Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Το πρόβλημα με τις σημερινές κοινωνίες είναι ότι χωλαίνουν σε όλα τα επίπεδα και αυτό διότι οι πολίτες δεν κάνουν το παραμικρό για να αναβαθμίσουν στοιχειωδώς τη ζωή τους, με δεδομένο πάντα ότι οι ευκαιρίες που τους δίνονται για να ανασάνουν πραγματικά λιγοστεύουν απελπιστικά με τον καιρό και όλοι όσοι θεωρούν πως κάτι μπορεί να αλλάξει, διαψεύδονται στο έπακρο.

Οι κοινωνίες αυτές οδεύουν προς την αυτοκαταστροφή, καθώς οι άνθρωποι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν τα δεδομένα αλλά τα αναπαράγουν, δεδομένα που σχετίζονται με πάσης φύσεως στερεότυπα αλλά και φτηνής αξίας και σημασίας δοξασίες που γίνονται πιστευτές ακόμη και όταν προφέρονται από τα στόματα ανθρώπων που έχουν χάσει τον ηθικό, αλλά πάνω απ' όλα κοινωνικό προσανατολισμό τους.

Είναι όντως ένα πολύ σημαντικό θέμα το γεγονός ότι δεν υπάρχει επιθυμία για ριζική κοινωνική αλλαγή αλλά πάνω απ' όλα αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η έλλειψη διάθεσης για μια διαφορετική σκέψη που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αφετηρία ή έναυσμα για την δημιουργία ενός κόσμου μακράν του σημερινού. Γιατί σε τελική ανάλυση, αυτό που προβληματίζει περισσότερο, είναι πως δεν ανοίγεται ουσιαστικά κανένας πνευματικός ορίζοντας για τον απλό λόγο ότι οι άνθρωποι είτε δεν ασχολούνται με την δημιουργία του, είτε ξεχνούν να βρουν χρόνο να σκεφθούν, με ό,τι αυτό σημαίνει για την συνολική πνευματική ερήμωση που επικρατεί κατά κράτος σήμερα.

Οι κοινωνίες λοιπόν, πορεύονται ιδίως με γνώμονα το κέρδος και σαν αποτέλεσμα προκύπτει ένας ισχνός από πλευράς ποιοτικής σύνθεσης κοινωνικός ιστός, με πολίτες αμέτοχους και αδιάφορους αλλά πάνω απ' όλα ντελάληδες μιας ακόμη πιεστικής και κατευθυνόμενης επικοινωνίας που επιτηρείται σε όλα τα επίπεδα σε σημείο που να μην υφίσταται πλέον καν ο συνήθης μεγάλος Αδελφός. 

Για ποια πόρευση λοιπόν, μιλάμε και πώς μπορούμε να ποντάρουμε σε κάποιας μορφής αλλαγή του κοινωνικού ιστού; Οι πολίτες δεν σκέπτονται καν να αλλάξουν τις νοσηρές κοινωνικές παραμορφώσεις και αυτό οφείλεται στο ότι η ισχύουσα αποχαύνωση αφαιρεί σημαντικά ψυχικά αποθέματα, αλλά πάνω απ' όλα το απαιτούμενο σθένος για την αλλαγή της όλης αυτής νοσηρής κατάστασης.

Το κατανάλωσε κατανάλωσε δεν είναι απλά το μότο της εποχής, παρά ο απαράβατος κανόνας στην σχέση του πολίτη με την άρχουσα εξουσία και αυτό βέβαια μπορεί να μην είναι πρωτόγνωρο, αλλά αποτελεί κάτι σαν θέσφατο στις νοσηρές τοποθετήσεις για το αύριο που έρχεται και δεν αλλάζει λόγω αυτής ακριβώς της νοσηρότητας.

Τα επιχειρήματα έχουν φτωχύνει το ίδιο όπως και οι άνθρωποι από πλευράς πνευματικής καλλιέργειας και αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμονας για να το διαπιστώσει. Πρόκειται λοιπόν θα το ξαναπώ για μία κοινωνία όχι απλά σε βαθιά ύπνωση, αλλά για έναν κόσμο που ζει μέσα στην ανημπόρια του. Οι χρήσιμοι άνθρωποι του χθες γίνονται οι άχρηστοι του σήμερα, όταν βάζουν την υπογραφή τους σε αποφάσεις για την ζωή τους, που κάποτε δεν θα δεχόταν καν να το συζητήσουν. Χάθηκε άραγε, η πνοή της ελευθερίας, το κίνητρο της ευγενούς αλλά πάνω απ' όλα ειλικρινούς ανταλλαγής απόψεων που στόχευε στο να αφυπνίσει τους κοιμώμενους της κάθε εποχής; Χάθηκε κάτι που δεν επιστρέφει και που οι άνθρωποι δεν κοπιάζουν πλέον για να το κατακτήσουν;

Χάθηκε η κορφή και ο στόχος, τα σημάδια και τα σήματα, οι φωτεινές ενδείξεις που παρακινούσαν τις εκάστοτε νέες γενιές να αμφισβητούν και να αμφιβάλλουν για ό,τι παραδομένο και  επιβαλλόμενο;

Ναι, η αλήθεια είναι πως ούτε σημάδια υπάρχουν, ούτε εκείνοι που τα τοποθετούν στην πορεία για να μην χάσουν τον δρόμο οι υπόλοιποι. Χάθηκε ο στόχος και το κέντρο, ακόμη και η ίδια η στάση, για να πάρει κανείς τις απαραίτητες ανάσες λίγο πριν την κορυφή.

Ίσως τελικά όλα να ήταν ένα όνειρο, μια απειροελάχιστη στιγμή στο χρόνο, μια εικόνα ζωής και φωτός μέσα στο απέραντο σκοτάδι του Επέκεινα.

Ίσως μόνο με την βοήθεια των μαθηματικών να μπορεί να υπολογιστεί η αρίθμηση αυτής της ελάχιστης στιγμής.

Στο τέλος πια χάνεται και το ζητούμενο της ύπαρξης μέσα στον χρόνο, μιας και η Ύβρις χαρακτηρίζει τις πράξεις των ανθρώπων. Και μαζί με αυτή, η προοπτική μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας απομακρύνεται οριστικά.