Όπου υπάρχουν καταυλισμοί ρομά, παρακολουθούμε, τούτες τις μέρες, ως αντίδραση για τον, επιχειρησιακώς απαράδεκτο, θάνατο του εικοσάχρονου καταδιωκόμενου κλέπτη, να βάζουν φωτιές, να στήνουν οδοφράγματα, να επιτίθενται, ακόμη και με κυνηγετικό όπλο, όπως στα Μέγαρα, εναντίον αστυνομικών.

Παραλλήλως καλούμεθα να ...καμαρώσουμε τις εκδηλώσεις συμπαράστασης των ακροαριστερών αλληλέγγυων. Οι οποίοι με παρόμοια δράση καταγγέλλουν το κράτος και την αυταρχική κοινωνία ότι ευθύνονται για την περιθωριοποίηση αυτής της κοινωνικής ομάδας. Αποφαινόμενοι ότι για την εκτεταμένη εγκληματικότητα στοιχείων της, φταίει  η γκετοποίηση και μόνον. Ιδεολόγημα που συνιστά πλήρη διαστρέβλωση της αλήθειας.

Επιτρέψτε μου σήμερα να αντιγράψω μια συνήθη πρακτική των ρομά την οποία διδάσκουν, ως κανόνα επιβίωσης, στα παιδιά τους. Να βολευτώ με τα έτοιμα. Να μη γράψω, αλλά να κλέψω. Κλέβω απόσπασμα από κείμενο του προσφιλούς μου Κώστα Γιαννακίδη στο Protagon:

Δεν ευθύνονται μόνο οι συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού και περιθωριοποίησης που βιώνουν οι Ρομά για τους υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας. Είναι και η δική τους άρνηση και αδυναμία να ενταχθούν στο κοινωνικό περιβάλλον. Η γκετοποίησή τους δεν προκύπτει μόνο από τη δυσανεξία της κοινωνίας. Είναι και συνειδητή επιλογή της φυλής. Τα τελευταία είκοσι χρόνια «τρέχουν» πολλά προγράμματα για την κοινωνική ένταξη των Ρομά, με εθνική και ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Η αποτελεσματικότητά τους είναι μικρή. Όχι μόνο εδώ, αλλά και σε άλλες χώρες. Τα μέλη της κοινότητας (για την ακρίβεια οι επικεφαλής) βρίσκουν την ευκαιρία να βγάλουν κάποια χρήματα, συχνά εξαπατώντας τις αρμόδιες υπηρεσίες. Για παράδειγμα, είναι γνωστό ότι οι Ρομά επιδοτούνται για να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Το κάνουν μόνο Σεπτέμβριο και Μάιο. Και ο διευθυντής που θα αρνηθεί να χορηγήσει βεβαίωση φοίτησης, κάποιο μεσημέρι δεν θα γυρίσει στο σπίτι του στην κατάσταση που έφυγε το πρωί. Ομοίως, οι περισσότερες δράσεις για την επιχειρηματικότητα των Ρομά δεν οδηγούν πουθενά. Αντίστοιχα, υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις Ρομά που πήραν τα χρήματα από πρόγραμμα στέγασης, αλλά προτίμησαν να μείνουν στο καλύβι του καταυλισμού. Θα μπορούσε, αλήθεια, να γίνει κάτι; Αν δεν πειστούν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, δεν πρόκειται να γίνει απολύτως τίποτα.

Κατά τα λοιπά κάποιος να μάθει τους αστυνομικούς ότι για τα λάστιχα των αυτοκινήτων, που λένε ότι στόχευαν, σημαδεύουμε χαμηλά προς το έδαφος και όχι στο ύψος του οδηγού.

 Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com