Με συγκίνησε η ευαισθησία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι στο πρόβλημα της στέγασης των νέων ανθρώπων. Και ο φιλόδοξος στόχος τον οποίο έβαλε, για την αντιμετώπιση του προβλήματος, μιλώντας στο Συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: «Κάθε νέα και κάθε νέος σήμερα να έχει τη δυνατότητα να διατηρήσει την αυτονομία του. Να έχει τη δυνατότητα να μπορεί να φύγει από το παιδικό δωμάτιο και να ζήσει τη δική του ζωή. Να ζήσει με όποιον θέλει και όποια θέλει, όπως θέλει και όπου θέλει».

Ελάχιστη σημασία έχει το γεγονός ότι όσο και αν έψαξα δεν βρήκα κανένα σοβαρό πρόγραμμα στεγαστικής αποκατάστασης των νέων, στα σχεδόν πέντε χρόνια που κυβέρνησε τον τόπο ο κ. Τσίπρας. Άλλωστε, δεν είναι ο μόνος που ευθύνεται για την αδυναμία στεγαστικής αποκατάστασης των νέων -και όχι μόνον- στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η Νέα Δημοκρατία μπορούν να διεκδικήσουν εύσημα επ' αυτού. Οι πολίτες, στην Ελλάδα, είναι πια εξαιρετικώς δύσκολο να αποκτήσουν στέγη, χωρίς να πέσουν στα νύχια ενός τραπεζικού συστήματος που λειτουργεί με όρους τοκογλυφίας. Μάθαμε άλλωστε να ζούμε, εξ απαλών ονύχων, ως άστεγοι:

*** Άστεγοι, σε μεγάλο ποσοστό, ως βρέφη και ως νήπια. Διότι ούτε η κεντρική εξουσία, το κράτος, ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση, έχουν αποδειχθεί ικανές να προσφέρουν τον απαιτούμενο αριθμό αναγκαίων βρεφονηπιακών σταθμών. Οπότε ένα νέο ζευγάρι πρέπει να ξοδέψει σχεδόν τον μισό μισθό του ενός, για να στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό σταθμό.

*** Άστεγοι, σε ανεπίτρεπτο ποσοστό, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ως μαθητές, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Οπότε πολλά ζευγάρια πρέπει να πληρώνουν σχεδόν έναν ολόκληρο μισθό, για να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό σχολείο. Και να αισθάνονται ...τυχεροί που δεν έχουν δεύτερο και τρίτο παιδί.

*** Άστεγοι σε εφιαλτικό βαθμό ως φοιτητές και φοιτήτριες. Οπότε, όποιου το παιδί εισάγεται σε σχολή κοντά στον τόπο κατοικίας του αντιμετωπίζεται ως ...τυχεράκιας. Ενώ οι υπόλοιποι πρέπει να πληρώσουν τα μαλλιά της κεφαλής τους για μια γκαρσονιέρα, συν τους λογαριασμούς, ηλεκτρικού, νερού, τηλεφώνου, κοινοχρήστων. Άσε πια τα έξοδα κίνησης και διατροφής.

Άστεγοι και ως νέα νοικοκυριά, εκτός αν οι γονείς έχουν τον τρόπο να ...προικίσουν τα παιδιά τους με κάποιο κεραμίδι. Αν δεν έχουν, τι γίνεται; Άπιαστο όνειρο η προσιτή στέγαση.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com