«Ως την τελευταία πνοή»

Του Γιώργου Γιαντά

Εκδόσεις «Υδροπλάνο»

Το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Γιαντά με τίτλο «Ως την τελευταία πνοή» επανεκδόθηκε από τις «Εκδόσεις Υδροπλάνο». Πρόκειται για ένα πετυχημένο μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στη Σμύρνη του 1919 και κορυφώνεται με τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο και από τις πρώτες κιόλας σελίδες παρασύρει τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής. Πολύ σύντομα γίνεται προφανής και η εκτεταμένη έρευνα που έχει προηγηθεί από τον συγγραφέα, με πλήθος ιστορικών γεγονότων της εποχής, τα οποία και παρατίθενται αρμονικά με την πλοκή του βιβλίου, με αριστοτεχνικό τρόπο, αποδίδοντας ένα συμπαγές κείμενο, το οποίο κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο παρά τον μεγάλο του όγκο. Για την έρευνα και ολοκλήρωση του έργου, ο συγγραφέας αφιέρωσε συνολικά 3 χρόνια, καταθέτοντας μεταξύ άλλων μαρτυρίες συγγενικών προσώπων. Το μυθιστόρημα των 700 και πλέον σελίδων, επανεκδίδεται φέτος με ανανεωμένη έκδοση, ένα πρόσθετο εισαγωγικό σημείωμα του συγγραφέα και ένα όμορφα επιμελημένο εξώφυλλο.

 

«Η ζωή που σου' κλεψα»

Της Έλενας Γκίκα-Πετρουλάκη

Εκδόσεις «Ψυχογιός»

Τιμή: 17,70 ευρώ

Δυο δίδυμες αδελφές και ένας άντρας ανάμεσά τους. Αγάπη, καθήκον και έρωτας μπλέκονται, συγκρούονται, χωρίζονται βίαια και ξανασμίγουν σε μια διαδρομή χωρίς τέρμα. Ένα γαϊτανάκι ψυχών, που τις δένει ένας βαρύς όρκος και ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.

Από το σήμερα στο μακρινό χθες, πάντα με φόντο τη μυστηριακή καστροπολιτεία του Μυστρά, οι δίδυμες δε θα πάψουν να αναζητούν τη λύτρωση.

Επειδή κάποιες ψυχές δεν τις γαληνεύει ο θάνατος.

Επειδή κάποιους έρωτες δεν τους νικά ο χρόνος.

 

«Κυνηγημένοι από την Ιστορία»

Του Γιάννη Λασκαράκη

Εκδόσεις «Επίκεντρο»

Δύο οικογένειες, θαλασσοδέρνονται μέσα στα αφρισμένα κύματα της Ιστορίας, από το 1880 έως το 1923. Από την επαναστατημένη Κρήτη στον πόλεμο του 1897, από τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους στον Εθνικό Διχασμό, από την τραγωδία στον Πόντο, στη Μικρασιατική καταστροφή. Από την ουτοπία των Δραγούμη και Σουλιώτη για το πολυεθνικό κράτος της «Ανατολικής Φυλής», στον αφανισμό της ανθούσας ομογένειας των «αλησμόνητων πατρίδων».  Και όλα αυτά, βιωμένα από τους πραγματικούς και φανταστικούς ήρωες του βιβλίου, Ελλήνων και Τούρκων, απλών ανθρώπων και ιστορικών προσώπων.

Ο Ανέστης από τις Μουρνιές των Χανίων και ο Γιάννης από τη Στέρνα της Ανατολικής Θράκης, προσπαθούν να επιβιώσουν μαζί με τις οικογένειές τους, κάτω από το βλέμμα του Άγγελου της Ιστορίας, που παρακολουθεί τις εκατόμβες των νεκρών να στοιβάζονται στα πόδια του, χωρίς να μπορεί να επέμβει.

