Η ελευθερία κατακτάται ενίοτε σε ατομικό επίπεδο έστω και ψευδώς αυτό, όμως, που ενδιαφέρει περισσότερο είναι η συλλογικότητα και η πορεία των κοινωνιών όταν αυτό το ζωτικό ψεύδος της υποτιθέμενης ελευθερίας λανσάρεται ως πρότυπο από την βιομηχανία της πολιτιστικής -και όχι μόνο- μόδας.

Αν με την μονάδα θα διασωζόταν το κύρος της ανθρώπινης υπόστασης, θα αρκούσε και μόνο να θεράπευε κανείς τον εαυτό του και να κλεινόταν στον δικό του κόσμο, κάτι που σήμερα γίνεται κατά κόρον με την μόνη διαφορά, όμως, ότι η προσωπική λύτρωση εξακολουθεί να είναι δυσεύρετο αγαθό λόγω των πολλών καθημερινών εμποδίων.

Αν οι αξίες της κοινωνίας παρέπεμπαν αποκλειστικά στην ατομική μακροημέρευση και όλα τ' άλλα υπολείπονταν, δεν θα υπήρχε λόγος δημιουργίας του όποιου κοινωνικού ιστού, καθώς ο καθένας θα δημιουργούσε το κάθε τι προς ατομική του τέρψιν και όλα τα υπόλοιπα θα εξέλειπαν.

Όμως, δεν είναι καθόλου έτσι. Ήρθαμε σε αυτή την ζωή για να την απολαύσουμε και να την γευτούμε συλλογικά, πέρα από την επιβαλλόμενη εξουσία της μειοψηφίας, μακριά από όλους αυτούς που κερδοσκοπούν από τον χρόνιο απομονωτισμό μας.

Δεν ήρθαμε ούτε για να υποταχθούμε με συνοπτικές διαδικασίες στην άκρατη σιωπή, ούτε, όμως και για να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς κάποιους στοιχειώδεις κανόνες, που υποδεικνύουν όχι την υπαγωγή μας στον εφιαλτικό κόσμο της εκάστοτε μονοκρατορίας, αλλά τον σεβασμό στον διπλανό που αξιώνει και αυτός λίγο χώρο να αναπνεύσει.

Οι κοινωνίες όμως, έτσι όπως έχουν δομηθεί, παραπέμπουν σε κλειστό σύστημα προσαρμογής όχι με κανόνες, αλλά με διαταγές που απλά επισείουν ποινές. Οι μόνοι που δεν υφίστανται τις ποινές αυτές είναι αυτοί που τις επιβάλλουν. Η ιστορία το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές και είναι ο μοναδικός αδιάψευστος μάρτυρας.

Η μετατροπή των σημερινών κοινωνιών σε εικονικές φάρμες που μέσα τους περιφέρονται σκιές της ανθρώπινης ύπαρξης, ο περιορισμένος χώρος και χρόνος επιβίωσης κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν δίνουν και πολλά περιθώρια ελπίδας.

Η ψευδαίσθηση της όποιας ελευθερίας που δήθεν κατακτάται σε ατομικό επίπεδο κάνοντας τον καθένα χρήστη του εικονικού του κόσμου χωρίς το παραμικρό περίσσευμα φαντασίας, ο παραχωρημένος στενός χώρος άσκησης εξουσίας που εκλαμβάνεται ως προνόμιο στην συνείδηση των πολλών και που κάνει τον στενό χώρο να φαντάζει ευρύς, καθώς οι άλλοι δίνουν κάθε φορά και από κάτι στον εκάστοτε θηρευτή, όλη αυτή η αυταπάτη της επιβολής και της λάγνας ανέχειας, οδηγεί στην περαιτέρω κατάχρηση αφενός της εξουσίας των λίγων και αφετέρου στην ηθελημένη υποδούλωση των πολλών.

Αν ο στενός ψευδοχώρος ελευθερίας συνεχίζει να εκλαμβάνεται ως χώρος ατομικού ξεσπάσματος και εκτόνωσης ως μοναδικός τρόπος επιβίωσης, αν όλη αυτή η ψευδαίσθηση συνεχίζει να είναι το πραγματικό που εκλαμβάνεται ως αληθινό, τότε οι κοινωνίες δεν έχουν ελπίδα.

Αν με την επίκληση του «αδυνάτου» χάνονται και οι τελευταίες ελπίδες μετατροπής της φάρμας σε ανοιχτή κοινότητα, αν αυτή ακριβώς η συλλογικότητα εξαφανίζεται κάτω από τις διαταγές και τις εξουσίες των λίγων, τότε δεν μένει παρά να μπει η ταφόπλακα στο κάτι άλλο.

Όμως, δυστυχώς, για αυτούς τους λίγους που κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους, οι άνθρωποι δεν παύουν να ψάχνουν να βρουν διόδους, να αναζητούν με μεγαλύτερο πάθος την ελευθερία και τους κανόνες της συλλογικής πρωτοβουλίας, την άμεση Δημοκρατία, το κάτι άλλο. 

Δυστυχώς, λέω, για την προπαγάνδα της στοχευμένης κατηγοριοποίησης των πάντων, οι οάσεις συνεχίζουν να υφίστανται και αναλόγως των εξελίξεων αλλά και των ενεργειών της μειοψηφίας, θα δώσουν και πάλι το στίγμα τους. Και σε αυτό, αδιάψευστος μάρτυρας θα είναι και πάλι η ιστορία.