Οι μικρές ανάσες που παίρνουμε κάποιες φορές είναι σταγόνα στον ωκεανό συγκριτικά με αυτά που υφιστάμεθα καθημερινά, από την ένταση της δυστυχίας και συνολικά της έκρηξης από θυμό και αγανάκτηση λόγω των σοβαρών κοινωνικών αναταραχών - τριγμών και αν αυτό φαντάζει πολύ αρνητικό για πολλούς, από την μορφή που παίρνει η κοινωνία μέρα με την ημέρα λόγω της απόλυτης αδιαφορίας για την ζωή των ανθρώπων εκείνων που προσφέρουν και την τελευταία των δυνάμεών τους για να φανούν αντάξιοι των προσφερόμενων αγαθών.  

Στην ουσία, δεν πρόκειται για παραίτηση αλλά για παράδοση των όπλων, όλων αυτών των ψυχικών αποθεμάτων που ξοδεύονται ασύστολα λόγω της μη ανταπόκρισης στις ανάγκες των ανθρώπων. Γίνεται αυτό μάλιστα, λόγω της μη προσφοράς όχι τόσο καταναλωτικών αγαθών, που είναι πληθώρα, αλλά λόγω της απόλυτης αδιαφορίας από την πλευρά των θεσμικών οργάνων για τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου.

Καθημερινές συναλλαγές που υποδεικνύουν την απόλυτη αδιαφορία του κράτους απέναντι στους πολίτες, γραφειοκρατία τέρας που καταπνίγει κάθε απόπειρα δίκαιας διεκδίκησης αιτημάτων αλλά και πλήρης ανεφαρμοστικότητα των νόμων, προκαλούν πραγματικό σεισμό στις τάξεις των απελπισμένων πολιτών, που πολλές φορές δεν ξέρουν από πού να πιαστούν και πού να στηριχθούν, όλα αυτά επιφέρουν πανικό όχι μόνο στους πολίτες, αλλά και όλους αυτούς που τους κυβερνούν υπό την έννοια ότι δεν τους βγαίνει το πρόγραμμα.  

Και τότε έρχονται οι εκλογές, όπως εδώ στην περίπτωσή μας, όπου πραγματικά γίνεται ανασύνθεση δυνάμεων από την πλευρά των κομμάτων για το ποιο θα κυβερνήσει πρώτο, μήπως και το πρόγραμμα αυτό μπει ξανά σε πορεία και σειρά.

Αναμασημένη τροφή σερβίρεται και πάλι χωρίς την παραμικρή αιδώ, δοκιμασμένες συνταγές αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτό αφορά την εξωτερική, είτε την εσωτερική πολιτική, επαναλαμβανόμενες ψευδολογίες χάριν μιας συνολικής αυταπάτης, για να μην μπορεί κανείς να ονειρευτεί καλύτερους κόσμους, όλα αυτά λανσάρονται ποικιλοτρόπως για μια ακόμη φορά, προκειμένου η συλλογική αυταπάτη να εξακολουθεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον.

Ποιος, όμως, πραγματικά ενδιαφέρεται να ξεγελά τον κόσμο, αν όχι τα κόμματα και η κρατική εξουσία, αν όχι τα θεσμικά όργανα και οι φορείς ατελεύτητων μαζικών εξαπατήσεων; Δεν το ζει κανείς μόνο στην Ελλάδα αυτό, παρά σε όλο τον κόσμο, το βιώνει σε όλο του το μεγαλείο είτε στις εκπολιτισμένες χώρες, είτε στις χώρες εκείνες όπου εκπαίδευση και παιδεία είναι από χρόνια δυσεύρετα αγαθά.

Αν επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τα δεδομένα, αν οι πολίτες επιδιώξουν την αυτοοργάνωσή τους ή την σοβαρή άσκηση κριτικής στην επικρατούσα κατάσταση, η απάντηση έρχεται μονομιάς από τις κατασταλτικές μεθόδους που χρησιμοποιεί η εκάστοτε εξουσία, το μόνο όπλο που ακούει στο όνομα καταστολή, γιατί μόνο έτσι μπαίνουν τα πράγματα στην μια και ποθητή σειρά.

Καλείται τότε ο καθένας να διαπραγματευτεί την ελευθερία του με τους κήρυκες της εφιαλτικής ησυχίας, την ίδια στιγμή που η περιστολή των δικαιωμάτων έρχεται να προκαλέσει αντιδράσεις στις τάξεις των πολιτών, που αν μη τι άλλο δεν μηρυκάζουν την διασπειρόμενη αθλιότητα.

Η μεγάλη σύγκρουση προ των πυλών λοιπόν, καθώς τα πράγματα κάποτε λαμβάνουν απρόσμενη τροπή λόγω του ότι η στέρηση των ελευθεριών προκαλεί απανωτές αντιδράσεις. Τι γίνεται μετά από αυτή την σύγκρουση; Μα φυσικά αναπροσαρμογή των συστημάτων αποσυντονισμού της πλειοψηφίας, με τρόπο ώστε όλοι να νομίζουν ότι έχουν πετύχει τον στόχο τους, αλλά στο τέλος να επικρατούν οι αντιλήψεις περί ολοκλήρωσης των στόχων, που δεν έχουν το παραμικρό αντίκρισμα στον κοινωνικό ιστό.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Μα επιβολή δια των διαφόρων μεθόδων και μεθοδεύσεων του συντηρητικού κατεστημένου, με ό,τι αυτό συνεπιφέρει στην κοινωνία. Η ιστορία έχει αποδείξει μέχρι τώρα ότι ο νικητής γέρνει προς την πλευρά του επιβάλλοντος τις αυστηρές κοινωνικές νόρμες.

Το τι θα γίνει εφεξής, κανείς δεν γνωρίζει. Και επειδή οι εποχές αλλάζουν σαν τα πουκάμισα, κανείς δεν μπορεί να μιλά για μια ακόμη επαναστατική αποτυχία. Οι μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, θέλω να πω, μπορούν να προκύψουν από την μια στιγμή στην άλλη και για διάφορους λόγους. Εναπόκειται στους πολίτες να πάρουν βαθιές ανάσες ανακούφισης βυθιζόμενοι στον ωκεανό της ελευθερίας. Γιατί από μικρές αποπνικτικές εισπνοές της ρυπογόνου κατεστημένης επικοινωνίας έχουν πραγματικά χορτάσει.