Οι δύο οικογένειες πορεύονται παράλληλα, κουβαλώντας και το ασήκωτο βάρος των ψυχών των προγόνων τους, που τους ζητούν επιτακτικά να ακούσουν τη φωνή των τάφων και να πραγματοποιήσουν τα ανεκπλήρωτα όνειρά τους. Δίπλα τους, όμως, πορεύονται και οι αγέννητες ψυχές των επιγόνων τους, που επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά τις ζωές τους χωρίς αίμα, πόνο και δάκρυ. Ποιος θεός θα τους βοηθήσει να τα καταφέρουν και τα δυο; Τη δικαίωση των πόθων που απαιτούν οι πρόγονοι και το καταλάγιασμα των παθών που επιθυμούν οι επίγονοι; Ανάμεσα σε αυτές τις Συμπληγάδες, θα πορευθούν κυνηγημένοι από την Ιστορία, που θα τους διδάξει ότι καμία δικαίωση δεν υπάρχει για τους νεκρούς. Μόνο οι ζωντανοί δικαιώνονται, όταν εκπληρώνουν το χρέος τους απέναντι στον Δημιουργό για τη συνέχιση της ζωής επάνω στη Γη.

 

«Ελληνική Ιστορική Συνέχεια και η Υπονόμευσή της.

Τα σημεία των κακών μας καιρών»

Του Σαράντου Καργάκου

Εκδόσεις «Gutenberg»

Τιμή: 18,00 ευρώ

Διακηρύσσεται πως δεν υπάρχει συνέχεια ανάμεσα στους αρχαίους και στους σύγχρονους Έλληνες, ούτε καν με αυτούς της αυτοκρατορίας της Κ/πόλεως. Έτσι με ποικίλους επιστημονικοφανείς τρόπους αναβιώνει η θεωρία του Φαλλμεράυερ.

Ήταν ομολογουμένως δύσκολο να υπάρχει συνεχής και σταθερή παρουσία Ελλήνων υπό συνθήκες υποταγής και δουλείας. Όμως ο ελληνικός κόσμος είναι μία συνεχής και δυναμική παρουσία και συχνά υπερτερεί έναντι του «άγριου νικητή» (ferum victorem), όπως λέγει ο Οράτιος. Το ελληνικό στοιχείο κατόρθωσε να υπερνικήσει και τις ακραίες χριστιανικές αντιδράσεις και να δώσει στη χριστιανικότητα οικουμενική διαπερατότητα.

Το να επιβάλλεις από τα μέσα τον πνευματικό και γλωσσικό πολιτισμό σου σ'’αυτόν που επίσημα κυριαρχεί είναι η αψευδέστερη μαρτυρία της ελληνικής συνέχειας.

Επίσης, διατείνονται ότι χάθηκε κάθε ίχνος ελληνικότητας μέσα στη θάλασσα των πληθυσμιακών στοιχείων που ως επιδρομείς κατέκλυσαν τον ελληνικό χώρο. Η παρουσία τέτοιων και άλλων λαών στον ελλαδικό χώρο είναι αναμφισβήτητη. Αυτό, όμως, που διέφυγε από τον Φαλλμεράυερ και τους τωρινούς συνεχιστές του είναι τούτο το πολύ σημαντικό: κανείς τέτοιος λαός δεν έγινε εξουσία. Απεναντίας, με την πάροδο του χρόνου ο ελληνικός κόσμος αφομοίωσε τα ξενικά στοιχεία.

 

«Μανταμαδιώτικες παροιμίες και παροιμιώδεις φράσεις»   

Tων Παναγιώτη Σταύρου Παρασκευαΐδη και

Παύλου Στεφ. Παρασκευαΐδη

Κυκλοφόρησε το βιβλίο των φιλολόγων Παναγιώτη Σταύρου Παρασκευαΐδη και Παύλου Στεφ. Παρασκευαΐδη «Μανταμαδιώτικες παροιμίες και παροιμιώδεις φράσεις».

Το βιβλίο περιλαμβάνει 1500 περίπου παροιμίες που έχουν ταξινομηθεί σε 155 θεματικές κατηγορίες, ενώ μερικές απ' αυτές παρατίθενται με αλφαβητική σειρά.

Στο Παράρτημα του βιβλίου βρίσκει ο αναγνώστης ευτράπελες διηγήσεις, από τις οποίες οι περισσότερες είναι δημιουργήματα των κατοίκων του χωριού. Υπάρχουν και κάποιες άλλες που είναι αστείες ιστορίες και ανέκδοτα που κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα. 

