Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αξίζει άραγε, να τους χαρίσει κανείς τις μέρες και τις νύχτες των μεγάλων σκέψεων και συλλογισμών, όταν το ζητούμενο είναι να μπορεί ο καθένας να εκπληρώνει τις επιθυμίες τους, που σχετίζονται είτε με την υλοποίηση των προγραμμάτων τους, είτε με την καθολική υποταγή σε κάθε είδους εντολές;

Το λέω αυτό γιατί θρονιασμένοι στους θώκους τους οι κάθε είδους εντολοδόχοι, το μόνο που κάνουν είναι να προβαίνουν σε απολογισμούς και στατιστικά στοιχεία εφησυχασμού τους ή μη.

Το σίγουρο είναι βέβαια, ότι με την κοινωνική αποχαύνωση, γίνεται κατορθωτή η υλοποίηση των σχεδίων που στοχεύουν στην αποδαιμονοποίηση του κράτους και την μετατροπή του σε φύλακα άγγελο και προστάτη του καθενός από εμάς.

Το ζήτημα λοιπόν, είναι το πώς θα καταλάβει ο κόσμος τι γίνεται κάθε φορά, όταν διακόπτουμε τις σκέψεις και τους συλλογισμούς μας και επαφιόμαστε στις αγκάλες του κάθε επιφορτισμένου με την επιτήρησή μας, αλλά πάνω απ' όλα εκείνου που αποφασίζει τι θα μας ξημερώσει, πάντα βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι συνεχίζουμε να ακούμε τις υποδείξεις του.

Το ζήτημα αυτό είναι πολύ σοβαρό και σχετίζεται με την συνειδητή υπακοή μας στα κελεύσματα των κάθε λογής ανωτέρων, που αν μη τι άλλο τις περισσότερες φορές φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι. Πρόσφατα μάλιστα, εξήγγειλαν και περαιτέρω υποσχέσεις, παροτρυνόμενοι από την επιτυχία της καραντίνας, που εφεξής θα είναι το μότο της νέας εποχής.

Η πιο ξεκάθαρη βέβαια είναι η στοχευμένη καραντίνα των ιδεών, η παγιοποίηση των στείρων και συνηθισμένων σκέψεων όσο περνούν τα χρόνια, όλο αυτό το τεράστιο οικοδόμημα των ανεξέλεγκτων και πάνω απ' όλα υποτονικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων που συμφέρει ένα ολόκληρο σύστημα.

Αξίζει λοιπόν, να τους χαρίσουμε τις μοναδικές βραδιές και τα ξημερώματα της ευτυχίας, όταν με την βοήθεια των δημιουργικών σκέψεων αλλά και της φαντασίας γινόμαστε ανθεκτικοί και γρανιτένιοι;

Αξίζει, με λίγα λόγια, να τους εξυψώσουμε αυτούς τους αστοιχείωτους ερασιτέχνες της πολιτικής οπερέτας- και να τους αναγάγουμε σε θιασώτες της νέας απόκοσμης εποχής που θυματοποιεί τον καθένα εν ριπή οφθαλμού;

Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να καταλάβουμε ότι το παιχνίδι που παίζεται, είναι αν μη τι άλλο προσχεδιασμένο από καιρό και διανθισμένο με τις κατάλληλες προϋποθέσεις. Ο κάθε πολίτης θα πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσει παράλληλα πως το παιχνίδι αυτό έχει και τους παίκτες του, όλους εμάς ως συμμέτοχους και ενίοτε αρωγούς.

Κανείς, όμως, δεν είναι ανίκητος, ούτε και διαχρονικά αλώβητος. Στην πορεία των χρόνων όλοι λίγο πολύ υφιστάμεθα την ανάλογη ήττα, την βιώνουμε και την αναλογιζόμαστε. Αυτές οι στιγμές μας φαίνονται αιώνας, γιατί ακριβώς κανείς μας δεν θέλει να βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Συμβαίνει, όμως. Αυτοί που δεν δέχονται με κανέναν τρόπο την ήττα είναι οι ενασχολούμενοι στην πολιτική σκακιέρα.

Θεωρώντας πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, εικάζοντας πως είναι οι καθ' ύλην αρμόδιοι για να οριοθετήσουν την κοινωνικο-οικονομική ζωή του τόπου, κουνούν επιτακτικά την ράβδο σε περίπτωση παρεκκλίσεων, δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο.

Αξίζει λοιπόν, να τους χαρίσουμε τις στιγμές του προσωπικού μας μεγαλείου, όταν αναλάμπει η αισιοδοξία στο πρόσωπό μας; Όχι φυσικά.

Το τελευταίο που θα έπρεπε να κάνουμε, είναι να καταθέσουμε τα όπλα. Οι μέρες περνούν και η ατμόσφαιρα αλλάζει. Για κανέναν δεν είναι προεξοφλημένο το αύριο.

Ούτε γι' αυτούς που προετοιμάζουν νέα σχέδια εφησυχασμού και δουλοπρέπειας. Γι' αυτό και μόνο τον λόγο αξίζει να χαιρόμαστε  τις στιγμές της ατομικής εσωτερικής απογείωσης. Τις μοναδικές αυτές στιγμές που δεν σπάει καμία καραντίνα.