Γνωρίζουμε άραγε, ότι με την αποδοχή αυτής της υφιστάμενης κατάστασης, όπου η κριτική κατά των θεσμών έχει μετατραπεί σε αποθέωση του συστήματος κυριαρχίας, με όλες τις δυνατότητες και προσπάθειες πειθούς πως αυτή η κατάσταση είναι η καλύτερη δυνατή για τον άνθρωπο, αλλά και τις δήθεν αποδείξεις πως η αθρόα κατανάλωση προϊόντων, οδηγεί στο γεμάτο από υλικά αγαθά βίο που δίνει υποτιθέμενα ενδιαφέρον στην ζωή;

Γνωρίζουμε ότι με την απόλυτη συναίνεση στην διαφήμιση των προϊόντων αυτών, που λανσάρονται  επικουρικά με την τελευταία λέξη της νεανικής αργκό, αυτό που θα γίνει, είναι να αναπαράγουμε δομές εξουσίας που δεν ελέγχονται από την μάζα παρόλο που την στοχοποιούν ως πελατεία;

Και αν τα γνωρίζουμε όλα αυτά, τι κάνουμε για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, προκειμένου η εποχή αυτή να μην συμπεριληφθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος σε μια ακόμη εποχή που δεν πρόσφερε τίποτε το ιδιαίτερο στους πολίτες; 

Τι μπορεί να κάνουμε για να αλλάξουμε τα δεδομένα, μεταβάλλοντας μια αδιάφορη εποχή σε περίοδο δράσης και επιδιώξεων για μια άλλη κατάσταση στην πολιτική, την κοινωνία και τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων;

Τα ερωτήματα αυτά σχετίζονται άμεσα με όλους αυτούς που έχουν κάνει σημαία την επικρατούσα κατάσταση και που βολεύονται ή επαναπαύονται στο να εξασκούν κάθε τέσσερα χρόνια το εκλογικό τους δικαίωμα, ανεξαρτήτως αν όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν τους ρώτησε πώς περνούν και πώς τα φέρνουν βόλτα.

Αφορούν όλους εκείνους που θεωρούν πως δεν έχουν να κάνουν τίποτε περισσότερο στην κατεύθυνση της αλλαγής των κοινωνικών δομών, εκείνους που δεν γονατίζουν στρέφοντας το κεφάλι ψηλά για να αναζητήσουν τρόπους απεμπλοκής από τα τραγικά αδιέξοδα της καθημερινότητας.

Δεν έχει σημασία αν οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι πλειοψηφία εξάλλου αυτό ποτέ δεν τους ενδιέφερε αυτό που προέχει, είναι να ξεκινήσουν να σκεφθούν αλλιώς γιατί αυτοί που τους υποδεικνύουν το σημερινό μοντέλο ζωής είναι άφαντοι από καιρό. Κοινώς, αν κάποτε χρειαστούν βοήθεια από αυτούς, εκείνοι δεν θα βρίσκονται πουθενά.

Δεν θα υφίσταται, με λίγα λόγια, κανένα κοινωνικό κράτος, όταν δικαίως οι άνθρωποι θα επιζητούν την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, ούτε κάποια Αρχή θα μπορέσει να τους δικαιώσει, όταν η αδικία θα είναι καταφανής. Αυτή η κοινωνία προάγει απλά τον ανταγωνισμό και μετά το πέρας του δεν υπολογίζει καν τις απώλειες, δεν συλλέγει με κανέναν μηχανισμό τις σορούς των αποτυχόντων στην δοκιμασία της ιεραρχικής κατανομής εξουσίας.

Κατά βάθος λοιπόν, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά ότι περπατάμε με πήλινα πόδια, ότι το παραμικρό στραβοπάτημα μπορεί να αποβεί μοιραίο στους στόχους και τις επιδιώξεις μας. Γνωρίζουμε καλά αυτή την εποχή, μόνο που κάποιοι από εμάς δεν θέλουν να την αλλάξουν γιατί  βολεύονται πίσω από ψευδαισθήσεις και αερολογίες περί ελευθερίας έκφρασης και επιχειρηματολογίας, πράγματα που έχουν κατακτηθεί από χρόνια μετά από επίμονους αγώνες των λαών αλλά που πάραυτα δεν λειτουργούν στην πράξη.

Είναι σε όλους γνωστό ότι με την πορεία που έχει πάρει η ανθρωπότητα, το πολύ πολύ να μετράμε στα δάχτυλα κάποια ακόμη χρόνια επιβίωσης. Οι ιερές Γραφές δείχνουν να επιβεβαιώνονται, όταν μιλούσαν για απληστία και παραβίαση του Θειικού νόμου, όμως εδώ δεν πρόκειται για κάποιον απαγορευμένο καρπό αλλά για πολλούς καρπούς που προσφέρονται με τις ευλογίες όλων των θρησκειών, ανεξάρτητα αν πχ. ο ισλαμιστής με τον χριστιανό ή τον ινδουιστή έχουν βασικές διαφορές στην εξάσκηση της πίστης.

Κανείς -και το λέω κατηγορηματικά- δεν ενδιαφέρθηκε να μιλήσει για αλλαγή των δεδομένων και πολύ περισσότερο οι θρησκείες που θα πρέπει κάποτε να ξεκαθαρίσουν αν οι κήρυκες επί της γης εξακολουθούν να είναι όντως κοινωνικά όντα ή αν η ευτυχία δεν βρίσκεται σε αυτή την ζωή παρά στο διατυμπανιζόμενο «Αλλού».

Η αποδοχή, λοιπόν, της υφιστάμενης κατάστασης, νομιμοποιεί την παρακμή σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, αχρηστεύοντας την Παιδεία, την Εκπαίδευση και την συμμετοχή στα Κοινά. Έτσι όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, ο νέος ήλιος λάμπει ξεχωριστά μόνο για λίγους, για αυτούς που επιμένουν στην αναζήτηση ποιότητας και αξιών. Για τους υπόλοιπους, έχει ήδη νυχτώσει.