Δεν είναι μόνο ότι ο κόσμος είναι μπερδεμένος και πανικοβλημένος από την πανδημία, αλλά και το ότι η χώρα βυθίζεται και πάλι σε νέα ύφεση, από την οποία κανείς δεν γνωρίζει πότε και πώς θα βγει. Το μεγάλο δυστύχημα είναι ότι οι αποζημιώσεις που δίδονται είναι ελάχιστες μπροστά στις υποχρεώσεις που υπάρχουν στο κάθε νοικοκυριό, υποχρεώσεις που δεν τελειώνουν, αφού τα χρωστούμενα μεταφέρονται για μετά, όταν και πάλι κανείς δεν θα έχει να τα πληρώσει.

Με λίγα λόγια, αυτό που ζούμε δεν είναι παρά μια παράταση των δραμάτων, μια μετάθεση των βασάνων, την ίδια στιγμή που το κράτος είναι αμείλικτο και αξιώνει με κάθε τρόπο την είσπραξη των οφειλών. Και συμβαίνει συχνά αυτό. Και τα κοινωνικά μέτρα που ευαγγελίζονται οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό.

Οι πολίτες δεν γνωρίζουν πότε και με ποιους όρους θα κυκλοφορήσουν ξανά ελεύθεροι, πότε θα αναπνεύσουν πραγματικά, θα ανταμώσουν ο ένας με τον άλλο άφοβα, θα ξεφύγουν από όλο αυτό το πλαγιοκόπημα, που ούτως ή άλλως κανείς δεν γνωρίζει την έκταση των παρενεργειών που θα έχει στο άμεσο μέλλον. Το λέω αυτό γιατί η χώρα ακόμη πληρώνει τα σπασμένα των αλλεπάλληλων μνημονίων, με αποκορύφωμα το 2015 και το οικονομικό έμφραγμα που δημιουργήθηκε.

Η Ελλάδα αποτελεί μοναδική περίπτωση όλα αυτά τα χρόνια και δεν χρειαζόταν η πανδημία του κορωνοϊού για να δοθεί η χαριστική βολή, απλά επισπεύστηκαν οι διαδικασίες. Οι πολίτες λοιπόν, δεν ξέρουν προς τα πού να κατευθυνθούν, τι άλλο να σκαρφιστούν και πώς να αντιδράσουν. Οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και την εστίαση ουσιαστικά έχουν τεθεί εκτός μάχης.

Και το θέμα είναι ότι οι υποχρεώσεις δεν αναστέλλονται. Με λίγα λόγια, καμία τράπεζα δεν παύει να κυνηγά τους οφειλέτες και καμία δημόσια υπηρεσία, είτε εφορία είναι αυτή, είτε πολεοδομία, δεν παγώνει τα πρόστιμα.

Όλα λειτουργούν στο ακέραιο σε ότι αφορά τις εισπράξεις του κράτους από την φορολόγηση του πολίτη. Αυτό που συμβαίνει, είναι ότι η τωρινή κυβέρνηση (όπως και η χθεσινή) κομπάζει πως αντιμετωπίζει με την δέουσα προσοχή τον πολίτη και αυτό θυμίζει τρόπον τινά τους αμερικανούς προέδρους που αντιμετώπιζαν «προσεκτικά» τις όποιες ελάχιστες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό σε Ιράκ και Αφγανιστάν με Κρουζ και Τόμαχοκ.

Η διαφορά είναι ότι εδώ τα πυρά στρέφονται κατά των ίδιων των πολιτών, που πρώτα τιμωρούνται με την φορολογία και έπειτα τους δίνουν τα ψίχουλα για να ζήσουν ένα δύο μήνες. Έτσι τους προσέχουν. Και μετά από αυτό, αφού δεν θα υπάρχει δουλειά, και πάλι υπό το φάσμα της ανεργίας να εξαγοράζεται με το ελάχιστο κόστος η απελπισία των απολυμένων.

Αυτό, όμως, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Αυτό κάνουν πάντα τα κράτη, για να τιθασεύσουν την οργή των πολιτών. Αν πετυχαίνουν πάντα, αυτό είναι άλλο θέμα. Η τωρινή κατάσταση πάντως, έχει προκαλέσει γενικευμένη ανασφάλεια και δικαίως μιλούν κάποιοι για πρωτόγνωρες στιγμές που βιώνουμε. Κανένας δεν στρέφεται πια στην ιστορία, ούτε ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη να αντιδράσει αποτελεσματικά. Το μόνο που υπάρχει και κυριαρχεί, είναι μια ανείπωτη σιωπή υπό το κράτος του φόβου της πανδημίας, ως ασθένεια περισσότερο και όχι ως τρόπο εξουδετέρωσης των λαϊκών αντιστάσεων, μιας και καλά τα υγειονομικά μέτρα, ολέθριες, όμως, οι επιπτώσεις στα εργασιακά μετά το πέρας της.

Οι πολίτες θα πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση. Όχι γιατί τους στερούν τις ούτως ή άλλως αποστερημένες ελευθερίες (ποιος για παράδειγμα τολμά σήμερα να ζητήσει τον αριθμό ενός αστυνομικού που αυθαιρετεί;) αλλά γιατί ούτε καν τη μνήμη ενός δολοφονημένου παιδιού δεν τους επιτρέπεται να τιμήσουν. Σήμερα ο Χρυσοχοΐδης, αύριο κάποιος άλλος επιφορτισμένος με την τήρηση του νόμου και της τάξης σε κάθε περίπτωση τα δικαιώματα των πολιτών δεν υφίστανται πια. Αν δεν υπάρχουν φωνές κατά όλου αυτού του υφιστάμενου αυταρχισμού, δεν είναι επειδή απλά άλλαξε ο κόσμος (που εν μέρει ισχύει) αλλά επειδή ο κόσμος πλέον φοβάται.

Και ο φόβος είναι κακός σύμβουλος, ειδικά σε περιπτώσεις που θίγονται ευθέως στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Περί αυτού πρόκειται και ας αφήσουν τα περί βοηθημάτων στον πληθυσμό, που του τα παίρνουν ποικιλοτρόπως την επόμενη μέρα.