Ο τίτλος σήμερα είναι σε εισαγωγικά. Διότι είναι φράση που έχει εκπορευθεί από τα χείλη ιστορικού ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς. Ειπώθηκε το 1977, όταν το ΚΚΕ Εσωτερικού έμεινε εκτός βουλής, μετέχοντας στον συνασπισμό με την επωνυμία «Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων», που δεν κατάφερε καν να περάσει το «φράγμα» του 3%. Έμεινε, ουσιαστικώς, εκτός βουλής έχοντας πάρει ως ....δωράκι από τον εκλογικό νόμο δυο έδρες. Του Ηλία Ηλιού και του Λεωνίδα Κύρκου. Τότε λοιπόν, εκτόξευσε αυτήν την «θεωρία» ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού Μπάμπης Δρακόπουλος.

Είναι μια αντίληψη που βλέπω να διαπερνά πολλές «αναλύσεις» και άρθρα για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία. Φταίει, κατά τους αναλυτές, ο λαός της γειτονικής χώρας που έκανε λάθος, που «γοητεύτηκε» από τον λαϊκισμό της Τζόρτζια Μελόνι. Και προς υποστήριξη της «εξήγησης» αυτής, γίνεται και επίκληση της ιστορίας. Με παραλληλισμούς ανάμεσα στην προ εκατονταετίας «πορεία προς την Ρώμη» του φασιστικού κινήματος του Μουσολίνι και της τωρινής «επέλασης» της θαυμάστριάς του. Με την επισήμανση ότι και τότε και τώρα ο φασισμός, είτε, επί το επιεικέστερον, για τα σημερινά δεδομένα, η Ακροδεξιά, έτυχαν λαϊκής αποδοχής.

Δεν υποστηρίζω ότι είναι τελείως άχρηστη αυτή η ανάλυση. Η ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα φαινόμενα κατά τα οποία λαοί σύρθηκαν, σαν τα παιδάκια του γνωστού παραμυθιού με τον αυλητή, πίσω από ηγέτες, την ανάρρηση των οποίων στην εξουσία πλήρωσαν εκ των υστέρων πολύ ακριβά. Από τον Μουσολίνι ως τον Χίτλερ. Ή τον Πούτιν, για να έλθουμε στις μέρες μας.

Είναι όμως, εν πολλοίς, μια αλλήθωρη ανάλυση που βολεύει εκείνους που έχουν μερίδιο ευθύνης. Διότι παραβλέπει ένα βασικό γεγονός. Για να φτάσει οποιαδήποτε Μελόνι να «γητεύσει» ένα σοβαρό τμήμα του λαού, κάτι προηγήθηκε. Προηγήθηκαν όλοι εκείνοι που τα έκαναν «μπάχαλο». Που ενέτειναν, με τις επιλογές τους, ιδίως δε με την εμμονή τους σε μικροκομματικά παιγνίδια, ένεκεν των οποίων ανέτρεπαν την μια κυβέρνηση μετά την άλλη, τα αδιέξοδα ενός ολόκληρου λαού.

Προηγήθηκε κάτι που πρέπει να προβληματίσει ιδιαιτέρως τους δικούς μας κατεστημένους πολιτικούς ηγέτες. Η κατάρα της ακυβερνησίας, που λειτουργεί ως το σαράκι των θεσμών.

Δεν φοβάμαι ότι θα δούμε στην εξουσία την ...Λατινοπούλου. Αλλά φοβάμαι την παράλυση των αδιεξόδων, από άρνηση των εφικτών και αναγκαίων συνεργασιών.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

giorgismassavetas@gmail.com