Όσο προχωρά ο χρόνος, τόσο η ανθρωπότητα προοδεύει στην αντιμετώπιση πολλών δεινών. Κυρίως στον τομέα της υγείας. Και αν οι εξουσίες, παγκοσμίως, διέθεταν περισσότερα χρήματα για την πρόληψη, πρωτίστως, αλλά και την καταστολή των απειλών, από όσα δαπανούν για εξοπλισμούς, ασφαλώς τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Χωρίς βεβαίως αυταπάτες για το ανέφικτο. Διότι:

*** Πλείστες όσες χώρες, όπως ακριβώς και η δική μας, δεν μπορούν να αποσύρουν τις αμυντικές δαπάνες τους και να τις διαθέσουν για την υγεία και την προστασία του ανθρώπου από λοιμούς, λιμούς και φυσικές καταστροφές. Διότι, δυστυχώς υπάρχουν, απέναντι ή δίπλα τους, εκείνοι που τζογάρουν με την ετοιμότητα προς πόλεμο και απειλούν διαρκώς με αυτόν. Όπως συμβαίνει με την δική μας περίπτωση και την Τουρκία. Όπου δεν έχουμε απλώς να κάνουμε με έναν μεγαλομανή αλλά εφήμερο σουλτάνο, τον Ταγίπ Ερντογάν, που ορέγεται και ονειρεύεται την αναβίωση του οθωμανικού μεγαλείου. Αλλά με ένα βαθύ κράτος, το οποίο λειτουργεί ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, έχοντας πάντοτε στα συρτάρια του το ίδιο σχέδιο. Πώς θα αποσπάσει ζωτικό χώρο, από τα εδάφη του ευρύτερου ελληνισμού. Του ελληνικού και του κυπριακού. Γεγονός που μας καταδικάζει να είμαστε η χώρα με το υψηλότερο ποσοστό δαπανών, σε σχέση με το ΑΕΠ μας, σε όλη την Ευρώπη και σε ολόκληρο το ΝΑΤΟ.

*** Παρά τις προόδους, η ανθρωπότητα, μέρος της οποίας είμαστε και εμείς, παραμένει ακόμη ανίσχυρη στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών. Ιδίως όταν πρόκειται για σεισμούς, πυρκαγιές και πλημμύρες. Είναι μια πικρή αλήθεια, την οποία πιστοποιούν όσα παρακολουθήσαμε να συμβαίνουν όχι μόνον στην άλλοτε Ψωροκώσταινα, στην πατρίδα μας, αλλά και σε χώρες με άφθονο χρήμα και υψηλή τεχνογνωσία. Στις πρόσφατες πλημμύρες της Γερμανίας. Στις φονικές πυρκαγιές της Αυστραλίας. Στις καταιγίδες και τους τυφώνες των ΗΠΑ. Σε φυσικές δοκιμασίες από τον Καναδά ως την Κίνα.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αυξάνουμε συνεχώς τα προληπτικά μέτρα. Από τις αντισεισμικές κατασκευές, ως την αποκατάσταση των φυσικών ρευμάτων που μπαζώθηκαν, θυσία στην κυβεία της γης, και ως την αποψίλωση των περιαστικών δασών και αλσών, την κατασκευή αντιπυρικών ζωνών, την δημιουργία δικτύου αποθήκευσης υδάτων, ευχερώς προσβάσιμων στις πυροσβεστικές δυνάμεις μέσα στα δάση.

Να περιορίσουμε δηλαδή, τις συνέπειες. Κυρίως δε, να μην έχουμε ανθρώπινα θύματα.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com