Οι παροιμίες έχουν διδακτικό περιεχόμενο, αφού κλείνουν μέσα στις λίγες λέξεις τους μια σοφή διαπίστωση και συμβουλή προς τον ακούοντα, όπως είναι γνωστό. Συχνά έχουν μέσα τους ειρωνεία και σάτιρα ή είναι διατυπωμένες με τρόπο αστείο και σκωπτικό. Ο αστείος και ειρωνικός χαρακτήρας τους, είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους. Κάποιες από αυτές είναι έμμετρες και μοιάζουν πολύ με τις κρητικές μαντινάδες. Όλες τους αντανακλούν τα αισθήματα, τις σκέψεις, την πείρα του λαού μας και διατυπώνουν τη συμπυκνωμένη και μεστή σοφία του. Οι περισσότερες εκφράζουν αλληγορικά μιαν αλήθεια, δηλ. άλλα λένε και άλλα εννοούν. Άλλες έχουν γενικό κύρος και εκφράζουν μιαν απόλυτη αλήθεια, και άλλες εκφράζουν μια σχετική αλήθεια. Πολλές υποστηρίζουν αντίθετες μεταξύ τους αλήθειες, ακριβώς γιατί η Αλήθεια δεν είναι μία και αναμφισβήτητη.

«Ο Μανταμάδος», γράφουν στην εισαγωγή του βιβλίου τους οι συγγραφείς, «όπως και κάθε άλλο χωριό και κάθε κλειστή κοινωνία έχει τις δικές του σύντομες φράσεις, που ονομάζουμε παροιμίες, στις οποίες είναι διατυπωμένα η φιλοσοφία, οι παραδόσεις, οι κανόνες συμπεριφοράς, τα ήθη, τα έθιμα και ένας ορισμένος τρόπος ζωής και σκέψης των κατοίκων του.

Οι οικονομικές συνθήκες, για παράδειγμα, που επικρατούσαν στον Μανταμάδο κατά την εποχή της τουρκοκρατίας και μετέπειτα φαίνονται από αρκετές μανταμαδιώτικες παροιμίες. Τα άσπρα είνι για τ'ς μαύρις μέρις έλεγαν για τα λεφτά, που ήταν δυσεύρετα και επομένως έπρεπε να ξοδευτούν στις δύσκολες περιστάσεις. Υπήρχε μεγάλη στενότητα χρήματος ιδίως στα χωριά, όπου οι δοσοληψίες γινόταν κυρίως με αντιπραγματισμό. Πολύ λίγα λεφτά λοιπόν, έβλεπαν στα χέρια τους κι ήξεραν ότι το χρήμα δίνει δύναμη σ' αυτόν που το 'χει. Δύναμη, θάρρος και θράσος. Έχ'ς γρόσα, έχ'ς γλώσσα. Αλλιώς κοίταζε ντ' κούπα σ' τσι του χλιάρ' σ', τις δικές σου υποθέσεις δηλ. και τα μη σε μέλει μη ρωτάς, ποτέ κακό μην πάθεις.

Αρκετές παροιμίες αναφέρονται στις σχέσεις με τους Τούρκους που ήταν κυρίως οικονομικές στον Μανταμάδο, καθώς δεν υπήρχε τουρκικός πληθυσμός στο χωριό. Τους Τούρκους έβλεπαν συνήθως σαν εισπράκτορες του Δημοσίου και σαν άρπαγες.

«Τούρκον είδις; Γρόσα θέλ'. Τσ' άλλουν είδις; Τσ' άλλα θέλ'.

Επομένως μόνον εχθρικές ή έστω γεμάτες καχυποψία σχέσεις μπορούσαν να αναπτυχθούν με τους Τούρκους. «Έκανις τον Τούρκο φίλο; Κράτα κι ένα ξύλο».

Τελικά μπορούμε να πούμε πως το ανά χείρας βιβλίο με το απάνθισμα παροιμιών, ευτράπελων διηγήσεων, μύθων και μυθευμάτων, αποτελεί ένα κώδικα ηθικό, νομικό και κοινωνιολογικό και με τις εμπεριεχόμενες υποδείξεις, συμβουλές, οδηγίες και πίστεις, οι πρόγονοί μας στον Μανταμάδο πορεύτηκαν στην ιστορική τους διαδρομή, συμβίωσαν και δημιούργησαν τον πολιτισμό του χωριού μας, που νομίζουμε ότι κατέχει σημαντική θέση στη γενική ιστορία της Λέσβου.

Η εργασία της συλλογής, καταγραφής, ταξινόμησης, ερμηνείας και σχολιασμού, όπου χρειάστηκε, των μανταμαδιώτικων παροιμιών και των ευτράπελων ιστοριών ήταν μακρόχρονη και κοπιώδης. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια και κυρίως υπομονή για να συγκεντρώσουμε όλο αυτό το υλικό, να αναλύσουμε το περιεχόμενό του, να το κατατάξουμε σε κατηγορίες.

