Ο καθείς αρέσκεται να χαράζει με την αόρατη πένα του facebook και του twitter τις επιγραφές μιας κενής από γνώσεις εποχής και ενός κόσμου βυθισμένου στην σιωπή, που διαταράσσεται μόνο αν υπάρχει κάποιος σημαντικός λόγος που αφορά το ατομικό συμφέρον.

Όλοι μαζί, διάσημοι εικονικοί γραφιάδες των ηλεκτρονικών ΜΜΕ που έχουν ξεχάσει πώς είναι να γράφεις στο χαρτί, που έχουν απολέσει την δυνατότητα κριτικής σκέψης, πασχίζουν να διαιωνίσουν το τωρινό μοντέλο κυριαρχίας, λες και αυτό είναι η πεμπτουσία της ζωής, να ζεις με ψευδαισθήσεις και αναλγησία σε βάρος όλων αυτών που ανέκαθεν τα έβγαζαν δύσκολα πέρα.

Μιλάμε πολύ απλά για μια εποχή, κατά την οποία το να δηλώσεις πως αντέχεις ακόμη, παρά τις συνεχείς επιθέσεις στην σκέψη σου, εκλαμβάνεται ως μία ακόμη πρόκληση από μεριάς σου, αφού στην έντονη αυτή δοκιμασία της ιδεολογικής σου αντιπαράθεσης βγήκες για μια ακόμη φορά νικητής. Πράγματι περί νίκης πρόκειται, το να αντέχεις την σιωπή, το να ανέχεσαι όλους αυτούς που σπεύδουν να καρπωθούν από την παθητικότητα και την αδιαφορία.

Υπάρχει άραγε, ακόμη χρόνος, για να αξιολογήσεις τα αποθέματα των δυνάμεών σου; Μπορείς να ισορροπήσεις ανάμεσα στις αντίρροπες δυνάμεις της ιεραρχίας και της αποξένωσης, που και οι δύο, όμως, παράγουν αρνητικά συναισθήματα; Μπορείς, με λίγα λόγια, να τα βγάλεις πέρα για μια ακόμη φορά, παρά τις συνεχιζόμενες προκλήσεις από την μεριά της επίπλαστης παντογνωσίας;

Είναι το ότι οι πανεπιστημιακοί έχουν πληθύνει επικίνδυνα, οι κάθε είδους αναίμακτοι σχολιαστές πολλαπλασιαστεί και σαφώς όλοι εκείνοι που βγάζουν χρήμα από τον πόνο και την στέρηση, αυξηθεί θεαματικά. Όλο αυτό το σκηνικό βέβαια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος.

Σκιές του εαυτού τους, πολλοί άνθρωποι σπεύδουν να αναπαράγουν τις ασφυκτικές δομές εξουσίας, πέφτοντας συνειδητά στην παγίδα ενός στείρου ανταγωνισμού που στοχεύει εξαρχής σε σκληρές μονομαχίες μεταξύ των ανθρώπων. Από όλη αυτή την φασαρία, όμως, εσύ εξακολουθείς να βγαίνεις νικητής γιατί πολύ απλά δεν ξεπουλάς τον εαυτό σου και συνεχίζεις να αντιστέκεσαι. Μη ακολουθώντας την λογική του «όσο περισσότερο χρήμα, τόσο μεγαλύτερη άνεση» αλλά αξιώνοντας απλά να επιβιώνεις με αξιοπρέπεια, απορρίπτεις εύκολα τα κάθε λογής δέλεαρ, ταπεινώνοντας τους νταβατζήδες της ζωής σου.

Δεν έχεις να απολογηθείς σε κανέναν και για τίποτε, ακόμη και σε αυτούς που δεν σε στήριξαν γιατί σε φοβήθηκαν. Τι θέλω να πω με όλα αυτά, αγαπητοί αναγνώστες; Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από το ότι αυτή η ζωή -παρά τις αντιξοότητες- μπορεί να σου δώσει ακόμη την χαρά της αντίστασης. Όσο μεγαλώνεις δε και νοιώθεις πως δεν κάνεις πίσω, τόσο πιο γλυκιά και ελπιδοφόρα είναι η ζωή. Δεν πρόκειται για εφιάλτη, αφού αυτόν τον βιώνει εκείνος που ανακατεύεται με τα πίτουρα και πάει χαμένος.

Η αλήθεια βέβαια, είναι ότι ξοδεύεις ενέργεια, το μυστικό, όμως, βρίσκεται στο πώς και πού την ξοδεύεις. Υπάρχουν τρόποι που μπορείς να διαχειριστείς την όλη κατάσταση. Υπάρχει διαθέσιμη γνώση και απόκτηση παιδείας. Υπάρχουν όλα αυτά αν θελήσεις να διάγεις τον υπόλοιπο βίο καθαρά και ξάστερα. Να μην χάσεις το δικαίωμα στις ιδέες, το δικαίωμα στο σκέπτεσθαι, στην ελευθερία γνώμης και άποψης.

Τους γραφιάδες, όμως, του εικονικού κόσμου των περίφημων μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τους ντελάληδες μιας ψυχρής και ανούσιας ρομποτικής ζωής, πρέπει να τους αφήσεις πίσω. Μόνο έτσι θα πετύχεις την ηρεμία και γαλήνη. Μόνο τότε που θα πιστέψεις πως έχεις λόγο στα πράγματα -και ας μην τους αρέσουν αυτά που λες- θα ζήσεις ξεχωριστός και ευτυχισμένος.

Στην ζωή ήρθαμε για να μάθουμε τον λόγο ύπαρξής μας, για να αναζητήσουμε τις βαθιές αιτίες που σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε, για να ζήσουμε γεμάτοι από συναισθήματα και γνώσεις. Τα υπόλοιπα ανήκουν σε αυτούς που όχι μόνο δεν ζουν, αλλά τριγυρίζουν γύρω από το πορτοφόλι τους.