Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

O καθένας κρίνεται τις ώρες όπου πρέπει να πάρει θέση για σημαντικά γεγονότα, τις στιγμές που επιβάλλεται να επιδείξει την μέγιστη σοφία ενεργοποιώντας τα αντανακλαστικά του απέναντι σε γεγονότα που όχι μόνο προσβάλλουν την νοημοσύνη του, αλλά προκαλούν ευθέως την ανέχειά του. 

Μπροστά μας έχουμε έναν πόλεμο στην Ουκρανία, μια ξεκάθαρη εισβολή κατά ενός ανεξάρτητου κράτους, μία γενοκτονία σε βάρος ενός λαού που αντιστέκεται σθεναρά, και στην Ελλάδα κάποιοι προσπαθούν με συμψηφισμούς να αποδώσουν εκατέρωθεν τις ευθύνες.

Είναι πράγματι πολύ λυπηρό να διαπιστώνεται αυτή η ανοχή απέναντι στα ρωσικά εγκλήματα κατά αμάχων με την ξεκάθαρη υιοθέτηση των θέσεων του Κρεμλίνου και την ταύτιση με μία χώρα που παραβιάζει συστηματικά και εξακολουθητικά το διεθνές δίκαιο.

Όταν οι εικόνες από ομαδικούς τάφους και πτώματα στους δρόμους δεν αρκούν για να πείσουν την συστημική αριστερά ότι εδώ κάτι άλλο συμβαίνει, όταν η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουγγαρίας με το ακροδεξιό καθεστώς, εκεί όπου πριν λίγα χρόνια κλωτσούσαν τους πρόσφυγες με τα παιδιά τους, και η δημιουργία ακροδεξιού τόξου με την Σερβία, στοχεύουν στην επιβολή των κάθε είδους νεοφασιστικών δογμάτων, τότε το παιχνίδι έχει μάλλον χαθεί.

Ζούμε στιγμές παραλογισμού και προφανούς αδιαφορίας όταν άλλοι πεθαίνουν στους δρόμους και άλλοι κάνουν συναυλίες γενικώς και αορίστως για την ειρήνη. Θέλω να πω πως η ιστορία καταγράφει και κάποτε ο ιστορικός του μέλλοντος θα έχει να πει πολλά για την υποκρισία και την αδιαφορία. Το υλικό είναι πλούσιο και οι αφορμές έχουν και πάλι δοθεί.   

Αυτό που κυριάρχησε ως σύνθημα στην χώρα μας από την κατά τα άλλα λαλίστατη Αριστερά, όταν πρόκειται για επεμβάσεις και εισβολές του ΝΑΤΟ, ήταν η καταδίκη του ιμπεριαλισμού και οι ίσες αποστάσεις. Αυτού του είδους η στάση προλειαίνει το έδαφος για επιπλέον ανίερες συμμαχίες στο μέλλον, αρχής γενομένης από την κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ.

Ουδόλως τυχαία, για παράδειγμα, δεν είναι η κοινή θέση ΚΚΕ και Ελληνικής Λύσης μηδέ ενός μεγάλου τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ εξαιρουμένου σε ότι αφορά την ομιλία του Ζελένσκι. Αυτού του είδους η ταύτιση κάποτε θα αποτελούσε πρώτη είδηση. Αλλά ξέχασα, τώρα προέχει η ομιλία του στρατιώτη του τάγματος Αζόφ και όχι η πολιτική Πούτιν για ανασύσταση της πρώην ΕΣΣΔ.

Τελικά ποιος ξέρει, έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο, όπου πλέον όλα είναι πιθανά. Η ιδεολογική σούπα σερβίρεται με μπόλικη αναλγησία και προφανές γύρισμα της πλάτης. Οι Ουκρανοί, όμως, συνεχίζουν ν' αντιστέκονται και όσο οι Ρώσοι θα αποσύρονται από τα εδάφη που είχαν καταλάβει, τόσο θα αποκαλύπτεται το μέγεθος των εγκλημάτων.

Όμως, για κάποιους στην Ελλάδα, οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά παρενέργειες των πολεμικών αντιπαραθέσεων. Αδιάφορο του αν αποκαλύπτονται ομαδικοί τάφοι και σωροί αθώων πολιτών.

Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι που μίλησε ένας υπερεθνικιστής του Αζόφ στην ελληνική Βουλή, προσβάλλοντας το «δημοκρατικό ήθος» των ελληνικών κομμάτων.

Και όχι ότι επί πολλά συναπτά έτη τα κόμματα αυτά συνευρίσκονταν στην Βουλή με την εγκληματική Χρυσή Αυγή. Μεγάλη η υποκρισία και πάνω απ' όλα σκοτεινή εξαίρεση της Ελλάδας ανάμεσα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.