Παρακολούθησα την αντιπαράθεση στη Βουλή, για την διαχείριση της πανδημίας, τις πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης και τις προτάσεις της αντιπολίτευσης. Ιδίως της αξιωματικής. Για να διαπιστώσω ότι η βασική πρόταση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να συγκληθεί συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, το οποίο θα αλλάξει τον υπουργό Υγείας, Βασίλη Κικίλια, με ένα πρόσωπο «κοινής αποδοχής», όπως π.χ. η καθηγήτρια κ. Αθηνά Λινού, την οποία πρότεινε ο κ. Τσίπρας.

Απορώ, μα την αλήθεια, αφού είναι τόσο απλή υπόθεση η αντιμετώπιση της πανδημίας, πώς και δεν την έχει ανακαλύψει κανένας άλλος σε ολόκληρο τον δημοκρατικό κόσμο. Κάνουμε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών και ...έντρομος απέναντι στον Βελόπουλο και τον Βαρουφάκη, το βάζει στα πόδια ο κορωνοϊός. Και ζούμε εμείς καλά, και ακόμη καλύτερα.

Η αλήθεια είναι ότι έχει καλλιεργηθεί, σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, μια εθνική μυθολογία. Κατά την οποία, οσάκις έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιο κρίσιμο θέμα, συνιστάται ως «λύση» η «άμεση σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών». Ως ενός οργάνου το οποίο, παρά το γεγονός ότι δεν είναι συνταγματικός θεσμός, αλλά τελείως άτυπο, εμφανίζεται ως δυνάμενο να αποφασίζει επί παντός επιστητού. Λες και όποιος παίρνει π.χ. το περιούσιο 3% για να μπει στη Βουλή, παίρνει ταυτόχρονα και την εντολή να συγκυβερνήσει επί των κρίσιμων θεμάτων.

Στην πραγματικότητα, όσα τέτοια συμβούλια έγιναν, δεν έλυσαν ποτέ κανένα θέμα. Μήπως είχαν λύσει το Μακεδονικό, όταν υπήρχε η μέγιστη δυνατή ομοψυχία στο λαό, και δεν το θυμάμαι; Ή μήπως, για την λύση του συγκεκριμένου προβλήματος, για την αποδοχή ή μη της συμφωνίας των Πρεσπών, είχε καλέσει, ο κ. Τσίπρας, τους ηγέτες των άλλων κομμάτων, να συναποφασίσουν, σε «συμβούλιο πολιτικών αρχηγών» και εκείνοι αρνήθηκαν;

Είδατε σε κανέναν άλλο τόπο, όπου λειτουργεί ομαλά το πολίτευμα, η ευθύνη της διακυβέρνησης να τίθεται υπό την κηδεμονία των κομμάτων της αντιπολίτευσης; Είδατε «συμβούλια πολιτικών αρχηγών» να υποκαθιστούν τις εκλεγμένες από τους λαούς κυβερνήσεις, στο κρισιμότερο έργο τους, που είναι η διαχείριση κρίσεων, στη Γαλλία, την Γερμανία, οπουδήποτε στην Ευρώπη; Μόνον εδώ και στην Κύπρο υπάρχει, εθιμικώς, αυτός ο «θεσμός».

Θα ήταν γενναιότερο αν ο κ. Τσίπρας ζητούσε αντικατάσταση, όχι του Κικίλια, αλλά, του Μητσοτάκη. Που έχει την κύρια ευθύνη των αποφάσεων. Αλλά αυτό θα σήμαινε ότι ζητά εκλογές. Οπότε, «φτου κακά».

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgis@massavetas.gr