Ενδεχομένως κάποιοι θα μιλήσουν και πάλι για «ψίχουλα» και «ασπιρίνες». Αλλά, όποιος εντίμως θέλει να κρίνει τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν, από τους συναρμόδιους υπουργούς, για την προσπάθεια μείωσης του στεγαστικού κόστους, ιδίως για τα νέα ζευγάρια και τους φοιτητές, δεν μπορεί παρά να τα κρίνει ως θετικά. Χωρίς βεβαίως την ψευδαίσθηση ότι πρόκειται, ως δια μαγείας, να λυθεί αμέσως το πρόβλημα. Αλλά με την ρεαλιστική προσδοκία μιας αισθητής βελτίωσης.

Το συγκεκριμένο παράδειγμα, κατά το οποίο ένα νέο ζευγάρι θα μπορεί να αποκτήσει ένα σπίτι αξίας 100.000 ευρώ, με τόσο χαμηλό επιτόκιο δανείου, ώστε η δόση του να είναι 275 ευρώ κάθε μήνα, δηλαδή κατά πολύ χαμηλότερη από τα τρέχοντα ενοίκια, είναι εύγλωττο. Αρκεί όλα αυτά να γίνουν και πράξη. Και δη σε εύλογο χρόνο. Διότι το κακό με την κυβεία της γης, ιδίως δε της οικογενειακής στέγης, έχει παραγίνει στον τόπο μας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία για τα ακατοίκητα σπίτια, όπως καταγράφονται στους πίνακες που δόθηκαν κατά την συνέντευξη τύπου. 770.000 ακατοίκητα σπίτια, είτε διαμερίσματα είτε μονοκατοικίες, σε όλη την Ελλάδα. Από τα οποία 200.000 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Εκεί δηλαδή, όπου οι φοιτητές υποχρεώνονται να καταβάλουν δυσβάστακτα ποσά ενοικίων. Μόνο τα μισά από αυτά τα κλειστά σπίτια να «έπεφταν στην αγορά», το σκηνικό θα μεταβαλλόταν άρδην. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, χρειάζεται αμφίπλευρη πολιτική αντιμετώπισης αυτών των ...πεισματάρηδων ιδιοκτητών που κρατούν τα σπίτια τους κλειστά. Πολιτική κινήτρων, αλλά και αντικινήτρων.

Δεν ξέρω τι θα απέδιδε μια πολιτική κινήτρων. Υποθέτω, όμως, ότι η θέσπιση κάποιων αντικινήτρων, είτε με την καθιέρωση ενός φόρου σχολάζουσας περιουσίας, είτε απλώς με το να θωρούνται τα ακατοίκητα ως ενοικιασμένα και να φορολογούνται αναλόγως, βάσει τεκμαρτών ενοικίων, θα ανάγκαζε πολλούς να αλλάξουν τακτική.

Ειδικώς, όμως, ως προς την σπουδαστική στέγη, χρειάζεται ένα ακόμη μέτρο. Να καταστεί υποχρεωτική, για όλα αυτά τα «κολλέγια» και «γιουνιβέρσιτυς» που στεγάζονται σε πολυκατοικίες στο κέντρο της Αθήνας, ή άλλων αστικών κέντρων, να έχουν εγκαταστάσεις φοιτητικής εστίας, ικανές να παρέχουν στέγη στο μεγαλύτερο μέρος των σπουδαστών τους. Ασφαλώς θα ενοχλούσε πολλούς και πολύ, μαθημένους στις «αρπαχτές», ένα τέτοιο μέτρο. Είναι, όμως και δίκαιο και αναγκαίο. Χρειάζεται απλή αντιγραφή της αμερικανικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Γ.Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

   giorgismassavetas@gmail.com