Δεν καταφύγαμε μόνο σε βιβλία και περιοδικά για να φέρουμε σε πέρας τη μελέτη μας αυτή. Επιστρατεύσαμε και τη μνήμη μας και ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους που γνωρίζουν τη γλώσσα και βιώνουν τον παραδοσιακό πολιτισμό του χωριού μας. Γιατί κάποιες από τις παροιμίες και τις ευτράπελες ιστορίες που έχουμε καταγράψει, μεταφέρονται από γενιά σε γενιά με την προφορική παράδοση. Έτσι καταφέραμε να αποκαλύψουμε λαογραφικά στοιχεία και αλήθειες που ήταν θαμμένες μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που ζουν ή έζησαν κάποτε σ' αυτόν εδώ τον τόπο. 

Στο βιβλίο μας αυτό διασώζεται αποθησαυρισμένη η θυμοσοφία, η ψυχολογία και η ψυχοσύνθεση των κατοίκων του χωριού μας. Θέλουμε να πιστεύουμε πως αυτό θα βοηθήσει να διασωθεί ένα κομμάτι της λαϊκής μας παράδοσης, ώστε να μείνει παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Και ελπίζουμε να αποτελέσει αφετηρία περαιτέρω μελέτης για τους ειδικούς που θ' ασχοληθούν πιο διεξοδικά στο μέλλον με αυτόν τον τομέα της εθνικής μας κληρονομιάς».

 

«Λεσβιακό ημερολόγιο 2021. Γράμματα Τέχνες Πολιτισμός» Εκδόσεις «Μύθος»

Παναγιώτης Σκορδάς

                                                       του Στρατή Αλ. Μολίνου

                            

         Εδώ και πάρα πολλά χρόνια επικρατεί η ευγενής συνήθεια να παραδίδεται στο αναγνωστικό κοινό ένα «φιλολογικό» ημερολόγιο που πέρα από τις γιορτές και τις απαραίτητες ημερολογιακές υπενθυμίσεις προσφέρει ενδιαφέροντα αναγνώσματα ποικίλου περιεχομένου. Ως πρώτο τέτοιου είδους ημερολόγιο, για την ιστορία, λογίζεται εκείνο του Γ. Βεντότη του 1791, εκδοθέν στη Βιέννη.

Ένα ημερολόγιο τέτοιας μορφής, αφημένο για ένα χρόνο πάνω στο τραπέζι, κάθε μέρα, κάθε ώρα μπορεί να πέσει στα χέρια του αναγνώστη κι αυτός με κλεφτές ματιές ή με εμβριθή ανάγνωση, ανάλογα, έρχεται σ' επαφή με αξιοσημείωτα θέματα της πατρίδας του και όχι μόνο και στη συνέχεια ανακαλύπτει ότι μορφώνεται. Είναι ένα συμπαθητικό θυμητάρι.

         Τη συνήθεια αυτή στη Λέσβο, με κέφι και προσήλωση υπηρετεί ο δραστήριος φιλόλογος Παναγιώτης Σκορδάς, ο οποίος φέτος παρέδωσε τον ενδέκατο τόμο του δικού του ημερολογίου. Τον συγχαίρουμε, με την ευχή να συνεχίσει και στους εκατό.

Όπως πάντα, το φετινό ημερολόγιο είναι άρτια δομημένο και από άποψη εκδοτική χάρη στις εκδόσεις «Μύθος» και από ποιότητα ύλης. Κάθε φορά που έχω στα χέρια μου ένα τόμο του ημερολογίου παρατηρώ πώς η ποιότητά του σταδιακά ανεβαίνει, αλλά και το σημαντικότερο, οι συνεργάτες του, αυτοί που γράφουν, παρουσιάζονται κάθε φορά πιο ανανεωμένοι, πιο εξωστρεφείς, με πρωτότυπα θέματα, πιο μεστά, πιο ενδιαφέροντα.

