Το έχει καταγράψει επανειλημμένως η ιστορία, το έχει εμπεδώσει ο μέσος πολίτης. Το πρόβλημα είναι μόνο το ότι δεν δρα και δεν αντιτίθεται. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για όλους. Γιατί κάποιοι πάντα επαγρυπνούν στις επάλξεις. Και συχνά αποτελούν την αφορμή για περαιτέρω διεργασίες εξανθρωπισμού της κοινωνίας. Εν προκειμένω, αυτοί που στηλιτεύουν τα μνημόνια και δεν παύουν να φωνάζουν πως το στοίχημα δεν έχει χαθεί και πως πάση θυσία πρέπει να κερδηθεί.