Είμαι συγκλονισμένος. Βαθύτατα λυπημένος για τον «άδικο θάνατο» του μόλις 42 ετών μεγάλου αθλητή του «τάε-κβο-ντο» Αλέξανδρου Νικολαΐδη, που έφυγε κτυπημένος από μια σπάνια μορφή καρκινώματος, αφού πάλεψε γενναίως επί δύο χρόνια. Αλλά, ταυτοχρόνως, και βαθύτατα ικανοποιημένος και ευγνώμων για ό,τι επέλεξε ο ίδιος να αφήσει πίσω του. Τις παρακαταθήκες, τις αξίες του. Που αναδεικνύουν αυτό ακριβώς που έχουμε ανάγκη, σε τούτους τους καιρούς, όπου τα φαινόμενα σήψης της κοινωνίας μας, μας πολιορκούν και μας δηλητηριάζουν με την μπόχα τους.

Διαβάζοντας το «αποχαιρετιστήριο» γράμμα που μας άφησε, προσπάθησα να δω την εικόνα του. Και η μόνη ταιριαστή εικόνα είναι εκείνη που αναδύεται από τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη από το αριστουργηματικό «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», που έντυσε με άγνωστη στο ευρύ κοινό αλλά εκπληκτική μουσική ο Νότης Μαυρουδής:

«Ανεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος». Με μια λάμψη που φωτίζει. Και την οποία έχουμε απόλυτη ανάγκη. Μια λάμψη που αναδύεται μέσα από ολόκληρη την σεμνή ζωή του, και επικυρώνεται από το αποχαιρετιστήριο γράμμα του, από το οποίο επιτρέψτε μου να μεταφέρω ένα απόσπασμα:

«Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις πανανθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Και για να επιστρέψω στον Ελύτη. Δεν είναι μόνον «αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας». Είναι πρωτίστως ο άνθρωπος που κυμαίνεται από τις εσχατιές της μικρότητας ως το ζενίθ της μεγαλοσύνης.

Καλό σου ταξίδι Αλέξανδρε.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com