Αν υπάρχει αδιάψευστο γράδο, για να μετρήσουμε το βαθμό οξύτητας του εφιάλτη που πρόκειται να ζήσουν οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν, τότε αυτό είναι τα περιστατικά που βλέπουμε να εκτυλίσσονται στο αεροδρόμιο της Καμπούλ. Όπου, κάποιες μάνες, φθάνουν στο σημείο να πετάξουν τα βρέφη τους, στα χέρια αγνώστων. Με την ελπίδα πως, όπου και να βρεθούν, θα ζήσουν καλύτερα από την κόλαση που περιμένει τις ίδιες. Την κόλαση του φανατικού ισλαμιστικού καθεστώτος, όπου πάνω από τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχει η σαρία, ως όργανο που διευκολύνει την απόλυτη επικράτηση των φονταμενταλιστών.

Έχουμε κάνει τεράστια λάθη στον λεγόμενο κόσμο του δυτικού πολιτισμού. Δεν είναι μόνο τα λάθη πολιτικών ηγετών ισχυρών χωρών (Μπους, Μπλερ, Κλίντον, Σαρκοζί κλπ). Αλλά και μεγάλης μερίδας διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Θυμάμαι χαρακτηριστικώς, πώς κονταροχτυπιόνταν τα κείμενά μου, στην Ελευθεροτυπία, στα μέσα της δεκαετίας του 70, με εκείνα του μακαρίτη Χρήστου Θεοχαράτου. Ο οποίος υπό τον τίτλο Αυτή είναι επανάσταση, επέχαιρε για την ανατροπή του Σάχη στο Ιράν. Όπως επέχαιραν και κάποιοι χομεϊνικοί στο ΠΑΣΟΚ. Χωρίς να διαβλέπουν τα επερχόμενα, δηλαδή την ολοκληρωτική δικτατορία των αγιατολάδων. 

Κάποιοι αρνούνταν, είτε αδυνατούσαν, να καταλάβουν αυτό για το οποίο προειδοποιούσε ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Σάμιουελ Χάντιγκτον, με το βιβλίο του Σύγκρουση πολιτισμών, και από κορυφαίους πολιτικούς ο άλλοτε καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ. Ότι δηλαδή, ζούμε την προπαρασκευαστική φάση ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Όπου ο επιτιθέμενος θα είναι το εν δυνάμει διαμορφούμενο ισλαμικό τόξο. Που ξεκινά από το Μαρόκο και φτάνει ως την Ινδονησία, και την Μαλαισία.

Έχουμε πράγματι να κάνουμε με πόλεμο. Όπου ο εχθρός έχει όλα τα «πλεονεκτήματα» του φασισμού: Την γοητεία του ολοκληρωτισμού επί των ολιγοφρενών. Τον τυφλό φανατισμό που παράγει απύθμενο μίσος. Υπό την επιβαρυντική περίπτωση της χειρότερης μορφής φανατισμού: Τον θρησκευτικό. Τον συνδεδεμένο με «μάρτυρες» που θα πάνε στον «παράδεισο του Αλλάχ» και θα δρέψουν την ανταμοιβή της θυσίας τους, σε βουνά από πιλάφι και ποταμούς από μέλι, όπου λούζονται τα "ουρί". 

Οι Ταλιμπάν είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω τους είναι αυτοί που τους στήριξαν με όπλα, χρήμα, πολιτική συμπαράταξη. Από το Πακιστάν και το Κατάρ ως τον Ερντογάν.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο και είμαστε ακριβώς στην πρώτη γραμμή. Έχουμε επιχειρησιακά σχέδια;

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com