Όσες φορές και αν σκεφθείς πως οι άνθρωποι έχουν τα περιθώρια αντίστασης και ας φαίνονται όλα θολά και το πολύ - πολύ σε ημίφως, δεν εξαντλείται ποτέ το ρεπερτόριο για έναν κόσμο διαφορετικό από τον σημερινό. Άλλο, όμως, ρεπερτόριο και άλλο πράξη.

Οι φιγούρες που καθρεφτίζονται στις ακρογιαλιές και τις θάλασσες τώρα που είναι καλοκαίρι, είναι οι ίδιες που πριν λίγο καιρό αναζητούσαν «σίγουρες» απαντήσεις κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους λόγω κάποιας άγνωστης καραντίνας από προφανώς άγνωστες αιτίες εμφάνισης.

Τώρα που όλοι λίγο πολύ ξεμυτούν με μάσκες ή μη από τα σπίτια τους, τώρα που οι διακοπές φαντάζουν εφιάλτης λόγω των αφίξεων άλλων ανθρώπων που λέει πως είναι πιο «επικίνδυνοι», όλα τα περί ανθρώπινης συμπεριφοράς και φιλοξενίας πάνε περίπατο από την μεγάλη καχυποψία, αλλά και την ταυτόχρονα στυγνή ανάγκη εσόδων για ένα κράτος που μόλις και μετά βίας τα βγάζει πέρα.

Το μπέρδεμα είναι πολύ μεγάλο. Μοιάζει δε ακόμη μεγαλύτερο, αν αναλογιστείς πως κανείς δεν έχει αποκομίσει καμία απάντηση, ούτε και πρόκειται. Σερβίρονται δε όλα τόσο απλά και κατανοητά, τόσο περίτεχνα, που ο εγκλεισμός φιγουράρει ανά πάσα στιγμή ως η πλέον αξιόπιστη λύση και αυτό το εννοούν σοβαρά.

Οι καλοκαιρινές ανθρώπινες φιγούρες, όμως, που φιλοδοξούν να κατακτήσουν τις παραλίες στους γνωστούς αργούς ρυθμούς δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν πέρα από τις πρόσφατες εμπειρίες τους λόγω κορωνοϊού.

Πάνε τα άλλα θέματα, όπως ανεργία και αστεγία, αναδουλειά και οικονομικό έμφραγμα. Όλοι τώρα πλέον ζουν και αναπνέουν στους ρυθμούς του επερχόμενου χειμώνα, στο tempo της επανάκαμψης του κορωνοϊού και όλων των υπόλοιπων που τον συνοδεύουν.

Παντού και με το εκάστοτε αρμόζων δελεαστικό χιούμορ που υποβαθμίζει και μετριάζει τους κινδύνους και τις απειλές, καταβάλλεται προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί ο φόβος τώρα για έναν ιό, χθες για τα πυρηνικά και ακόμη πιο πίσω για τις επιπτώσεις των παγκοσμίων πολέμων, που όλως περιέργως όλοι τους ξέχασαν.

Δεν θυμούνται δηλαδή, τα εκατ. των ανθρώπινων θυμάτων, τις βόμβες διασποράς, τα εργοστάσια κατασκευής οπλικών συστημάτων και σαφώς ούτε την πείνα και την φτώχεια στις χώρες της Αφρικής. Ξεχασμένα είναι και τα απελευθερωτικά κινήματα και οι τοπικές εξεγέρσεις, οι ξαφνικές και ολέθριες επιθέσεις κατά του φυσικού περιβάλλοντος σαφέστατα.

Με την σειρά του λησμονείται εξ ολοκλήρου και ο μακρύς κατάλογος των διανοουμένων που στρατεύθηκαν στον αγώνα κατά της ολοκληρωτικής κυριαρχίας φεουδαρχικών και απολυταρχικών καθεστώτων, μηδέ των ιστορικών γεγονότων για ανατροπή των συστημάτων καθολικής επιτήρησης ή των λογοτεχνικών έργων που άφησαν εποχή εξαιρουμένων. Τι μένει στο τέλος; Ένα αόριστο και ισχνό καθρέφτισμα ανθρώπινων μορφών ή σκιές στο πέρασμα του χρόνου.

Λες και δεν έγινε τίποτε όλες αυτές τις δεκαετίες. Λες και το μόνο επίτευγμα ήταν και είναι να γεμίζουν οι τσέπες με κάθε κόστος και τίμημα. Υπό την προϋπόθεση δε, ότι το μάθημα που διδάσκουν εδώ και χρόνια για την κατάπτωση των κάθε είδους τερατουργημάτων οδηγεί στην λήθη και την λησμονιά, στο αύριο της κενότητας και της καραντίνας κάθε είδους, όταν οι πολίτες αυτού του κόσμου θα έχουν παραιτηθεί παντελώς από κάθε ανθρώπινη αξίωση.