Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Όλος ο κόσμος βρίσκεται από την μια σε σταθερή αδυναμία αντίδρασης, και από την άλλη σχεδόν σε μόνιμη αναταραχή, καθώς αναπάντεχα γεγονότα διαταράσσουν τις ήδη νοσηρές σχέσεις μεταξύ των πολιτών στις μεγαλουπόλεις, που μεταφράζονται σε ανικανότητα προβολής ενστάσεων απέναντι σε κάθε τι που εγκλωβίζει την ζωή τους.

Όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται, στοχεύουν στην περαιτέρω αποχαύνωσή τους, μια τακτική γνωστή από παλιά, αλλά που τώρα αποφέρει καρπούς. Χρειάζεται μεγάλη υπομονή και αντοχή για να τα βγάλει κανείς πέρα με όλες αυτές τις περίπλοκες καταστάσεις που επικρατούν στην σημερινή κοινωνία, καθώς τα αποθέματα έχουν ήδη στερέψει και πολλοί από όσους ήταν μπροστάρηδες στα κινήματα και τις οργανώσεις, τώρα πλέον τρέχουν ξοπίσω από όλους εκείνους που τους τάζουν ένα κομμάτι ψωμί.

Κανείς δεν λέει πια «Όχι» στην παραμικρή πρόταση που θα του αυξήσει το εισόδημά του, ακόμη και αν αυτή η πρόταση τον/την αναγκάζει να παραιτείται από κάθε είδους αξιώσεις για μια καλύτερη και σε κάθε περίπτωση ποιοτική ζωή. Το χρήμα ωραιοποιεί τα πάντα, ακόμη και αν αυτό που βλέπουμε γύρω μας είτε από ηθική, είτε από περιβαλλοντική σκοπιά είναι μια κακογουστιά και το λιγότερο κατάντια. Μέσα σε μια μέρα, αν γίνει ο κατάλληλος συμβιβασμός, μπορεί κάποιος να γίνει βασιλιάς, να καμαρώνει για την πονηριά του, αλλά πάνω απ' όλα για το ωμό ξεπούλημα των ιδεών του.

Θαυμάζεται μάλιστα, αυτό και απομυθοποιείται ακριβώς από τις ρήσεις και τα κλισέ που παραπέμπουν σε μια ξεχασμένη εποχή «τότε που ήσουν νέος/α και έκανες τις ανάλογες τρέλες».

Περί της αμφισβήτησης ο λόγος, περί της γνήσιας αντίδρασης σε όλα όσα σου σέρβιραν από νωρίς, προειδοποιώντας σε όταν παράκουγες μέσα στα στενά της πόλης ότι «κάποτε θα συμβιβαστείς». Πέρασαν τα χρόνια, και ιδού η πραγματικότητα για πολλούς: να κάνουν ανακύκλωση και να προσπαθούν μαζί με το επίσημο κράτος να διασώσουν το περιβάλλον με ποδηλατόδρομους και διαφύλαξη του εκάστοτε «ιστορικού κέντρου». Τα αυτονόητα δηλαδή, γίνονται ανανεωτικά κλισέ καθώς όλοι πια -εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι ορέγονται από ένα δήθεν φιλοπεριβαλλοντικό προφίλ.

Κάποτε οι αγώνες για το περιβάλλον ποινικοποιούνταν. Τώρα που το περιβάλλον έχει καταστραφεί και οι διαμαρτυρόμενοι έχουν είτε χαθεί, είτε αφομοιωθεί από το ίδιο το σύστημα, το να κάνεις ποδήλατο θεωρείται «επαναστατική πράξη». Δεν έχω κάτι με τους ποδηλάτες τουναντίον είμαι υπέρμαχος της φυσικής ζωής. Ήθελα μόνο να ξέρω πού ήταν όλοι αυτοί όταν οι ομοϊδεάτες τους κατέστρεφαν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας ή κάποιοι άλλοι γέμιζαν με πυρηνικά εργοστάσια την Ευρώπη, σε Ανατολή και Δύση. Πού ήταν οι «πολιτισμένοι» αυτού του κόσμου, όταν ανατολικό και δυτικό μπλοκ εξαντλούσαν με γοργούς ρυθμούς τα φυσικά αποθέματα και τους πόρους. Οι δε αριστεροί συνταξιούχοι «αγωνιστές» πού είναι τώρα, την εποχή όπου το ευτελές έχει καλύψει και την τελευταία ρανίδα πνευματικής αντίστασης;    

Αλλά ξέχασα, αυτοί μεγάλωσαν και τώρα είναι απόμαχοι της ζωής, αφού πρώτα έβαλαν τα θεμέλια για την επικράτηση ενός συστήματος που καταπίνει την κάθε αντίθεση και ποινικοποιεί την ελεύθερη σκέψη. Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι και παραφυάδες τους, καμαρώνουν για το σημερινό κατάντημα. Είναι δημιούργημά τους αυτή η κοινωνία, απόρροια των πολιτικών τους. Η μη αντίδραση του κόσμου είναι το απαύγασμα της πολιτικής του δήθεν σοσιαλισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, του κομμουνισμού και του νεοφιλελευθερισμού.

Σήμερα που όλοι όσοι ευλόγησαν την δημιουργία των τερατουπόλεων, σπεύδουν να φυτέψουν ένα δέντρο ως ένδειξη καλής θέλησης.

Ο λαμπρός συγγραφέας Μurray Bookchin είχε καταγράψει και προβλέψει τα τεκταινόμενα καταλλήλως στο υπέροχο βιβλίο του «Τα όρια της πόλης», καταλήγοντας περίπου στο εξής: «Αν το αρχαϊκό ιερογλυφικό της πόλης ήταν ένας τοίχος που τέμνονταν από δύο δρόμους, το σύμβολο της μεγαλούπολης γίνεται γρήγορα το αστυνομικό σήμα, τοποθετημένο πάνω σε ένα πιστόλι. Σε αυτό το είδος της πόλης, ο κοινωνικός παραλογισμός θα εισπράξει τον φόρο του, σαν η απόλυτη διαίρεση ανθρώπου από άνθρωπο, ώσπου να δοθεί η χαριστική βολή με την εκδίκηση της φύσης ενάντια στην ανθρωπότητα». Το βιβλίο - δοκίμιο γράφτηκε την δεκαετία του 60. Τα συμπεράσματα δικά σας.