         Δεν θα μπω στη διαδικασία ν' απαριθμήσω και να παινέσω τις συνεργασίες του έργου μία προς μία. Είναι εύκολο να τις βρει ο αναγνώστης  ανατρέχοντας  στα περιεχόμενα. Όλες είναι αξιόλογες, κάθε μια με την ιδιοτυπία της γύρω από το αντικείμενό της. Κάποιες απ' αυτές, όμως, ξεχωρίζουν για τη βαρύτητά τους, τόσο για το θέμα αυτό καθαυτό που πραγματεύονται, όσο και για την ολοκλήρωσή του με κάθε λεπτομέρεια. Θα τις χαρακτήριζα μελέτες αυτοτελείς, έτοιμες να διεκδικήσουν διακρίσεις. Να κάποια παραδείγματα:

Η «αποκάλυψη» Τζέλη Χατζηδημητρίου, ο εικαστικός Στρατής Αναστασέλλης -το λογοτεχνικό του έργο το ξέρουμε- η ερευνητική διεισδυτικότητα του Μάκη Αξιώτη, οι χαρταετοί του Μαλακού, οι βιβλιογραφικές καταγραφές του Αθ. Καλαμάτα, το θαυμάσιο έργο του Θ. Σουλακέλλη και η Πολιόχνη της Ευαγγελίας Λημναίου. Κομμάτια ξεχωριστά.

Κλείνω με μια αναφορά: στον χρησιμότατο τόμο «Λεσβιακό Ημερολόγιο. Γράμματα-Τέχνες-Πολιτισμός. 10 τόμοι-10 χρόνια» με τα ευρετήρια που επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Μιχαηλάρης. Διευκολύνει πολύ τους θιασώτες του ημερολογίου και δίνει τη δυνατότητα εύκολης πρόσβασης στις περασμένες εκδόσεις.

Κε Σκορδά, συνεχίστε ακάθεκτος!

 

Μοναξιά

του Ευστρ. Παπάνη

Η αρχή της κατ επιλογήν μοναξιάς μοιάζει με ελευθερία. Αποτινάσσεις από πάνω σου όλα όσα θα έκανες για τους άλλους. Ο μόνος εαυτός αρκείται σε λιγότερα, δεν έχει τύπους, κανονισμούς, τρόπους καλής συμπεριφοράς, συμβατικότητες, απαιτήσεις, ωράρια.

Ο μόνος εαυτός προσεγγίζει περισσότερο το πρωτόγονο από το πολιτισμένο.

Ακόμα και η αυτοπειθαρχία αρχίζει να γίνεται μια περιττή ιδιότητα. Γιατί; Αφού όλα αποκτούν νόημα, όταν αναφέρονται στους άλλους. Κι ο εαυτός έχει υπόσταση μόνο μέσω των σχέσεών του με τους άλλους. Κανείς δε γεννήθηκε αυθύπαρκτος. Δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή, που να μπορούμε να τον θυμηθούμε μόνο. Πάντα μέσα από τις ετεροαναφορές γίνεται αντιληπτός, σαν ένας μακρινός πλανήτης, που μπορείς να τον παρατηρήσεις μέσω της παραμόρφωσης στο φως του άστρου του. Η ίδια η ψυχοθεραπεία δεν είναι μία ανάλυση του εγώ, αλλά των συσχετισμών του.

Σταματάς να μιλάς. Η γλώσσα, η κοινωνία η ίδια δεν υφίσταται, όταν χάνει τον επικοινωνιακό χαρακτήρα. Δε χρειάζεσαι επιχειρήματα. Αναπτύσσεις θεωρίες δίχως αντίλογο, επιχειρήματα, που κανείς δεν θα κληθεί να αντικρούσει, απόψεις παράξενες, που ντύνονται λογικά περιβλήματα.

Προσωποποιείς τα αντικείμενα, τους απευθύνεις το λόγο, όπως έκανες μικρός. Η μοναξιά σε επαναφέρει στις παιδικές καταβολές.

Κι έπειτα έρχεται η περιβόητη αυτογνωσία.

Μα το παρόν κυλά αστραπιαία και το μέλλον είναι άδηλο. Κανείς δεν το γνωρίζει ή το προβλέπει. Ουσιαστικά για μια συνδιαλλαγή με το παρελθόν πρόκειται, με όλα όσα έζησες. Μια ετεροχρονισμένη συνομιλία με τους άλλους, που δεν την ολοκλήρωσες, όταν έπρεπε.

Η αυτογνωσία ξεκινά, όταν το παρόν ακινητοποιείται, αιχμαλωτίζεται, όταν οι μνήμες ξεχύνονται σαν αιμορραγούσα πληγή, παραμορφωμένες, κατακλυσμιαίες, απροσδόκητες.

Αλλά τα συναισθήματα θεριεύουν. Σα να μη χρειάζονται τους άλλους, για να εκδηλωθούν. Γίνονται ολοένα και εντονότερα, τραχύτερα, απαιτητικότερα. Ενδύονται την αρχαία τους δόξα, τα ένστικτα. Πιο αυθεντικά, αλλά άγρια, ανήμερα, δεσμευτικά.

