Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι αλλαγές μπορεί να είναι βαθύτατες όσο προχωρά ο χρόνος, η διάπλαση του ίδιου του χαρακτήρα μας μπροστά στα νέα δεδομένα και γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, οι πράξεις και η αντίδρασή μας στις νέες προκλήσεις, ο συμβιβασμός ή η αποδοχή με τους νέους κανόνες που μας επιβάλλονται, η υποχώρηση ή η αντεπίθεση.

Οι αφορμές είναι πάμπολλες, οι νέοι σωτήρες ανοίγουν διάπλατα τα φτερά τους για να αναπαραστήσουν την ψευδεπίγραφη ελευθερία που φυσικά δεν αποκτήσαμε ποτέ στην πραγματική της διάσταση, απλά θεωρήσαμε πως την αγγίξαμε και την χάσαμε κατά την ενηλικίωση. Και που ήταν πάντα ψευδεπίγραφη.

Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε έτσι, γιατί αυτό που αποκαλείται ελευθερία δεν είναι κάτι χειροπιαστό, δεν είναι στόχος, δεν είναι σκοπός που πρέπει να κατακτηθεί, ούτε οχυρό για να αλωθεί. Η ελευθερία είναι η ίδια η ζωή, το νόημά της, η πεμπτουσία της.

Παρουσιάζεται, όμως, τώρα -όπως και κάποτε άλλοτε- το φαινόμενο να διαφημίζεται και να συντηρείται στους ίδιους κύκλους που την εκμαύλισαν, που την κακοποίησαν λεκτικά, που την ισοπέδωσαν, στους κύκλους αυτούς που οικειοποιήθηκαν από νωρίς την κουλτούρα καταστροφής των ιθαγενών πληθυσμών ανά την υφήλιο, αυτούς που έναναν σημαία την κατάκτηση της φύσης και τώρα αυτή τους εκδικείται, γιατί αυτή είναι η αυστηρή νομοτέλεια της ζωής.

Από νωρίς λοιπόν, θεώρησαν πως έχουν το πάνω χέρι, πως αυτοί είναι οι φτερωτοί θεοί που μπορούν να επέμβουν στα συναισθήματά μας και να μας ορίσουν πότε θα αγαπήσουμε και πότε όχι. Αυτό το φοβερό παιχνίδι διαστροφής, αλλά και διαστρέβλωσης παράλληλα της ανθρώπινης φύσης, μας το δίδαξαν για να μπορούμε να διαμορφώσουμε έτσι τα παιδιά μας, ώστε αυτά μεθαύριο να γίνουν οι νέοι δεινοί εκτελεστές, οι νέες παντομίμες για να διασκεδάσουν το φιλοθεάμον κοινό, οι νέοι τοποτηρητές και σύμβουλοι επιχειρήσεων που θα καθορίσουν τις τιμές των χρηματιστηριακών μετοχών.  

Είναι στο χέρι του καθενός λοιπόν, να συνεχίσει να ονειρεύεται πως ζει πραγματικά την ζωή του, πως γεύεται τους θεϊκούς καρπούς, πως δεν παρεκκλίνει εκατοστό από τον προορισμό του, από το ίδιο το νόημα της ζωής που είναι συνυφασμένο με την απόλυτη ελευθερία. Αυτή δε, όπως είπα, δεν αποκτάται με την ψυχαγωγία, ούτε με τα στημένα events, παρά είναι αυτούσια όταν ξεπηδά αυθόρμητα από τις ψυχές μας, όταν διαχέεται ως αίσθημα ανακούφισης υποκλινόμενη παράλληλα στην φύση και τον μεγάλο της πλούτο.

Αν ο άνθρωπος, όμως, έχει βαλθεί από παλιά να καταδικάσει στην ανυπαρξία αυτά τα συναισθήματα, αν η σκοτεινή πλευρά του επεδίωκε εξαρχής να εξαλείψει το φως στην ζωή, αυτό δεν είναι παρά η προσπάθεια να ηγηθεί του καταστροφικού μερίσματος που αναλογεί σε ανθρώπους, οι οποίοι προσκυνούν την πλεονεξία, που αναμιμνήσκονται μόνο αυτή την πλευρά, λες και ο προορισμός ήταν ένας και μοναδικός, να καταστραφούν όλα μέσα σε μια και μόνο στιγμή ή να γκρεμιστεί ό,τι χτίστηκε με κόπο μέσα από αγώνες και ατέλειωτη προσπάθεια.

Θέλω να πω λοιπόν για να επιστρέψω από εκεί που ξεκίνησα ότι εξαρτάται άμεσα από την πορεία του χρόνου και την επίδραση που ασκεί στον χαρακτήρα μας, αν θα συνεχίσουμε να είμαστε όμηροι της καταστροφολογίας ή θύματα της σκοτεινής μας πλευράς, όταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα είναι να δραπετεύουμε τεχνητά μέσα από γνώριμες ατραπούς που δεν πρόσφεραν ποτέ το ποθητό αποτέλεσμα, να νοιώσουμε δηλ. πραγματικά ελεύθεροι και όχι να παίρνουμε τεχνητές ανάσες ψυεδοελευθερίας και έπειτα να κλεινόμαστε ερμητικά στο καβούκι μας.

Ελευθερία, όπως είπα και πιο πάνω, είναι η ίδια η ζωή όχι όπως τη ζούμε αλλά το γεγονός της ζωής. Αν δεν εστιάσουμε σε αυτή, αλλά επιδιώξουμε να την ζήσουμε σύμφωνα με εντολές και παραγγέλματα, το νόημά της χάνεται οριστικά. Οι δε ανάσες ελευθερίας γίνονται στιγμιαίες ηφαιστιακές εκρήξεις λόγω της μεγάλης συσσώρευσης ανεκπλήρωτων συναισθημάτων. Εκρήξεις που συνήθως καταλήγουν σε λάβα ψυχικής αυτοκαταστροφής που αναδεικνύει την απόλυτη ανελευθερία.