Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες όπου οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν το μέγεθος της φρίκης που μπορεί να αισθανθεί ένας απλός άνθρωπος διαβάζοντας όσα πέρασε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι στα χέρια ενός «κυρίου». Ενός πολίτη «υπεράνω υποψίας». Διαβάζω, ανατριχιάζω, αηδιάζω. Και καθώς βλέπω τις φωτογραφίες αυτού του κτηνανθρώπου, πότε αγκαλιά με πολιτικούς και πότε με παπάδες, τον ίδιο δε περιβεβλημένο και με το ειδικό ράσο του ιεροψάλτη, να περιφέρει τον σταυρό στον επιτάφιο, ο νους μου δεν μπορεί να πάει αλλού. Παρά μόνο στον αριστουργηματικό «Λαυρέντη», του αγαπημένου μου ποιητή, του Μανώλη Αναγνωστάκη.

Αν το δυστυχισμένο κοριτσάκι δεν έβρισκε την ψυχική δύναμη να μιλήσει, να καταγγείλει τα όσα υπέστη στα χέρια του, ο πολύφερνος αυτός «κύριος» θα εξακολουθούσε να «μοστράρεται» στην κοινωνία, όπως ο Λαυρέντης του Αναγνωστάκη: «Ο καλός. Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης». Έτοιμος να επιπέσει και να κατασπαράξει κάποιο άλλο ανύποπτο θύμα που θα εμπιστεύονταν τον «κύριο» που έβλεπε δίπλα σε υπουργούς, περιφερειάρχες, δημάρχους, ιερείς και επισκόπους.

Θα απέμενε μόνος του ο Αναγνωστάκης να σαρκάζει: Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το' ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Τώρα λοιπόν που αποκαλύφθηκε, με την δημοσίευση των φωτογραφιών σε πείσμα των γελοίων διατάξεων περί προσωπικών δεδομένων και των θεωριών περί «πολιτικής ορθότητας»- από την πολυσχιδή «κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική» δραστηριότητα αυτού του κτηνανθρώπου, ανακύπτει ένα ερώτημα: Πόση ανάγκη από προβολή έχετε κάποιοι πολιτικοί, ώστε, ανελέγκτως και αδιστάκτως να συναινείτε, όταν τέτοια τσιμπούρια του δημοσίου βίου σας περιτριγυρίζουν;

Δεν έχει κανείς την αξίωση ούτε από τον Γεωργιάδη, είτε τον Πλεύρη, είτε τον Πατούλη, ούτε τους πολλούς ιερωμένους, δίπλα στους οποίους «φιγουράρει» αυτό το κτήνος, να γνωρίζουν το πραγματικό ποιον οιουδήποτε στέκεται δίπλα τους για μια φωτογράφηση. Ούτε βεβαίως τους καθιστά κανείς συνενόχους. Αλλά...

Αλλά, άνθρωποι, μάθετε να αποφεύγετε τις ατομικές φωτογραφίες, με οποιονδήποτε και οποιαδήποτε, όταν η ανάγκη απαθανάτισης δεν προκύπτει από κάποια διαδικασία δημόσιας εκδήλωσης, αλλά από την πολιορκία διάφορων ματαιόδοξων που περιτριγυρίζουν τους ταγούς της κοινωνίας σαν τσιμπούρια. Διότι, σε πλείστες όσες περιπτώσεις, αυτοί που σας πολιορκούν είναι πιθανοί ...Λαυρέντηδες.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com