Καθώς σε κατακλύζουν δημιουργούν στρεβλώσεις, παραισθήσεις, οράματα.

Και ξαφνικά σε μεταφέρουν πέρα από το χρόνο, πάνω από το χώρο, μακριά από την αιτιότητα. Έχοντας σε ξαναβαπτίσει στην κολυμβήθρα του αρχέγονου εαυτού, σε αναγκάζουν να κοινωνήσεις το μεταφυσικό. Γιατί η μοναξιά είναι η ασφαλέστερη οδός για το υπερβατικό ή την τρέλα.

https://www.psichologia.gr/

Εάν ενδιαφέρεστε να το αποκτήσετε εντελώς δωρεάν στην ψηφιακή του μορφή παρακαλώ δηλώστε στον παρακάτω σύνδεσμο το ενδιαφέρον σας: https://bit.ly/3oufRqz Ή δώστε τα στοιχεία σας στα παρακάτω τηλέφωνα 2251036520, 2251036580 και 2251045006.

 

*****            ********  *****

 

Εωθινό Σύμπλεγμα

Όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και την πεζότητα, μας βοηθά η διάθεση.

Η δική μου διάθεση με ταρακουνά και με οδηγεί στην αναζήτηση βιβλίου. Τότε προβληματίζομαι, τι να θέλω; Ρομαντικό, αστυνομικό, ιστορικό; Όλα τα βιβλία έχουν τη μαγεία τους. Άλλες φορές σε ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς κι άλλες σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Βλέπεις την ψυχή του ανθρώπου αποτυπωμένη στις σελίδες του βιβλίου, συμβαδίζεις μαζί του και γίνεσαι συνοδοιπόρος στις σκέψεις του, στους προβληματισμούς του, στις γνώσεις του, στις ευαισθησίες του.

Υπάρχουν φορές που και ο τίτλος ενός βιβλίου γίνεται αφορμή ενδιαφέροντος. Χάρισμα του ανθρώπου στο γραπτό λόγο και η ποίηση. Αυτό το τάλαντο της έκφρασης είναι κατάθεση ψυχής, είναι ύμνος και συναισθήματα αγάπης και έρωτα για τον άνθρωπο και τον κόσμο γύρω μας.

Ένα βιβλίο με ρομαντικό τίτλο βρέθηκε στα χέρια μου. «Εωθινό Σύμπλεγμα». Με σχετικό ενδιαφέρον άρχισα να το διαβάζω. Ο φτερωτός έρωτας διάχυτος σε κάθε ποίημα. Έκδηλη η τρυφερότητα, ο ρομαντισμός, η ευαισθησία, ο πόνος. Δεν έχω την ικανότητα και τις γνώσεις να μπω στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και να κάνω τη σχετική ανάλυση. Κάποιες φορές ίσως και να μη χρειάζεται, αν η έκφραση δίνει ζωντανές εικόνες σαν τα «ερωτοτράγουδα» στο βιβλίο του Βαγγέλη Χατζημανώλη.

Ο Βαγγέλης Χατζημανώλης, γνωστός από τη συμμετοχή του στα κοινά, για την έξυπνη και απολαυστική σάτιρά του, πασχίζει με τον τρόπο του και τις ικανότητές του, να συμβάλει στα πολιτιστικά του τόπου μας.

Δοσμένος στο όμορφο, στο καλό και στο ωραίο, μας παρουσιάζει και το βιβλίο ποιημάτων του. Τα ποιήματά του ύμνος στη ζωή, τον έρωτα, στο σήμερα και στο πάντα.

Στο ποίημα «Κράτα γερά» γράφει:

Εσύ που μου' δωσες ζωή

και φως μες στο σκοτάδι

με της αγάπης την πνοή

τ' αγγελικό σου χάδι.

Όλοι οι στίχοι στα ποιήματά του έχουν αγάπης πνοή κι αγγελικό χάδι.

Βαγγέλη «κράτα γερά», για να μπορείς να ξεδιπλώνεις τις ευαισθησίες της ψυχής σου.

Τα χαρίσματά σου και η ζωντάνια σου προσφέρουν φως κι ελπίδα στην εφήμερη ζωή μας. Έτσι να είσαι πάντα.

Νέλλη Τσακπινέλλη